ZOMERGEKTE EN SOCIALITEIT

’t Is weer voorbij, die rustige winter.  Ik vraag me soms af of dieren die een winterslaap houden wel vrijwillig ‘terug in gang schieten’ als de warmte terug in ’t land is.  Of zou de dierenwereld ook een sociaal verplichte gastvrijheid der natuur ondervinden?  I know I do!

Ik weet niet of ik best eerst wegduik voor een vrolijk fladderend insect, voor die fietser die zich met zijn neus in de lucht op het stoepgedeelte begeeft of voor het groepje gekgeworden jeugd dat daar afkomt.  Het is echt defensief wandelen geblazen.   Je hoeft ook totaal niet hooggevoelig te zijn om last te hebben van de luidruchtige zomerclans.  Nog meer dan anders zal je gehoord hebben wat mensen aan elkaar vertellen!  Nog meer dan anders wordt het luide gekwebbel, geroep en gekrijs van kinderen beschouwd als vrolijkheid en spontaniteit.

Van God weet waar komen mensen terug op straat.  Boodschappen doen op de zaterdagmarkt wordt corvee en in de winkelstraten zijn wettelijke én stilzwijgende overeenkomsten niet meer van tel.  Overal staan mensen in de weg.  ‘Pardon, kan ik even passeren, a.u.b.?’    Ik zie ze denken: ‘Zeg, het is wel mooi weer, he!’  Jaja, vitamine D, minder of lichtere kledij, je niet moeten haasten vanwege slecht weer, de heerlijke geur van het seizoen.  Dat vind ik ook wel, ja, dat wel ja!  Maar zou je wel in de stad je hond niet aan een les van 5 meter wil houden?  En nee, ik voel niet de neiging om het beest te gaan strelen of er een praatje over te maken.

Waar ik positief over freak is het wonder der types, want ‘mensen kijken’ geraakt, voor mij althans, niet afgezaagd en de zomer is absoluut een feest voor de mensenkijker.  Samen met het ‘een kleurtje opdoen’ is dit een reden om onnodig buiten te komen.  Ik kan er maar niet van over hoe uiterlijkheden heel vaak een persoonlijkheid kunnen voorspellen.  Mijn totale en complete verbijstering gaat echter uit naar dieren en hun baasjes.  Nu ja, op straat zijn dat natuurlijk normaal gezien alleen honden.  Ik kan goed vatten dat een persoon graag een dier heeft waar hij zich in herkent.  Zoals met alles: projectie of spiegelen.  Maar dat dat dier dan ook nog gevonden wordt door die persoon, dikwijls onbewust, dat vind ik on-ge-loof-lijk!

In de winterperiode kan je nog van een zekere mildheid spreken voor wat je kledingkeuze betreft.  Ligt je haar wat in de war of is het grijs niet tijdig bijgewerkt, dan begrijpt men dat enigszins maar durf dat echter niet meer riskeren als de lente begonnen is!  Met een gelukzaligheid barsten de oordelen los, alsof het dan nog méér gepermitteerd is: ‘Alé, jij draagt nog winterkleuren!’ of ‘Waarom steil jij je haar niet?’  Ben je iemand die anders al wat anders is?  Wel, dan mag je bij deze zeker uit de boot vallen óf doen wat ze zeggen!  Wereldproblemen worden erg bevonden maar voor een ‘minder’ uiterlijk blijft er noch begrip noch aanvaarding.

Hemel zij dank voor dubbel glas.  Als het mooi weer is zet ik enkel mijn ramen open vóór ik buiten ga en als ik thuis ben, als de winkels gesloten zijn, behalve dan op zondagnamiddag want dan is het ‘vrije-dag-en-uitstapje-maken-gekte’.  Uitgelatenheid, overacting, 2 personen die een hele groep lijken, …  ‘Hoe? Ben jij niet weggeweest met dat mooie weer?!!’  ‘Nee.’ ‘En de natuur is nu zo mooi!’ ‘Ja’  ‘En zo eens een fietstochtje, ook niet?’  ‘Nee.’  ‘Toch wel een terrasje doen of buiten eten?’  ‘Nee.’  ‘Naar waar ga je op reis?’  ‘Naar nergens.’  ‘Alé, waarom niet?’  ‘Zegt me niks.’  ‘Je zet je ramen toch open?’, ‘Je moet toch lucht hebben.’  ‘Ja, dat doe ik en die heb ik!  Daar zorg ik voor en ik kom genoeg buiten omdat dat nu eenmaal moet om dingen te regelen en dat zijn er toch wel wat.’ 

Nu blijk ik sowieso altijd al iemand geweest te zijn die mensen op één of andere manier aanzet om mij naar hun hand te zetten.  Ik moet een enorme trigger hebben die dominante, soms arrogante, persoonlijkheden aantrekt.  Het probleem is echter dat zij mij gewoonlijk op een lieve manier toespreken.  Zeer ergelijk is dat want hoe antwoord je dan, he?  Zij zijn ook vaak diegenen zonder zelfkennis en/of in die zin gewoon onvermijdelijk genetisch bepaald.

Weet je, voor diegenen die ook wat ‘anders’ zijn, het is alleen belangrijk om trouw te zijn aan jezelf en te handelen vanuit jouw denkwereld, echter zonder egoïstisch of egocentrisch te zijn.  Het is niet omdat de meerderheid iets beweert dat dat per se dé waarheid is of dé norm.  Integendeel.  De meerderheid van de mensen zijn ietwat kuddebeesten en kopiëren het gedrag van anderen zonder iets echt in vraag te stellen of met veel te weinig empathie en kennis van een situatie.  Er wordt zo ook gezegd dat je zelfzeker moet zijn hoewel ik dat één van de domste dingen vind die je kan doen als die zelfzekerheid niet voldoende gestaafd is.

Of je een sociaal of asociaal iemand bent, da’s ook nog zoiets.  Dit krijgt ook z’n duidelijk uiting in de zomer … of in een ‘openbare gelegenheid’ zoals een café, evenement, …  Als je dán de ‘weubes’ krijgt van iemand, is die vermoedelijk asociaal.  Als iemand bij mooi weer gemoedelijk blijft, kun je stellen dat die sociaal is.  Bottom line… sociaal: menselijke omgang op een met-elkaar-rekening-houdende manier in de mate van het mogelijke.  Zo staat dat in mijn woordenboek.

Ok, ik wil nog wel eens een uurtje afspreken om iets te gaan drinken.  Ik neem mijn agenda erbij om al iets te boeken voor oktober of zo.  Als het eerder zou zijn willen jullie toch nergens gaan binnen zitten.  Nog liever een half uur de terrasjes aflopen, hopende op een lege stoel dan te profiteren van de lege binnenruimte.  Leve prioriteiten!  Nog een half jaartje geduld.   Als het einde-van-de-zomer-geklaag er weer is, kan ik mijn winterdekentje weer spreiden.