Ik ben Els
Ik ben een vrouw en woon in Sint Truiden (Belgie) en mijn beroep is bediende.
Ik ben geboren op 21/12/1978 en ben nu dus 46 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Dieren, paardrijden, dansen, lezen, film, reizen.
zie "welkom" op de blog
Gisteren ben ik langsgeweest voor de 2de maal bij een klant en haar jonge paardje. Het paard is een kruising tinker-appaloosa, en is echt wel een aparte verschijning. 2 prachtige maanogen, onuitgesproken kleur en tekeningen, en een mini-bouw waar een tank niets tegen is. Momenteel 2.5 jaar, maar al wel vrij volwassen. Qua karakter is het ook een mooie kruising van beiden: het standvastige van een tinker, rustig, niet uit balans te brengen maar toch vrij koppig als ze iets moet doen waarvan ze het nut niet van inziet, en wat haar totaal niet interesseert. Gelukkig is haar baasje hier heel realistisch in, en heeft ze dit paard gekocht met de juiste perspectieven: een tof recreatie-wandelpaardje, met af en toe eens een spannende en avontuurlijke uitdaging, zoals bv. Trec. Dit is haar echt wel op het lijf geschreven. Ook is er de uitdaging: haar baasje lijdt aan epilepsie, dus moet het wel echt opgeleerd worden om hiermee rekening te houden. Maar daarom is de kruising ook wel ideaal. Schriktraining de 1ste maal was, om eerlijk te zijn, saai! Ze keek, ze ging ernaartoe, en ze overwon al slapend. Hmm ok, dit is dus niet uitdagend genoeg, en dan komt het koppige naar boven. Gisteren dus maar gaan wandelen op straat. Ze kent dit al, en ze leefde volledig op! Haar baasje had het probleem dat ze in het begin nogal de leiding ging overnemen,omdat ze haar vriendin op de wei niet wou achterlaten. Gisteren gewoon vertrokken, en ze ging zonder problemen mee. Daar zag baasje een leerpunt bij zichzelf: meer zelfvertrouwen krijgen. Want hoe flink ze ook is, paardje is nog maar 2.5, en heeft toch nog altijd wel steun nodig. Onderweg verliep alles vlekkeloos en supergoed. Ok, ze kijkt en observeert, maar paarden hebben ogen gekregen om te kijken, dus laat hen dit ook gebruiken. En dat visuele heeft ons een straat van huis af toch wel genekt . We komen voorbij een superhoge haag. Ineens komt daar een gek paard zijn hoofd bovenuit steken. ok, dat viel nog mee. Eventjes vooruit geschoten,maar that's it. Maar dan kreeg die andere het in zijn hoofd om als razende langs de haag rond te schieten. Resultaat: daar ging de kleine mini-tank! Niks aan te doen,blinde paniek, niet meer te houden. En wij stonden erbij en keken ernaar. En dan gebeurde het, het bewijs dat ze een fantastisch epilepsie-paardje gaat zijn: zodra ze besefte dat wij er niet meer bij waren, stopte ze. Een paar meters verder, bleef ze ons opwachten. De snelheid waarmee de paniek had toegeslagen, zo snel was die paniek weer verdwenen. En konden wij haar gewoon terug vastnemen. We zijn natuurlijk teruggegaan om die zot eens goed zijn waarheid te zeggen ( als grommend met staart omhoog. you go babe). Om nadien als de rust zelver verder naar huis te gaan. Velen die dit paardje zouden zien, zouden zich volledig afkeren van haar, enkel al vanwege haar bouw en uitzicht. Qua karakter is het niet de meest energieke of werkwillige. Maar ik vind dit paardje met haar baasje een perfect match, en dat werd gisteren duidelijk. Dit paardje laat haar baasje niet in de steek, dit paardje is heel fel mensgericht, en is heel dankbaar als men haar goed behandelt. Onderweg heeft ze mij meermaals een dank-u-wel aaitje met haar hoofd gegeven, zelfs na het incident. Dit is geen paardje dat men kan domineren, want zij heeft haar eigen wil nodig om zich goed te voelen. Dit is een paardje waarmee men moet samenwerken in alle respect en gelijkheid, en haar baasje wilt dit ook. Dis een voorbeeld voor velen: het baasje dat superblij is met de kwaliteiten van haar paardje, en zelfs in haar mindere kanten het positieve ziet, en haar nooit zou willen veranderen. En dan krijgt men een paardje welk in crisissituaties nog steeds rekening houdt met haar baasje.
