YOU STUPID MAN!

Je hoort het al eens in films : ‘Als je vrouw tevreden is loopt alles op rolletjes’.  Ik heb het hier niet over de vrouwen ‘nooit (goed )genoeg’, wel te verstaan maar de gemiddelde vrouw tevreden houden of beter nog, gelukkig, is belachelijk simpel, zolang beide partners maar exclusief met elkaar in de relatie wíllen zitten!

Dan is het alleen maar kwestie van dit te tonen en vertrouwen op te bouwen.  Het is een vicieuze cirkel.  Als je je liefde toont kweek je vertrouwen.  Maar als je de ander niet vertrouwt word je geremd om je liefde te tonen.

Man man man!

En dan is er de gemiddelde man.  What the … !  Behalve de uitzonderlijke exemplaren is het eerder hij dan de gemiddelde vrouw die onlogisch in mekaar zit.  Ze moeten je hebben, ze hebben je, het is plezant en intens.  Stilaan komt er routine (ik hou niet van het woord ‘sleur’) in de zaak.  En dat was het dus of wat?  De remedie is nochtans poepsimpel, net zoals je je best tijdig verzorgt bij een opkomende verkoudheid of dat je interieur langer mooi blijft als je het goed onderhoudt.  Je kent het toch ook … bijna elke keer als je eens goed opruimt (her)ontdek je langvergeten dingen.  Dat is ook zo met relaties.  Heb je beiden de wil en de mogelijkheden om er iets van te maken, is er een weg!

Het onoverkomelijke probleem voor ons vrouwen is echter dat hoe meer we tijdens de aangebroken routine-periode(s) onze liefde (willen) laten zien, hoe meer onze geliefden dit ofwel als normaal gaan bekijken, ofwel als ‘niet aantrekkelijk’ of ‘zonder uitdaging’.  We moeten dus slinks worden (niet vals!), nachtjes wakkerliggen over hoe we ons gedrag kunnen aanpassen om nieuwe interesse te wekken.

We willen ons alleen maar gewild voelen!!

Weet je nog, man-geliefde, dat ook jij mij in het begin zo graag en zo veel mogelijk bij jou wilde?  Dat de wereld het mocht, nee, móest weten?  Weet je nog, toen je mij half stalkte, ik dat best wel fijn vond, alleen maar omdat ik ook verliefd op je was?  Elke letter, stemgeluid of beweging van elkaar liet de bliksem in ons los.  Waarom moeten we dan nu kunstjes leren als een hond die zo goed mogelijk op de wensen van zijn baasje probeert in te spelen?

Kunstjes doen we mét plezier maar dan ook alléen voor het plezier, niet voor de noodzaak ervan.  Even vertalen … Er is een verschil tussen voetballen omdat je dat graag doet en voetballen om in de gunst te komen bij iemand.  Of op café gaan, of gamen, of whatever.  Hier komen de zo gehate afspraken aan bod, het moeite doen voor iets, iets (nieuws) een kans geven, of dat nu gaat over een gezamenlijk gesprek met een derde of het gewoon onderling bespreken van compromissen.

Compromissen en afspraken als vrijheid

Op een werk lijkt het allemaal mogelijk.  Voor jezelf ook.  Overdag gaan werken met de nodige ingelaste pauzes.  Als je werk gedaan geraakt is en de baas tevreden, dan geeft dat een bevrijdend gevoel.  Op dinsdag inkopen doen.  Op woensdag een pintje drinken met de maten.  Rond 18u aan het eten beginnen.  Kortom, waar je je voor inzet beloont.  Waarom blijkt dat dan zo moeilijk in relaties?  Waarom moet op dit gebied ineens alles zo nodig spontaan gebeuren?  Als je een reis wil boeken met iemand moet je toch ook te koppen samensteken?  Waarom is het organiseren van romantiek dan voor zo vele mannen zo beklemmend terwijl je er enorm veel voor terug kan krijgen?  Bang dat vrouwlief het gewoon gaat worden?  En dan?!  Een eeuwig raadsel.

Playing hard-to-get

Ok, het heeft wel iets … de jacht op elkaar, het moéten strijden voor de liefde.  Bij wijze van spel dan, bij wijze van je verlangen kenbaar maken om dan te triomferen met je verovering of het zalige gevoel te hebben veroverd te worden.

Is het anderzijds niet wat onnozel en zelfs overbodig dat, i.p.v. deze liefdesdans met gewone alledaagse dingetjes onder de knie te houden, er langzaam aan meer en meer verwacht wordt van elkaar en men niet meer van gewone dingen kan genieten?

Die van ons kan nogal e stukske zagen, zeg!

Ook hier weer heb ik het niet over mevrouw de zaag herself, bij geboorte of door opvoeding, hoewel we moeten beseffen dat we elkaar nog steeds elke dag (her)opvoeden.  Ik zag ooit in een veelzeggende cartoon hoe de vrouw iets vertelde terwijl de man de krant las.  Op de duur was het zodanig geëscaleerd dat de man zijn krant bijna over zich heen had getrokken (om gerust te zijn) en de vrouw dan maar riep dat er brand was (om aandacht te krijgen).  Ja, wij vrouwen zijn vaak moeilijk en willen alles tot vervelens toe uitmelken maar stel je ook eens de vraag of dit met zelfs een minimum aan inspanning of aandacht niet heel makkelijk te voorkomen valt.