|
ARBEID MAAKT VRIJ II
Uitkijken naar de dag
waarop ik weg kan
uit deze jungle.
Stapvoets aftellen
aan een deel van het leven
dat 'over all the years'
gelijk staat met het eten,
lepel per lepel,
van een ton arsenicum.
Uitkijken naar de dag
waarop het leven beginnen zal.
Want hier,
bij het stadje aan de Maas,
ben ik vele 'zachte-doden' gestorven.
Het scenario is bekend:
huldiging en afscheidsfeest.
Ik zie het wel.
Uitnodigingen zullen rondgaan.
De tafels zullen prachtig gedekt zijn.
Maar zelf zal ik passen.
Aftellen en uitkijken
naar de dag
waarop ik mij kan terugtrekken
aan de zuidkant
van mijn eigen Alpen.
Leven wil en zal ik
als een monnik.
Wonen in een spelonk,
ergens halverwege
op een berg in Tibet.
Vanaf dat ogenblik
zal het stadje aan de Maas
ergens ver, héél ver,
beneden de evenaar liggen.
Want arbeid
maakt niet vrij.
|
