Geschreven op 3-december-08

16:00 - Lijn 5 (station Almere-Buiten)

Daar ga ik weer. Onderweg naar wat moet. Op weg naar school. Alle mensen in deze bus gaan ergens naar toe... Sommigen naar huis. De meeste mensen zijn klaar met hun dagelijkse verplichting(en). Kijkend om me heen. Al die mensen... onderweg. Wat zijn wij toch? Waarom? Waar slaat dit op? Dat iedereen ergens heen moet? We schijnen het nog al druk te hebben. Leuk of niet leuk, we moeten. Dus ik ook...

16:09, te laat... Te laat voor dat wat moet en ik ben er nog lang niet. Ik ben er dus ook nog lang niet weg. Deze weg is nog lang. Deze weg naar school. De hele weg van het leven is lang. Ik sta er midden in... Loop mijn wegen. Mijn gedachtens staan soms even stil, daar midden op die weg. Vragend wat we aan het doen zijn, waarom...? Mijn verstand antwoord "Omdat dat moet". Het simpele antwoord dat voor mijn gedachten nog altijd niet te begrijpen is. Iedereen doet het ook gewoon, zonder hier over na te denken gaan ze naar hun werk of school...

Wij mensen maken het elkaar zo moeilijk. We vechten. Het heeft te maken met macht. Wie heeft de macht? Naar mijn idee staat "de verplichting" nog steeds boven ons, want we doen alles nog elke dag. Ieder op zijn eigen weg met eigen verplichtingen, richtingen... Dat hoort zo, dat moet... Iedereen moet. Dus ik ook...

Wel een half uur te laat inmiddels. Maar wegen hebben richtingen en niet elke richting is de goede. Als we niet aan onze verplichtingen voldoen zijn we zogenaamd de weg kwijt, ontspoort, van het pad af, het spoor bijster... Typisch.

Veranderen kan ik het "moeten" toch niet. Dan maar protesteren. Een half uur te laat voor mijn verplichting van vandaag maar toch op weg... Op de weg die is aangelegd voor deze bus. De weg die er voor zorgt dat ik mijn weg kan gaan en weg kan gaan...