Vanuit Rangamati hebben we de bus terug genomen naar Chittagong om daar over te stappen op de bus richting Cox's Bazar, waar zich het langste strand ter wereld bevindt (zo'n 120km). Het is voor Bangladezen de plaats bij uitstek om te gaan ontspannen en ook wij gaan daar graag even onze beentjes strekken na een lange reis. Aangezien we pas tegen de avond aankomen zit pootjebaden er de eerste dag nog niet in, maar we gaan een hapje eten en wandelen daarna even langs het strand, vergezeld door een aantal vrolijk verlichte kraampjes en de Bangladeshi toeristen. We wandelen weg uit de drukte tot aan een restaurant/bar genaamd Mermaid Café. Het is de eerste keer sinds we in Bangladesh zijn dat we iets dergelijks zien. Echte bars bestaan niet echt in Bangladesh, buiten de occasionele donkere, ongure bar waar alcohol te verkrijgen is en met reden op de belichting bespaard wordt. Maar hier in Cox's Bazar vinden we dus een gezellige bar, buiten, met houten afdakjes en meubilair, planten en decoratieve verlichting. Alcohol is er niet te verkrijgen, maar ze hebben wel een citroensap waar je een moord voor zou begaan. Een vriend van Jahid vergezelt ons. Hij blijkt voor een organisatie te werken die instaat voor het opvangen van de Rohingyas die uit Myanmar gevlucht zijn. Hij stelt ons voor om de kampen zelf te gaan bezoeken. We zouden heel graag op zijn voorstel ingaan en hebben al spijt dat we ons treinticket van Chittagong naar Dhaka al geboekt hebben, waardoor we slechts een dag in Cox's Bazar hebben. Praktisch gezien was dat noodzakelijk en het zou 30 euro weggegooid zijn als we ons verblijf in Cox's Bazar toch zouden verlengen. We proberen zelfs nog tevergeefs via de hotelbalie onze treintickets doorverkocht te krijgen, maar het vluchtelingenkamp bezoeken zit er dus niet in. We gaan de volgende dag dus zoals gepland naar het strand, want daar hebben we toch echt wel naar uitgekeken na onze lange reis. 's Ochtends nemen we eerst nog een bootje naar Moheshkali eiland, een pittoresk authentiek eilandje met een paar mooie tempels. Langs de pier die naar het eiland leidt zien we houten boten die op het land liggen voor reparative. Dat op zich is al de moeite waard om te zien. Na onze uitstap is het dan eindelijk tijd om de Bangladeshi golven te gaan trotseren. Daarvoor nemen we een CNG naar Inani Beach. Ik zou dolgraag een bikini aantrekken en lopen tot ik kopje onder ga, maar Jahid laat me weten dat een bikini echt een absolute no-go is. Minstens een T-shirt en een knielange broek zegt hij. Met tegenzin vraag ik hem of dat echt zo'n probleem zou vormen, het strand is toch lang genoeg, kunnen we nergens een rustig plekje vinden? Of zou ik problemen krijgen met de politie? "De politie is geen problem", legt Jahid uit, "maar voor de mensen hier is dat volledig ongezien dus ze zullen je aanstaren". Hij vertelt over een Duitse vrouw waarmee hij enige tijd geleden in Cox's bazar was en die tegen al zijn protesten in besloten had een rustig plekje uit te zoeken en daar in bikini te gaan zwemmen. Binnen de 5 minuten stonden er zowat 250 Bangladeshi starend rond haar. Ok, point taken, ik ga in lange broek en T-shirt het water in. Jahid en Jeremy vinden het water zalig, voor mij is het wat te warm, ik had gehoopt op een lekker koude verfrissing. Ik had beter moeten weten, koud kennen ze hier niet De golven zijn echter van uitstekende kwaliteit en we genieten van het springen, kopje ondergaan en kopje onder duwen Na een uurtje of twee keren we terug richting hotel en stoppen onderweg nog aan Himchori, een uitzichtpunt over het strand, waar we genieten van de ondergaande zon. Na een lekker koude douche gaan we terug naar het Mermaid Café voor een hapje en een citroensap. Wanneer we