Sinds ik in China ben, ben ik een klootzak. Of ben ik in China sinds ik een klootzak ben? (Jos Ghysen gewijs zorg ik af en toe voor een doordenkertje van formaat).

Nu mocht ik, vriendelijke voetveeg die ik van nature ben, wel een iets grotere klootzak worden. Als vriendelijke voetveeg verloopt het leven in China niet echt efficiënt.

Een voorbeeld. Laatst ging ik enkele verjaardagscadeautjes kopen voor mijn zeer aantrekkelijke wederhelft die bijna jarig was. Wat koop je dan als je in China bent? Inderdaad. Hetzelfde als wanneer je in België bent. Een handtas. Het verschil is dat deze in China een stuk goedkoper zijn. Althans dat is de bedoeling.

Voor het kopen van de handtas begaf ik me naar een ondergrondse marktplaats waar verschillende Chinezen de krachten bundelen om zoveel mogelijk buitenlanders te ringeloren. Als vriendelijke voetveeg ben je het ideale doelwit. Je groet uiteraard iedereen die je aanspreekt, je maakt een praatje, je gaat de winkel binnen, je koopt nutteloze rommel. Dit ging en kon ik deze keer, uit budgettaire redenen, niet laten gebeuren. klootzakkerigheid en in zekere mate eennmetereenennegentigheid kunnen dan wel van pas komen.

Ik stelde mezelf een deadline. Het was 15u. Ten laatste om 16u wou ik op een terras zitten om de pas opgelopen stress door te spoelen. Na een kwartier doelloos te hebben rondgelopen besefte ik dat ik nog nergens stond. Ik negeerde iedereen iets te efficiënt. Wou ik mijn deadline halen moest ik handelen, en snel. De gedachte aan een zonnig terras gaf me een adrenalinestoot en ik liep zonder nadenken de eerste de beste sjakossenwinkel binnen. Ik verwierp al de oerlelijke handtasmodellen die verkoopsters mij aanboden en koos er zelf een paar mooie uit. (Inderdaad, niet zonder risico). Ik controleerde de kwaliteit van de betreffende handtassen als ware ik Louis Vuitton zelve en 10 minuten later, na zware onderhandelingen waarbij er op een bepaald moment zelfs fysieke schermutselingen aan te pas kwamen liep ik de winkel buiten. Mét sjakos. En okselvijvers. Ik had de initiële prijs zo’n 75% kunnen terugdringen. Een echte Dolce & Gabanna dan nog wel. Nu ja, bijna echt toch. Het was de moeite waard geweest. Ik stapte zo snel ik kon richting de uitgang en stapte in de eerste taxi die ik tegenkwam en beval hem plankgas naar het dichtstbijzijnde en zonnigste terras te scheuren. (ja, mijn chinees is echt zo goed).

15u48. Het terras van de Starbucks. Ik drink van mijn koffie van 5 euro. “Missie geslaagd” denk ik triomferend. “Vandaag heb ik me niet in het zak laten zetten”.

Ik wist op voorhand dat mijn stageperiode me belangrijke levenswijsheden ging leren. Een portie klootzak van tijd tot tijd kan wel van pas komen. Dit zal ik dan ook geregeld naleven.