Ze rolde met haar ogen naar het onzichtbare publiek...
09-01-2009
Mijn belofte aan jou, haar en mij
Vrijdag 9-Januari -09/ 20:09
Het lijkt je weinig te doen. Jouw beloftes, bespaar me die. Tijd heeft jou en mij geleerd dat de jouwe leugens zijn. Ik verwacht niets. Nee, al lang niet meer. Jou is veel kwalijk te nemen maar één ding heb je mij geleerd. Geleerd dat ik voor mezelf moet zorgen. Dank je wel daarvoor. Een paar jaar geleden leek het zinloos. Ik scheen het niet alleen te kunnen. Misschien had ik nog gehoopt op... ach, vergeet ook maar... zoals alles wat je bent vergeten. De beloftes, jezelf en misschien zelfs jouw gevoel. Leeg ben je. Langzaam leeggelopen. Niks lijkt het nog op te kunnen vullen. Gisteren vond ik mezelf (gek genoeg) terug in jou... Leeg... Mijn tranen bleven weg... maar zoals jou zal ik nooit worden, omdat ik sterker ben. Hou ik mezelf voor... Je hebt verzet maar opgegeven. If you can't beat him, join him... Waarom ben je niet weg gegaan, toen jij nog denken kon? Nog weg kon... Maar nu zullen er dingen veranderen, hierbij door mij beloofd. In tegenstelling tot jou zal ik het nakomen. Vanaf nu speel ik weer mee. Terug in het spel. Zijn spel... Dit keer niet zoals ik ben maar als iemand die veel sterker is. Degene die geen traan zou laten, geen medeleven ooit zou voelen, die doorgaat zonder moe te worden... Tot ze heeft gewonnen. En veel sneller zou zij winnen, zonder emotie, zonder spijt of angst... Mijn lege zelf... Gisteren heb ik haar ontmoet... en de regels van het spel eens doorgenomen... Nog nooit eerder had ik haar gezien. Mij gezien... Ik mocht haar niet, maar na lang overleg besloten dat ze meer bereiken kan dan ik. Mijn lege zelf, gemaakt door een lege jou. Dank je wel, oprecht dit keer... Doe geen moeite haar te stoppen, want ze doet het niet. Mijn belofte... Beloofd...