nadien nog een strandwandeling maken horen we muziek en zien een met verlichting afgebakende ruimte op het strand. Het blijkt een privéfeest te zijn van een bedrijf genaamd ACI. We kennen de gang van zaken hier intussen al zo'n beetje, dus ik vraag Jahid of we daar niet gewoon kunnen opdagen en zeggen: "Hallo, ik ben buitenlander, mag ik mee komen feesten?" "Eigenlijk wel", zegt hij, dus lopen we op het feestgedruis toe en glippen naar binnen. We houden ons wat afzijdig en kijken toe hoe de mensen uitgelaten dansen, terwijl ik zachtjes meewieg op de muziek. Al snel krijgt iemand me echter in de gaten en gebaart dat ik mee moet gaan dansen met de rest. Ik volg hem richting dansvloer, Jeremy met mij mee tronend, en voor ik het goed en wel weet staan we midden in een joelende menigte dansende mannen die toekijken hoe ik met de vrouwelijke (!) dj van dienst sta te dansen. Iedereen is uitgelaten en meer vrouwen worden aangedragen om met mij te komen dansen, terwijl de mannen Jeremy de beste moves van het moment tonen. Jahid probeert ons te filmen, maar wordt verdrongen door de mannen van het bedrijf die niet begrijpen dat hij bij ons hoort. Na 20 dolle minuten stopt de muziek en ben ik drijfnat van het zweet. We worden prompt uitgenodigd om de volgende dag verder met hen te feesten in een of ander 5-sterrenhotel. Aangezien we de volgende ochtend alweer richting Dhaka vertrekken, is dat jammer genoeg niet mogelijk, dus bedanken we vriendelijk en keren terug naar het hotel voor alweer een koude douche en een welverdiende nachtrust. De volgende dag hebben we weer een hele hoop reizen voor de boeg: bus naar Chittagong en trein naar Dhaka.
In Dhaka hebben we nog een dag tegoed om Sonargaon en Panam City te bezoeken, de uitstap die voordien letterlijk in het water gevallen was. Sonargaon was de hoofdstad van Bengalen tot de moslim heersers de hoofdstad naar Dhaka verplaatsten in de 17de eeuw. In het stadje bezichtigen we de Sadarbari, een prachtige rajbari -een villa uit het Raj-tijdperk - met een vijver en tuinen. Panam city is een stukje van de voormalige hoofdstad waar de rijke kooplui woonden. De eens prachtige gebouwen werden tijdens de opsplitsing van Bengalen ontvlucht en geraakten in verval. De eens zo statige huizen brokkelen intussen af en worden steeds meer overgroeid door de krachtige natuur. Er heerst een mystieke sfeer en urban explorers kunnen zich hier ten volle uitleven. Terug in Dhaka doen we nog wat souvenirshopping en sluiten de dag af met een biertje op het hotel. Morgenvroeg zal Jahid ons op de trein naar Dinajpur zetten. We gaan het Noordwesten op eigen houtje verkennen en zien onze vriend binnen 9 dagen terug in de Sundarbans.
We zijn aangekomen in Chittagong. Hoewel het een puntje minder scoort op de schaal van gestoordheid dan Dhaka, moet het qua vervuiling en verkeersdrukte amper onderdoen. We zijn hier dan ook niet gekomen om de stad zelf te bezoeken, maar wel om een kijkje te gaan nemen op de befaamde Ship Breaking Yard, in de mate van het mogelijke. Deze werd namelijk behoorlijk goed afgeschermd voor nieuwsgierige ogen nadat enige jaren geleden in de publieke belangstelling gebracht, toen een reportage de wantoestanden hier aan het licht bracht. Schepen vanover de hele wereld die oud en versleten zijn worden hier naartoe gebracht om uit elkaar gehaald te worden door de plaatselijke bevolking. De twee grote problemen die zich hierbij stellen zijn ten eerste op ecologisch vlak de vervuiling van de oceaan, aangezien allerlei afbraakafval en schadelijke stoffen gewoon in het water geloosd worden en ten tweede, op humanitair vlak, het feit dat de mensen die er werken dit moeten doen zonder enige vorm van veiligheidsmaatregelen, wat de gemiddelde