Wat hebben we allemaal vandaag de dag, dat een naam gekregen heeft : dys-dingen, psycho-dingen, hyper-dingen, itis-dingen enz.
Onze kronkels worden in een uitgebreide waaier van stoornissen uiteengezet.  Om nog maar over de combinaties ervan te zwijgen.

Toch is er, naar mijn bescheiden maar uitgesproken mening, nog eentje dat met hoogdringendheid zou moeten erkend en benoemd worden, nl. chronische, mogelijk aangeboren 'ego-interpretitis'.  Natuurlijk is het zo dat dingen nu eenmaal geïnterpreteerd worden maar de aard van de marge die hierin genomen wordt is m.i. duidelijk een grensbepaling voor 'al dan niet normaal interpreteren'.

Ik heb voor mezelf (want ik interpreteer bij deze ook) voor het gemak twee categorieën met enkele criteria opgesteld :

Verbeterlijke factoren --> hier is verbetering van de verstandhouding eventueel mogelijk ... mits aanpassing van het onderstaande :
- het overbrengen van de boodschap (uitstraling, intonatie, lichaamstaal)
- het (reeds bestaande) contact met iemand (duur van de relatie, frequentie van omgang, compatibiliteit van de karakters)
- uitzonderlijke omstandigheden (echter niet de chronische aard- en karaktergerelateerde, wel gevallen van overmacht)

Onverbeterlijke factoren --> zeer zelden kans op verbetering !
- de aard van 't beestje (door opvoeding, ervaringen, overtuigingen)
- de 'relatie' tussen betrokkenen (hiërarchie ... in rang, bemoeizucht, zgz. goede bedoelingen)
- overredingskracht (hoe meer de één iets níet wil, hoe meer de ander zijn willetje wil opdringen, houden erg vast aan hun onderdanen)

Het vermoeiende en wanhopige aan deze laatste categorie is niet zozeer een rechtstreeks dominant of arrogant gedrag maar wel de herhaling en volharding van wat die persoon wilt, goed vindt en tot vervelens toe over bezig blijft.  Het is in zulke gevallen dat het begrip 'projectie' mij heel duidelijk wordt.  "Ik vind dat goed.  Jij ook, he?"  "We zullen dat doen want dat is leuk."  Halloooo, iemand thuis?  Oren en ogen open, aub!  Ik vind er niks aan, heb er geen zin in, morgen niet en overmorgen ook niet!  En als ik het als bij wonder toch nog anders zal beslissen, dan zie ik wel wat ik ermee doe maar doe ons beiden een favour, níet op rekenen en zéker niet op wachten!

Anders is het als miscommunicatie met de eerste categorie te maken heeft.  In dat geval kán er wel eventueel een gezamenlijk doel gesteld worden, afhankelijk van weer bepaalde andere (toekomstige) factoren, doch stéeds vanuit béider spontáne en vrijwillige wens (dus níet door te willen overtuigen want dat werkt volgens mij alleen maar negatief en zeker op langere termijn)!  Je kan ook probéren tot een compromis te komen of een keertje de confrontatie aangaan, in vele gevallen zelfs aan te raden om misverstanden te vermijden of te voorkomen.  Misschíen ook nog een tweede keertje, ter herzíening.  Maar genoeg is genoeg!  Case closed!

Om dit relaas ietwat zachter te eindigen, algemeen vind ik dat 'moeilijkere' relaties daarom niet meteen moeten afgebroken worden.  Het is zelfs vaak een situatiegebonden verantwoordelijkheid om ze in stand te houden.  Toch blijf ik ervan overtuigd dat zo'n situatie-gerelateerde verbintenis best met voldoende werkelijke of figuurlijke afstand kan bestaan.  Als karakters, emoties en doelen samenlopen, dan verzeker ik je dat beide personen dat hélemaal uit zichzelf écht wel te kennen geven!  Alleen dán kan er een ontspannen relatie zijn met uitdrukkelijke vraag én lichaamsuitstraling van béiden!