Afgelopen zondag reden we met een grote groep fietsende leden van WTC Walter

Godefroot richting Schelde, naar de plaats waar je afscheid nam van het leven.

Eenmaal daar aanwezig en turend in de berm konden we niet begrijpen dat je daar op

die plaats het leven liet. Een rustige berm, netjes gemaaid met het water van de

Schelde die ons een spiegel voorhield.

Daar ter plaatse dachten we even dat je plots weer uit het niets zou verschijnen,

net zoals je ons vorige week dinsdag even plots had verlaten.

We wilden je recht zien kruipen, het stof van je wieleroutfit zien afschudden

en recht kruipen uit de berm.

We wilden dat je jouw ongehavende fiets eens vlug inspecteerde

en de grasdeeltjes van tussen je kader en ketting verwijderde.

Wat hadden we graag een vloek gehoord uit je mond om hetgeen was gebeurd,

al was het maar om je af te reageren en van de schrik te bekomen.

We wilden dat je even met het hoofd zou schudden, je helm weer mooi rechtop zou

zetten en ten hoogste wat gebuild en geblutst weer op je fiets zou kruipen

om je weg verder te zetten met onze club.

Nee dus!

Zondag daar tussen Eke en Zwijnaarde werden we met de neus op de feiten gedrukt.

Alex zal nooit meer opstaan.

Alex zijn levenswijsheid, zijn positivisme, zijn gedrevenheid , zijn liefde voor de fiets,

de vaderfiguur voor vele clubmakkers en fietsliefhebbers… wat zullen we dat missen.

Alex kon geweldig goed met de fiets rijden, netjes in het pak, netjes op de fiets,

gestroomlijnd door de wind klievend zullen we alleen nog maar in onze gedachten

kunnen zien.

Alex, maatje, het ga je goed…

Misschien zien we elkaar ooit nog eens terug… Daar! … Ergens!