Mijn visie ontwikkelt zich langzaam maar zeker....
Ik ben geen aanhanger of voorstander van een bepaalde strekking of persoon. Ik volg eigenlijk meer mijn eigen gevoel en intuïtie. De cursussen die ik volg zijn vooral van die aard, bv. Kruiden voor dieren, aromatherapie, enzovoort... dat het geen invloed heeft op mijn gevoel. Ik weiger namelijk elk paard over dezelfde kam te scheren zoals de meesten. Voor mij is een paard een individu, met een eigen karakter en temperament, met zijn eigen waarden en principes, en eigen negatieve en positieve kanten. Dat mis ik bij het gros van de trainers, ook in de NH-wereld. Elk dier heeft een grond van gelijkheid en overeenkomst, net zoals de mens. Maar daarnaast is elk ook iemand apart, los van alles. Een paard is net zo. En het karakter wordt ook gevormd door allerlei invloeden: aangeboren gedrag, eigen karakter, opvoeding, ervaringen... Als ik dus met een paard begin, ga ik eerst aftasten met welk karakter ik te maken heb, en vandaaruit vertrekt eigenlijk het samenwerken. Ik geloof niet in het principe van allesoverheersende leiderschap en dat wij de dominante persoon moeten zijn. Ik geloof in wederzijds respect en samenwerken. Men is een goede leider, als het paard je vertrouwt in alle omstandigheden. Respect begint ook met vertrouwen. En respect moet men verdienen, en niet afdwingen. Zelfs een paard met een zogezegde grote dominantie is op zoek naar vertrouwen en respect. Deze visie is natuurlijk niet zo agressief en spectaculair als die van dominantie. Want ondanks alles wilt men nog steeds dit prachtige dier domineren. In een samenwerkingsrelatie moet men zichzelf naast het paard gaan plaatsen, en er zich voor openstellen dat het een heen-en weer communicatie is. Want het paard gaat je ook wel eens zeggen dat je iets verkeerd doet. En wij mensen hebben het hier zeer moeilijk mee. Maar op lange termijn loont dit, en leert men ontzettend veel over zichzelf, ook voor in het dagelijkse leven. Elk paard waarmee ik het voorrecht heb om mee te werken, leert mij steeds iets nieuws bij. En daarom blijf ik aangetrokken om te doen waar ik goed in ben: paarden helpen!
Waarom u verplaatsen en meer betalen indien Husse u gratis aan huis komt leveren? Indien u eigenaar bent van een hond of kat,denkt u waarschijnlijk dat niets goed genoeg is voor uw lievelingsdier: volwaardige voeding die enkel Kwaliteitsingrediënten bevat is een eerste vereiste voor een evenwichtig leven van uw hond of kat. Maar kwaliteit wil niet noodzakelijk zeggen duurder of zich moeten verplaatsen naar een speciaalzaak. Meer en meer klanten in Europa ontdekken ons en besluiten te kopen bij Husse. En jawel, sinds het commercieel begin in 1987 kennen wij een groei van 40% elk jaar. Vandaag hebben wij meerdere honderdduizenden tevreden klanten in Scandinavië en ook in gans Europa. De snelheid van onze groei verklaart zich in het feit dat wij regelmatig nieuwe klanten aantrekken maar ook in het feit dat wij onze klanten kunnen behouden. Indien u nog geen klant bent bij Husse, dan hopen wij dat u ons voedingsgamma en onze hoge kwaliteitsservice alvast wilt uitproberen. Wij kunnen u beloven dat u er geen spijt van zal krijgen. Wij zijn er eveneens zeker van dat uw hond of kat u hiervoor heel dankbaar zal zijn.