levensduur van de werknemers op slechts een paar jaar brengt na aanvang van het werk. Via via weet Jahid ons een chauffeur te versieren die ons tot aan een pier brengt vanwaar we de brokstukken van de schepen kunnen zien. Ik ben verbaasd geen afbakeningen en wachters tegen te komen. Jahid lacht en zegt: "Dat is omdat Jahid een andere weg weet." Gezien het vloed is en de werkzaamheden dus meer in de boten plaatsvinden, zien we de werknemers zelf niet echt, maar we zien de enorme brokstukken wel in het water liggen. Het herhaaldelijk protest van mensenrechtenactivisten heeft blijkbaar niet veel teweeggebracht. Vanuit Chittagong nemen we de bus naar Rangamati, gelegen in de zogenaamde Hill Tracts. Dit gebied bevindt zich kort tegen de grens met Myanmar en wordt bewoond door ongeveer de helft Adivasi (lokale stammen met voornamelijk een hindu- of boeddhistische religie en eigen cultuur) en de helft Bangladezen die vanuit het platteland naar de bergen geïmmigreerd zijn. Ik bespaar jullie de gedetailleerde geschiedenisles, maar het vergt niet veel inzicht om te begrijpen dat de regio nog vrij geregeld onrusten kent. In Bandarban, de stad waar we eerst naartoe wilden gaan, werden we daarom niet door de autoriteiten toegelaten, maar in Rangamati dus wel. We varen van hieruit een dag met de boot uit op het lokale Kaptai meer. De natuur is prachtig, ik krijg er niet genoeg van! Als we aanmeren bij een van de Adivasi stammen zien we een militaire wachtpost. Deze zijn aanwezig om de orde te bewaren. We lopen doorheen het kleine dorpje. De mensen zijn gekleed in de kleurige lokale klederdracht, er zijn kleine, artisanale winkeltjes en in de steegjes lopen geiten, katten en de occasionele hond. Op de terugweg met de boot stoppen we aan een restaurantje in het midden van het meer voor het avondeten. Een grotere tegenstelling met de voorbije dagen kan er niet zijn. Rust!
Dhaka. Waar zal ik beginnen? We merken dat de trein Dhaka nadert doordat Jeremy alvast een astma-aanval krijgt van de aankomende vervuiling. Het is zeker al in honderden artikels en reisgidsen beschreven, maar je kan het niet geloven tot je het zelf gezien hebt. De stad is een wirwar aan straten waarin, zoals mijn vader zou zeggen, "een kat haar jongen niet meer terugvindt". Er is geen enkele mate van organisatie, structuur of reglementering. Van verkeerslichten is nog nooit gehoord, van baanvakken nog veel minder. Een ongeziene massa toeterende riksja's, CNG's en bussen wringt zich tegen elkaar, allen in een poging als eerste een paar centimeter vooruit te geraken. Zo ook wij, richting hotel. Het is al laat in de avond, dus we zijn blij eindelijk aan te komen. Ons hotel, genaamd Al Razzaque, hebben we mits enige weerspannigheid van onze gids toch uitgekozen omdat het in onze reisgids als een goede budgetvriendelijke optie aangeprezen wordt. Het bevindt zich midden in Oud-Dhaka en de receptie is op het derde verdiep. Een zeer ernstig uitziende man ontvangt ons daar. Paspoorten worden bovengehaald en de receptionist tovert een reusachtig gelig logboek vanachter de balie. Met zijn vinger gaat hij nauwgezet elke rubriek af die we moeten invullen. Dat gaat van naam en adres tot familie, reden van verblijf en zelfs lengte. Na een halve stamboom uitgetekend te hebben en alle gewenste maten doorgegeven te hebben denken we eindelijk naar de kamer te kunnen, maar dat is buiten de ijverige receptionist gerekend. Die haalt een camera boven en vraagt ons naast elkaar plaats te nemen en in de lens te kijken. Ik kijk Jahid aan met een blik die vraagt: "Meent hij dit nu echt?", maar geef toe en draai mij richting lens. Als de man tenslotte nog een metaaldetector bovenhaalt verwacht ik dat er alle momenten iemand met een brede