Vanuit Rangamati hebben we de bus terug genomen naar Chittagong om daar over te stappen op de bus richting Cox's Bazar, waar zich het langste strand ter wereld bevindt (zo'n 120km). Het is voor Bangladezen de plaats bij uitstek om te gaan ontspannen en ook wij gaan daar graag even onze beentjes strekken na een lange reis. Aangezien we pas tegen de avond aankomen zit pootjebaden er de eerste dag nog niet in, maar we gaan een hapje eten en wandelen daarna even langs het strand, vergezeld door een aantal vrolijk verlichte kraampjes en de Bangladeshi toeristen. We wandelen weg uit de drukte tot aan een restaurant/bar genaamd Mermaid Café. Het is de eerste keer sinds we in Bangladesh zijn dat we iets dergelijks zien. Echte bars bestaan niet echt in Bangladesh, buiten de occasionele donkere, ongure bar waar alcohol te verkrijgen is en met reden op de belichting bespaard wordt. Maar hier in Cox's Bazar vinden we dus een gezellige bar, buiten, met houten afdakjes en meubilair, planten en decoratieve verlichting. Alcohol is er niet te verkrijgen, maar ze hebben wel een citroensap waar je een moord voor zou begaan. Een vriend van Jahid vergezelt ons. Hij blijkt voor een organisatie te werken die instaat voor het opvangen van de Rohingyas die uit Myanmar gevlucht zijn. Hij stelt ons voor om de kampen zelf te gaan bezoeken. We zouden heel graag op zijn voorstel ingaan en hebben al spijt dat we ons treinticket van Chittagong naar Dhaka al geboekt hebben, waardoor we slechts een dag in Cox's Bazar hebben. Praktisch gezien was dat noodzakelijk en het zou 30 euro weggegooid zijn als we ons verblijf in Cox's Bazar toch zouden verlengen. We proberen zelfs nog tevergeefs via de hotelbalie onze treintickets doorverkocht te krijgen, maar het vluchtelingenkamp bezoeken zit er dus niet in. We gaan de volgende dag dus zoals gepland naar het strand, want daar hebben we toch echt wel naar uitgekeken na onze lange reis. 's Ochtends nemen we eerst nog een bootje naar Moheshkali eiland, een pittoresk authentiek eilandje met een paar mooie tempels. Langs de pier die naar het eiland leidt zien we houten boten die op het land liggen voor reparative. Dat op zich is al de moeite waard om te zien. Na onze uitstap is het dan eindelijk tijd om de Bangladeshi golven te gaan trotseren. Daarvoor nemen we een CNG naar Inani Beach. Ik zou dolgraag een bikini aantrekken en lopen tot ik kopje onder ga, maar Jahid laat me weten dat een bikini echt een absolute no-go is. Minstens een T-shirt en een knielange broek zegt hij. Met tegenzin vraag ik hem of dat echt zo'n probleem zou vormen, het strand is toch lang genoeg, kunnen we nergens een rustig plekje vinden? Of zou ik problemen krijgen met de politie? "De politie is geen problem", legt Jahid uit, "maar voor de mensen hier is dat volledig ongezien dus ze zullen je aanstaren". Hij vertelt over een Duitse vrouw waarmee hij enige tijd geleden in Cox's bazar was en die tegen al zijn protesten in besloten had een rustig plekje uit te zoeken en daar in bikini te gaan zwemmen. Binnen de 5 minuten stonden er zowat 250 Bangladeshi starend rond haar. Ok, point taken, ik ga in lange broek en T-shirt het water in. Jahid en Jeremy vinden het water zalig, voor mij is het wat te warm, ik had gehoopt op een lekker koude verfrissing. Ik had beter moeten weten, koud kennen ze hier niet De golven zijn echter van uitstekende kwaliteit en we genieten van het springen, kopje ondergaan en kopje onder duwen Na een uurtje of twee keren we terug richting hotel en stoppen onderweg nog aan Himchori, een uitzichtpunt over het strand, waar we genieten van de ondergaande zon. Na een lekker koude douche gaan we terug naar het Mermaid Café voor een hapje en een citroensap. Wanneer we nadien nog een strandwandeling maken horen we muziek en zien een met verlichting afgebakende ruimte op het strand. Het blijkt een privéfeest te zijn van een bedrijf genaamd ACI. We kennen de gang van zaken hier intussen al zo'n beetje, dus ik vraag Jahid of we daar niet gewoon kunnen opdagen en zeggen: "Hallo, ik ben buitenlander, mag ik mee komen feesten?" "Eigenlijk wel", zegt hij, dus lopen we op het feestgedruis toe en glippen naar binnen. We houden ons wat afzijdig en kijken toe hoe de mensen uitgelaten dansen, terwijl ik zachtjes meewieg op de muziek. Al snel krijgt iemand me echter in de gaten en gebaart dat ik mee moet gaan dansen met de rest. Ik volg hem richting dansvloer, Jeremy met mij mee tronend, en voor ik het goed en wel weet staan we midden in een joelende menigte dansende mannen die toekijken hoe ik met de vrouwelijke (!) dj van dienst sta te dansen. Iedereen is uitgelaten en meer vrouwen worden aangedragen om met mij te komen dansen, terwijl de mannen Jeremy de beste moves van het moment tonen. Jahid probeert ons te filmen, maar wordt verdrongen door de mannen van het bedrijf die niet begrijpen dat hij bij ons hoort. Na 20 dolle minuten stopt de muziek en ben ik drijfnat van het zweet. We worden prompt uitgenodigd om de volgende dag verder met hen te feesten in een of ander 5-sterrenhotel. Aangezien we de volgende ochtend alweer richting Dhaka vertrekken, is dat jammer genoeg niet mogelijk, dus bedanken we vriendelijk en keren terug naar het hotel voor alweer een koude douche en een welverdiende nachtrust. De volgende dag hebben we weer een hele hoop reizen voor de boeg: bus naar Chittagong en trein naar Dhaka.

In Dhaka hebben we nog een dag tegoed om Sonargaon en Panam City te bezoeken, de uitstap die voordien letterlijk in het water gevallen was. Sonargaon was de hoofdstad van Bengalen tot de moslim heersers de hoofdstad naar Dhaka verplaatsten in de 17de eeuw. In het stadje bezichtigen we de Sadarbari, een prachtige rajbari -een villa uit het Raj-tijdperk - met een vijver en tuinen. Panam city is een stukje van de voormalige hoofdstad waar de rijke kooplui woonden. De eens prachtige gebouwen werden tijdens de opsplitsing van Bengalen ontvlucht en geraakten in verval. De eens zo statige huizen brokkelen intussen af en worden steeds meer overgroeid door de krachtige natuur. Er heerst een mystieke sfeer en urban explorers kunnen zich hier ten volle uitleven. Terug in Dhaka doen we nog wat souvenirshopping en sluiten de dag af met een biertje op het hotel. Morgenvroeg zal Jahid ons op de trein naar Dinajpur zetten. We gaan het Noordwesten op eigen houtje verkennen en zien onze vriend binnen 9 dagen terug in de Sundarbans.