Ons gamma: Hond: Prima (Volwassen- rund), Prima+ (Volwassen- Kip), Lam ( &rijst- Gevoelige honden), Lax ( Zalm- Gevoelige honden), Valp ( Pups en jonge honden), Light, Senior, Optimal (voor de heel actieve hond) Kat: Kip & Kalkoen, Zalm & Forel
Vanaf heden bied ik ook hoogewaardige producten van Aloë Vera aan. Deze zijn geproduceerd van het sap, en elk product bevat 96% sap. Aloë Vera is één van de oudste en meest heilzame planten en is door de eeuwen heen gebruikt in verschillende culturen. De gel uit de bladeren bevat meer dan 200 voedingsstoffen, waaronder 20 mineralen, 18 aminozuren en 12 vitaminen. De plant bezit eigenschappen die de stofwisseling stimuleren, de weerstand verhogen, stressgevoeligheid verminderen en mens en dier energieker maken. Producten voor dieren: Aloë Vera om te drinken: Gel, Berry Nectar, Forever Freedom Verzorgingsproducten: Liquid Soap, Veterinary Formula, Gelly, Propolis Creme, MSM Gel, Heat Lotion, Sunscreen, Jojoba Shampoo, Bright toothgel Voedingssupplementen: Forever Bee Propolis, Forever Bee Pollen
na een lange afwezigheid, ga ik mijn activiteiten hervatten. Er zijn ondertussen vele veranderingen gebeurd in mijn leven, en deze hebben mij terug in deze richting geduwd. Ik kan het dus niet ontkennen: ik moet gewoon bezig blijven met paarden en dieren in het algemeen, om zodoende de balans in mijn leven te houden. Waar ga ik mij vanaf nu mee bezig houden? 1/ Gedrags-en communicatieproblemen bij paarden 2/ Massagetherapie ter ontspanning bij paarden 3/ Verkeers-en zadelmak maken 4/ Helpen bij angst bij de ruiter na een voorval/ gevaarlijke situatie
Daarnaast ben ik volop cursussen aan het volgen om jullie nog beter ten dienste te kunnen zijn.
Mijn manier van werken, of beter gezegd mijn visie, begint zich duidelijk af te lijnen, en zo ook te onderscheiden van anderen. Hierover meer info in een volgend bericht.
Ik ben ook van plan om een website op te richten, hoewel het mij ook zeer leuk lijkt om deze blog terug aan te vullen. Zo kunnen jullie mijn activiteiten volgen, en mijn gevalletjes ook.
Check regelmatig dit onderdeeltje, misschien staat er wel iets tussen dat u kan gebruiken!!
Pelham bit, 12.5 cm, rubber, verbindingsriempjes en kinketting inbegrepen, 1x gebruikt: 35 euro VERKOCHT!!! Gebroken rubberen bit, 12.5 cm, redelijk dik, weinig gebruikt: 10 euro Splinternieuw trensbit, 12.5 cm, nooit gebruikt: 10 euro Synthetische zwarte singel, 115 cm, 1x gebruikt: 10 euro Onderlegger id vorm van zadel, ponymaat, donkerblauw met lichtblauwe randen, nooit gebruikt: 5 euro Westernzadel van BigHorn, zwart, met singel, beugelriembeschermers in wol, en dikke wollen blauwe onderlegger: 250 euro.