glimlach om de hoek gaat komen en "Candid camera!" roepen. Uiteindelijk kunnen we ons dan toch naar onze kamer begeven. Nog twee verdiepen naar omhoog. Ik waan mij in een gewezen DDR-gevangenis. Nergens zijn ramen te bespeuren, alleen de muren die grenzen aan de gang zijn bovenaan afgelijnd met kleine raampjes. De kamer zelf ruikt muf en vochtig. Naast de deur is een vergeeld paneel met schakelaars, waarvan een een bel blijkt te zijn die in de gang rinkelt. Werkzame stopcontacten zijn er niet, handdoeken al evenmin. Jahid kijkt ons smalend aan en zegt: "Morgen toch maar een ander hotel proberen?". Zo gezegd, zo gedaan. De volgende ochtend checken we in in een iets duurder maar beduidend aangenamer hotel. De overige tijd besteden we aan het bezoeken van het Pink Palace (u raadt het, een roze geverfd paleis) en een boottochtje op de Buriganga. 's Avonds weet Jahid ons te vertellen waar we een paar biertjes kunnen vinden en installeren we ons daarmee op de kamer. We spreken af de volgende dag naar Sonargaon te gaan, een dik uur rijden buiten de stad. Wanneer we wakker worden en uit het raam kijken lijkt de zondvloed echter gepasseerd te zijn. De straten zijn veranderd in rivieren waar mensen tot de knieën in het water en riksja's hun een weg doorheen proberen te banen. Daar gaat ons plan. We besluiten dan maar in de mate van het mogelijke Oud-Dhaka te gaan verkennen. We bezoeken de Star Mosque en een Hindu tempel (Dhakeswari) en bedenken dan wat we verder nog kunnen doen. Opeens schiet mij te binnen dat Tom Waes in Reizen Waes langs een treinspoormarkt passeert, waar mensen vlak naast de sporen in minuscule huisjes wonen. Jahid weet eerst niet direct wat ik bedoel, overal zijn namelijk kraampjes naast de sporen en lopen mensen op de sporen, maar na wat zoeken op internet hebben we het gevonden: Tajgong Railway Station Market. Het blijkt de armste buurt van Dhaka te zijn, gelegen aan het station. We springen op een riksja en gaan een kijkje nemen. Ik herken het beeld van op tv: de treinsporen met daartussen modder en afval, aan weerszijden afgelijnd met kleine, kramikkelige hutjes. Voorzichtig wandelen we verder tussen de sporen. Ik probeer naast afval en plassen te stappen, op zoek naar stukjes vaste grond. Na enkele meters denk ik verkeerderlijk een modderig stukje grond te betreden en stap tot halverwege mijn onderbeen in wat de lokale beerput moet zijn. Een mengeling van modder, beer en teer (zo voelt het toch aan) zuigt zich vast rond mijn voet. Ik verstijf, terwijl de intussen 20 paar starende ogen rondom mij in lachen uitbarsten en ook Jahid zich met een rood hoofd nauwelijks kan bedwingen. Hij komt mij echter snel te hulp en weet een emmertje water aan de kant te vinden waarmee hij mijn been en voet afspoelt. Hij overweegt zelfs nog even met een tak op zoek te gaan naar mijn slipper die in de drek achtergebleven is, maar de overweldigende stank die hem tegemoet komt brengt hem al snel op andere gedachten. "Goed jongens, ik denk dat we het hier wel gezien hebben", besluit hij en op een blote voet en een slipper drentel ik achter hem aan naar de dichtsbijzijnde CNG. We kopen een flesje Dettol en water en kappen de hele inhoud op straat over mijn voet, daarbij nog vreemder dan gewoonlijk aangestaard door de voorbijgangers. Daarna gaan we naar het hotel voor een douche. Onderweg weet Jahid ons te zeggen dat hij ons beter niet meegenomen had naar die buurt, want dat het er wemelt van de verslaafden en de prostitutie. Ik ben toch blij dat ik het met eigen ogen gezien heb. #authentic experience wordt de catchphrase van de dag. Die avond gaan we nog trainen in de lokale kyokushin club, eveneens geregeld door onze vriend Jahid. Morgen zetten we zeil naar Chittagong.
