Geschreven op woensdag-7-Januari-09

Donker blauwe wolken vullen de lucht. Tussen de wolken bevinden zich kleine openingen waar licht uit schijnt als een sprankeling hoop voor dat wat al is opgegeven. Het licht verminderd zich en de wolken smelten zich samen tot een groot geheel. En zo maakt licht ruimte voor het donker en accepteerd opnieuw verslagen te zijn. Het waren er te veel om tegen op te kunnen. Neem het haar niet kwalijk... al lijkt licht zich er diep voor te schamen. Nu ozichtbaar geworden, verscholen achter de zware wolken. Zich verbergend voor ons achter de inmiddels geworden, donker blauwe lucht. Ze verdeeld zich in kleine stukjes. Tot kleine lichtpuntjes. Miljoenen... En als de nacht er klaar voor is laat ze ze uiteen vallen, zodat ze zweven in de zwarte nacht. Ze noemt haar verdeelde zelf: Sterren... Blijkbaar heeft licht het nog niet helemaal opgegeven. Ondanks dat ze niet sterk genoeg is om als geheel te schijnen, schitterd ze van aanwezigheid. Dan maar in gedeeltes... zodat we alsnog naar haar kijken kunnen. Maar... wanneer er even niemand kijkt zal ze haar luchtpuntjes weer bijeen roepen om zicht tenslotte weer samen te voegen tot een groot geheel. In de vroege morgen zouden haar krachten zijn toegenomen door een nachtrust, zoals de onze... en zal ze zich opnieuw presenteren...

Ik zie je morgen, licht...