1/ Mijn merrie Wanda is op 21 maart bevallen van een merrietje. Deze heeft de naam Amina meegekregen. Het is een kopietje van haar mama qua uiterlijk. Qua karakter is het een vinnig paardje, met koppig en sterk karakter, met een eigen willetje. Het gaat zeker niet de makkelijkste zijn in de omgang, en belooft een flinke uitdaging te worden in haar opvoeding. Ik persoonlijk ben er nog niet uit wat haar toekomst gaat zijn,en of deze bij mij gaat liggen. Ik heb reeds 2 paarden die recht hebben op de nodige aandacht, en de opvoeding van een veulen vergt veel tijd. Langs de andere kant is er natuurlijk wel een band tussen ons, nu al reeds, zowel positief als negatief , en emotioneel gaat het me zwaar vallen om haar weg te doen. Het spreekt voor zich dat zij enkel weg zou gaan naar een goede thuis, bij de juiste ervaren mensen, die haar een correcte en stabiele opvoeding kunnen geven. De tijd zal uitwijzen waar haar weg naartoe leidt, en zolang blijft ze gezellig huppelen tussen Wanda en Omega.
2/ Door de komst van dit "wonder", zit ik natuurlijk met tijdsgebrek. Maar ik wil me nog wel inzetten voor echte probleemgevallen, met evenveel passie en toewijding als ervoor. Indien u dus een paard heeft welke moet geholpen worden, kan u me nog steeds contacteren via deze blog, ofwel via mijn contactgegevens.
3/ Ik heb mijn jaarlijks weekje verlof vanaf zaterdag 8 mei tot en met zaterdag 15 mei. Ik ben daar bereikbaar via mail, niet via gsm.
Dagelijks komen er auto's bij op de baan, worden steeds meer wegen verhard en verkaveld, zodat er voor ruiters en hun paard weinig veiligs is om te gaan wandelen. Toch kan dit, mits de juiste instelling en opvoeding, minder riskant zijn indien uw paard zich goed voelt tussen zijn metalen medegenoten. In de meeste gevallen is het de ruiter die stresst door de omstandigheden, waardoor hij dit gaat overgeven aan zijn paard, en deze zich dan ook opjaagt. Ik heb reeds vele jonge paarden in het verkeer "geïntroduceerd, en heb nooit incidenten meegemaakt. dit alles gebeurde op een rustige manier, met begeleiding van een ouder en ervaren paard of persoon. De meeste particuliere ruiters hebben maar 1 paard, en hebben niet steeds de mogelijkheid om een soortgenoot te vinden om hun paard te gidsen. Vandaar dat ik geregeld zelf mee ga met de ruiter, te voet naast het paard, zodat het paard en de ruiter zich rustiger voelen. het eerste kwartier is het paard onwennig en kijkerig, maar zodra hij voelt dat er geen gevaar dreigt, loopt hij nadien ontspannen en genietend mee. Voor paarden is een wandeling namelijk ook een mogelijkheid om meer van de wereld te zien, om nieuwe dingen te ontdekken, om hun geest bezig te houden. Heel veel gedragsproblemen zijn hierdoor ook te verhelpen, want deze kunnen veroorzaakt worden door mentale verveling. Een paard denkt in beelden, en kan na een wandeling nog een paar dagen bezig zijn deze beelden te verwerken. U geeft hem dus een geestelijke stimulans. Veel mensen gaan een nieuwsgierig en kijkerig paard snel verwarren met een angstig en gespannen paard. Hierdoor gaan zij zelf een spanning opbouwen. En zij maken dan in feite hun paard zelf gespannen. Het is waar dat een paard een vluchtdier is, maar enkel voor gevaar. Een paard gaat eerst observeren, analyseren en calculeren wat het mogelijke gevaar is. Gaan wij ons dan opspannen, dan bevestigen wij enkel zijn "vermoeden" van gevaar, en veroorzaken zelf die vluchtreactie. Een betere reactie is: geef het paard de tijd om de observatie te doen, en blijf zelf heel ontspannen en luchtig hierover. sommige paarden hebben nu ook eenmaal meer tijd nodig, zeker jonge paarden, om alles te verwerken. naarmate ze meer op straat gaan, en meer "meemaken", gaan dit proces sneller. Ik ben ook voorstander om veulens deels verkeersmak te maken, maar wel op een opbouwende manier, en rekeninghoudend met de mogelijkheden van het veulen. Sommige mensen zijn soms té enthousiast, en gaan een uur wandelen met hun jaarling, "omdat het toch zo goed gaat". Dit kan zich wreken, net zoals men een pas zadelmak paard gaat overrijden. een blokkage kan hier het gevolg van zijn. Er zijn andere manieren om zich bezig te houden met een veulen. het voordeel hierbij is: men kan een band smeden, van vertrouwen, dat later wel kan helpen bij de training. Indien u niet weet hoe te beginnen aan het verkeersmak maken, of gewoon de hulp er niet voor heeft, of er angst voor heeft door gebrek aan ervaring of een voorval, laat me iets weten. Ik kom u hierbij helpen. Alles gebeurt op uw tempo, en op dat van het paard. Het is gewoon té mooi om in deze dagen in een piste te rijden. voor mij is de herfst en winter de mooiste periode om door de bossen en velden te wandelen, en de natuur van dichtbij zo te zien veranderen. gun uzelf en uw paard dit.