Ik wil hierbij ook even de contactgegevens van onze gids vermelden voor de geïnteresseerden. Ik kan hem zeker aanraden ;-) :
Intussen zijn we een paar dagen in Sreemangal en beginnen we een beter idee te krijgen van hoe de zaken hier in elkaar zitten. Eergisteren maakten we kennis met onze gids en gelijk ook met diens familie, want we werden uitgenodigd om bij hem thuis te ontbijten. Schoteltjes noedels met groenten en stukjes kip, eieren, wentelteefjes (of toch iets in die richting), shamai (een typisch dessert met vermicelli en melk) en zoete gebakjes worden aangedragen door de vrouw des huizes. Veganisme blijkt een term te zijn waar ze niet mee vertrouwd zijn, want met een opgezette blik vraagt onze gids ons: "Dit eten jullie allemaal nietwaar?" We zouden er niet willen aan denken ondankbaar te zijn voor de gastvrijheid en kookkunsten van de familie, dus zeggen we een beetje ongemakkelijk dat we zelf normaal gezien geen eieren of melk bestellen, maar dat we ze in dit geval met veel plezier opeten. Na het ontbijt gaan we over tot de planning. Jahid informeert ons dat bepaalde dingen die we initieel voorzien hadden niet mogelijk zullen zijn. De watervallen in de buurt met bijhorende trekking zijn momenteel bijvoorbeeld af te raden aangezien de overstromingen het pad gevaarlijk glad gemaakt hebben en er bovendien een week geleden nog 30 mensen overvallen werden. Rood kruis daarover dus. Ook de befaamde Hill Tracts leveren wat problemen op. Zoals we in België in het nieuws hebben kunnen volgen, zijn er recentelijk op zijn zachtst gezegd onrusten in die regio (de grensregio met Myanmar). Het is momenteel dus zo goed als onmogelijk om permits te krijgen om daar naartoe te kunnen gaan. Ook daar dus een duidelijk rood kruis over. Gelukkig weet Jahid ons zeer goede alternatieven aan te bieden en komen we uiteindelijk een planning overeen om 10 dagen samen met hem te reizen en daarna alleen verder te gaan. Iedereen gelukkig. Diezelfde dag neemt hij ons nog mee naar de thee-, citroen en ananasplantages en eten we tussendoor een snack in een houten hutje aan de kant van de weg. Authentieker komt het niet. Een man zit in kleermakerszit in een houten hutje met voor hem een vuur waarop een gietijzeren ketel staat te borrelen. Vanuit een kom naast hem schept hij ons elks een schoteltje chana bhuna met nuri (een soort kikkererwtencurry met gepofte rijst) uit. Na afloop worden de schoteltjes in een bakje water naast hem afgespoeld. Iets zegt mij dat ons immuniteitssysteem hier snel sterk zal worden. Die avond terug in het hotel wordt er op onze kamerdeur geklopt. We doen open en treffen drie overenthousiaste werknemers van het hotel aan met een blank koppel. Met een brede glimlach laten de jongens ons weten dat er sinds vandaag nog twee Belgen in het hotel logeren. Toegegeven, ze zijn de eerste blanken die we tot hiertoe in Bangladesh zien en dat het dan nog Belgen zijn die bovendien in hetzelfde hotel logeren is wel een ongelooflijk toeval. We maken kennis en slaan een babbeltje met hen, intussen geïnteresseerd aangekeken door de werknemers van het hotel die tussendoor ook een paar keer vragen om een selfie met ons te mogen maken. Het koppel blijkt ook op een rondreis te zijn en heeft zowat onze leeftijd. Het klikt gelijk en we spreken af om de volgende dag samen te dineren. De volgende dag vertrekken wij weer op pad met onze gids, dit keer richting Lawachara nationaal park. Het is een stukje jungle waar voornamelijk apen en spinnen te zien vallen. We wandelen gedurende een twee- tot drietal uur en komen ook langs een inheems dorp dat een katholieke matriarchie blijkt te zijn, heel wat anders dan de doorsnee populatie van Bangladesh dus. Vervolgens neemt hij ons mee naar een prachtig meer, waar we in alle rust omheen wandelen en tenslotte rijden we nog tot aan de Indische grens, waar een theeplantage is en een gedenkteken voor een van de helden uit de onafhankelijkheidsoorlog van 1971 staat. Alle transport gebeurt via CNG, een bromfiets op drie wielen met een dak. Deuren en gordels zijn overbodige luxe, een toeter is het belangrijkste onderdeel van het voertuig. De bestuurder is Kalo Selim, ofte "zwarte Selim". Die naam gaat al mee sinds zijn jeugd en is te wijten aan zijn donkere huid weet Jahid ons te vertellen. Grappig hoe dat in geen mate racistisch of ongepast blijkt te zijn, integendeel, we worden aangespoord hem bij zijn bijnaam te noemen. 's Avonds treffen we het Belgische koppel in een plaatselijk restaurant, samen met onze gids. Zij vertellen ons dat ze eveneens in het park geweest zijn die dag, maar dat ze overal tegengehouden werden en aangespoord werden om een gids te nemen. Ik ben enigszins verbaasd, maar herinner mij dan ook dat Jahid al een paar keer vermeld heeft dat hij ons telkens aanmeld als we ergens naartoe gaan, want dat de overheid in Bangladesh extra voorzichtig wilt zijn met zijn toeristen. Al snel komt een ander, dringender onderwerp aan bod, namelijk het feit dat onze nieuwe vrienden niet aan een bus- of treinticket geraken om de dag nadien naar hun volgende bestemming te geraken. Onze gids wil hen graag uit de nood helpen en informeert hen dat er ook een zwarte markt bestaat voor tickets. Na het eten zullen we naar het treinstation gaan en zal hij zien of hij iets voor hen kan regelen. Zo gezegd zo gedaan. Aangekomen in het treinstation blijven we samen op het perron wachten terwijl Jahid iets probeert te regelen. We worden aangesproken door een man die het hoofd van de militaire afdeling daar blijkt te zijn. Hij staat erop dat we met hem en de paar aanwezige militairen een theetje drinken. Banken worden verschoven en thee wordt geschonken. Na enkele minuten vervoegt Jahid ons weer. Zelfs op de zwarte markt kan hij geen tickets meer te pakken krijgen, dus bespreken we of er eventueel andere opties zijn. Plots wordt Jahid door een politieagent opzij geroepen. Hij komt terug met een enigszins bedrukt gezicht en zegt ons dat het tijd is om te vertrekken. Eenmaal buiten vragen we hem wat er aan de hand is. Hij legt uit dat de politieagent die we zagen hoger in rang is dan de militairen waarbij we zaten en dat hij helemaal niet te spreken was over ons onderonsje. Toeristen horen zo laat op de avond niet in het treinstation te vertoeven, dat is veel te gevaarlijk. Nu komt er ook andere info naar boven. We hebben heel de tijd het gevoel gehad vrij te kunnen gaan en staan waar we wilden omdat Jahid telkens zeer nauw de politie informeerde over onze plannen. Niet dat we op zich niet vrij zijn om te gaan waar we willen, maar de Bangladese overheid heeft een speciaal korps in het leven geroepen voor de bescherming van toeristen, dat ook ten allen tijde voor ons paraat moet staan. Dat kan natuurlijk pas als deze ook weten waar we ons bevinden. Als we bijvoorbeeld een toertje willen gaan fietsen is dat geen enkel probleem, alleen wordt er dan een politie-escorte meegestuurd. Ik vind het allemaal een beetje benauwend, maar ik zie ook wel in dat er veel goede intenties achter zitten. In juli vorig jaar werden bij een aanslag door IS in Dhaka 22 mensen gedood waarvan de meesten buitenlanders waren. Sindsdien doet de overheid er alles aan om zijn toeristen te beschermen. Vandaag zijn we naar Sylhet (een stad) en het nabijgelegen Ratargul moeras gegaan. We hebben heerlijk rondgevaren met een bootje en genoten van de rust en de natuur. Morgenavond vertrekken we naar Dhaka, daar wordt het heel wat anders.
Gisteren na een 32-uur durende reis (2 vluchten, een treinrit en wat wachttijd tussendoor) aangekomen in Sreemangal, Bangladesh. Tijdens het wachten op de trein en de rit zelf deden we onze eerste indrukken van Bangladesh op. Een eerste ding dat opvalt is dat mensen ons aanstaren, want blanke toeristen zijn blijkbaar toch nog steeds iets bijzonders. Een tweede is dat de vrouwen heel mooi gekleed zijn. Altijd in de traditionele broek met jurk, maar met daarbinnen een enorme variëteit aan kleuren en stijlen. Bij de mannen lijkt feloranje haar met bijpassende baard dan weer een trend te zijn. Zoals gezegd staren mensen ons voortdurend aan dus het is nogal moeilijk om onopvallend foto's van hen te nemen, maar ik probeer in de komende dagen toch nog het beeld bij het woord te voegen. In Sreemangal werden we hartelijk ontvangen door de buitengewoon enthousiaste vrienden van onze gids, die blijkbaar de hele dag uitgekeken hadden naar onze komst en zelfs bloemen meegebracht hadden! Onze privé escorte nam ons mee uit eten (lekker en uitgebreid, zelfs binnen een veganistisch diëet!) en bracht ons vervolgens naar ons hotel voor de douche en het bed waar we zo naar uitkeken. Vandaag hebben we geslapen tot 12u. Ik weet het, schandalig, maar het deed deugd! Een berichtje volstond om onze escorte gelijk weer paraat te hebben en met ons te gaan ontbijten, nou ja, lunchen Daarna hebben we een van de prachtig gekleurde riksha's genomen naar de theeplantages om daar van een lekker theetje te gaan genieten. Vervolgens was het shopping time. Ik moet zeggen, een local bijhebben om je te tonen waar je moet zijn en het onderhandelen voor jou te doen is echt een ongekende luxe! Intussen hebben we een sjaal voor mij, een panjabi met broek voor Jeremy en de stof voor mijn traditionele outfit gekocht en die laatste naar de kleermaker gebracht. Morgenavond zou hij klaar moeten zijn, dan volgen er zeker foto's!
We hebben om te starten ook al een reeks extra's toegevoegd aan uw blog, zodat u dit zelf niet meer hoeft te doen. Zo is er een archief, gastenboek, zoekfunctie, enz. toegevoegd geworden. U kan ze nu op uw blog zien langs de linker en rechter kant.
U kan dit zelf helemaal aanpassen. Surf naar https://www.bloggen.be/ en log vervolgens daar in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Klik vervolgens op 'personaliseer'. Daar kan u zien welke functies reeds toegevoegd zijn, ze van volgorde wijzigen, aanpassen, ze verwijderen en nog een hele reeks andere mogelijkheden toevoegen.
Om berichten toe te voegen, doet u dit als volgt. Surf naar https://www.bloggen.be/ en log vervolgens in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Druk vervolgens op 'Toevoegen'. U kan nu de titel en het bericht ingeven.
Om een bericht te verwijderen, zoals dit bericht (dit bericht hoeft hier niet op te blijven staan), klikt u in plaats van op 'Toevoegen' op 'Wijzigen'. Vervolgens klikt u op de knop 'Verwijderen' die achter dit bericht staat (achter de titel 'Proficiat!'). Nog even bevestigen dat u dit bericht wenst te verwijderen en het bericht is verwijderd. U kan dit op dezelfde manier in de toekomst berichten wijzigen of verwijderen.
Er zijn nog een hele reeks extra mogelijkheden en functionaliteiten die u kan gebruiken voor uw blog. Log in op https://www.bloggen.be/ en geef uw gebruikersnaam en wachtwoord op. Klik vervolgens op 'Instellingen'. Daar kan u een hele reeks zaken aanpassen, extra functies toevoegen, enz.
WAT IS CONCREET DE BEDOELING??
De bedoeling is dat u op regelmatige basis een bericht toevoegt op uw blog. U kan hierin zetten wat u zelf wenst.
- Bijvoorbeeld: u heeft een blog gemaakt voor gedichten. Dan kan u bvb. elke dag een gedicht toevoegen op uw blog. U geeft de titel in van het gedicht en daaronder in het bericht het gedicht zelf. Zo kunnen uw bezoekers dagelijks terugkomen om uw laatste nieuw gedicht te lezen. Indien u meerdere gedichten wenst toe te voegen op eenzelfde dag, voegt u deze toe als afzonderlijke berichten, dus niet in één bericht.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken over de actualiteit. Dan kan u bvb. dagelijks een bericht plaatsen met uw mening over iets uit de actualiteit. Bvb. over een bepaalde ramp, ongeval, uitspraak, voorval,... U geeft bvb. in de titel het onderwerp waarover u het gaat hebben en in het bericht plaatst u uw mening over dat onderwerp. Zo kan u bvb. meedelen dat de media voor de zoveelste keer het fout heeft, of waarom ze nu dat weer in de actualiteit brengen,... Of u kan ook meer diepgaande artikels plaatsen en meer informatie over een bepaald onderwerp opzoeken en dit op uw blog plaatsen. Indien u over meerdere zaken iets wil zeggen op die dag, plaatst u deze als afzonderlijke berichten, zo is dit het meest duidelijk voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken als dagboek. Dagelijks maakt u een bericht aan met wat u er wenst in te plaatsen, zoals u anders in een dagboek zou plaatsen. Dit kan zijn over wat u vandaag hebt gedaan, wat u vandaag heeft gehoord, wat u van plan bent, enz. Maak een titel en typ het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks naar uw blog komen om uw laatste nieuwe bericht te lezen en mee uw dagboek te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met plaatselijk nieuws. Met uw eigen blog kan u zo zelfs journalist zijn. U kan op uw blog het plaatselijk nieuws vertellen. Telkens u iets nieuw hebt, plaats u een bericht: u geeft een titel op en typt wat u weet over het nieuws. Dit kan zijn over een feest in de buurt, een verkeersongeval in de streek, een nieuwe baan die men gaat aanleggen, een nieuwe regeling, verkiezingen, een staking, een nieuwe winkel, enz. Afhankelijk van het nieuws plaatst u iedere keer een nieuw bericht. Indien u veel nieuws heeft, kan u zo dagelijks vele berichten plaatsen met wat u te weten bent gekomen over uw regio. Zorg ervoor dat u telkens een nieuw bericht ingeeft per onderwerp, en niet zaken samen plaatst. Indien u wat minder nieuws kan bijeen sprokkelen is uiteraard 1 bericht per dag of 2 berichten per week ook goed. Probeer op een regelmatige basis een berichtje te plaatsen, zo komen uw bezoekers telkens terug.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met een reisverslag. U kan een bericht aanmaken per dag van uw reis. Zo kan u in de titel opgeven over welke dag u het gaat hebben, en in het bericht plaatst u dan het verslag van die dag. Zo komen alle berichten onder elkaar te staan, netjes gescheiden per dag. U kan dus op éénzelfde dag meerdere berichten ingeven van uw reisverslag.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken met tips op. Dan maakt u telkens u een tip heeft een nieuw bericht aan. In de titel zet u waarover uw tip zal gaan. In het bericht geeft u dan de hele tip in. Probeer zo op regelmatige basis nieuwe tips toe te voegen, zodat bezoekers telkens terug komen naar uw blog. Probeer bvb. 1 keer per dag, of 2 keer per week een nieuwe tip zo toe te voegen. Indien u heel enthousiast bent, kan u natuurlijk ook meerdere tips op een dag ingeven. Let er dan op dat het meest duidelijk is indien u pér tip een nieuw bericht aanmaakt. Zo kan u dus bvb. wel 20 berichten aanmaken op een dag indien u 20 tips heeft voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken dat uw activiteiten weerspiegelt. U bent bvb. actief in een bedrijf, vereniging of organisatie en maakt elke dag wel eens iets mee. Dan kan je al deze belevenissen op uw blog plaatsen. Het komt dan neer op een soort van dagboek. Dan kan u dagelijks, of eventueel meerdere keren per dag, een bericht plaatsen op uw blog om uw belevenissen te vertellen. Geef een titel op dat zeer kort uw belevenis beschrijft en typ daarna alles in wat u maar wenst in het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks of meermaals per dag terugkomen naar uw blog om uw laatste belevenissen te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken uw hobby. U kan dan op regelmatige basis, bvb. dagelijks, een bericht toevoegen op uw blog over uw hobby. Dit kan gaan dat u vandaag een nieuwe postzegel bij uw verzameling heeft, een nieuwe bierkaart, een grote vis heeft gevangen, enz. Vertel erover en misschien kan je er zelfs een foto bij plaatsen. Zo kunnen anderen die ook dezelfde hobby hebben dagelijks mee lezen. Als u bvb. zeer actief bent in uw hobby, kan u dagelijks uiteraard meerdere berichtjes plaatsen, met bvb. de laatste nieuwtjes. Zo trek je veel bezoekers aan.
WAT ZIJN DIE "REACTIES"?
Een bezoeker kan op een bericht van u een reactie plaatsen. Een bezoeker kan dus zelf géén bericht plaatsen op uw blog zelf, wel een reactie. Het verschil is dat de reactie niet komt op de beginpagina, maar enkel bij een bericht hoort. Het is dus zo dat een reactie enkel gaat over een reactie bij een bericht. Indien u bvb. een gedicht heeft geschreven, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze het heel mooi vond. Of bvb. indien u plaatselijk nieuws brengt, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze nog iets meer over de feiten weet (bvb. exacte uur van het ongeval, het juiste locatie van het evenement,...). Of bvb. indien uw blog een dagboek is, kan men reageren op het bericht van die dag, zo kan men meeleven met u, u een vraag stellen, enz. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
WAT IS DE "WAARDERING"?
Een bezoeker kan een bepaald bericht een waardering geven. Dit is om aan te geven of men dit bericht goed vindt of niet. Het kan bvb. gaan over een bericht, hoe goed men dat vond. Het kan ook gaan over een ander bericht, bvb. een tip, die men wel of niet bruikbaar vond. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
Het Bloggen.be-team wenst u veel succes met uw gloednieuwe blog!
De golven zijn echter van uitstekende kwaliteit en we genieten van het springen, kopje ondergaan en kopje onder duwen 