Een aantal weken terug had ik het genoegen te mogen werken met een prachtig paardje,een 3-jarige merrie, koersdraver. Reeds bij de eerste blik dat ik op haar toewierp in de wei, voelde ik dat er iets scheelde met dit paard. Ze voelde niet goed aan, zag er ook zo uit, en was totaal levenloos in de ogen en haar blik. Toen de eigenaar haar binnenhaalde, sprak ik hem hierover aan, maar hij had haar altijd zo gekend. Ze was heel mager, uitstekende heupenbeenderen, overal wondjes, schuurwonden op staart, en geblokkeerde rug met de nodige bultjes. Tijdens het eerste afvoelen viel het me op dat ze bijna volledig doorzakte door haar achterbenen van zodra men hier aan kwam. Zelfs een lichte druk was genoeg om reactie te krijgen. Tijdens het gesprek kwam ook boven dat ze eigenlijk niet meer goed liep, ze sprong over in telgang in de bochten. Een aantal weken terug waren haar wolfskiezen getrokken, wat waarschijnlijk een groot deel van de ellende haar gesponsord, daar ze lange tijd met een pijnlijke mond had gelopen. Haar staart moest ingebonden worden, omdat ze hem anders te fel introk, en dat haar lopen bemoeilijkte, en haar tong werd vastgebonden omdat ze deze telkens boven het bit stak. Maar het was vooral haar gemoedstoestand en uitstraling die me zorgen baarde: levensloos, volledig op, constante nervositeit en binnenvreter. Dit paard had ondertussen al geleerd van alles in zich te houden, omdat er geen juiste reactie kwam als ze iets te zeggen had. Haar wangedrag tijdens het aanklikken van de sulky binnen werd een gewoonte, zonder echt te zoeken naar een oplossing, of een oorzaak. Haar gedrag op de piste tijdens het opwarmen voor een koers werd getolereerd en aangenomen, want "dit deed ze toch altijd, en er zijn er nog zovelen die dit doen". Maar de oorzaak, haar schreeuw om hulp en aandacht, werd genegeerd. Er werd me gevraagd om haar te helpen, want binnen 2 weken moest ze meekoersen op een grote prijs. Ik heb ingestemd om te helpen, maar heb duidelijk gezegd dat ik geen garanties kon geven voor die 2 weken. Want mijn mening was: stilzetten, niks koersen, en haar tijd geven. Maar dit was geen optie, wat ik de context van de sport kon plaatsen.
De eerste behandeling liep vrij goed. Het paardje was wel vrij onrustig en onwennig bij mijn aanrakingen, bewegingen en ook het voelen van haar eigen lichaam. Ik had verwittigd dat ze pijn ging hebben, en dat ze het moeilijk ging hebben om haar manier van lopen te veranderen. Want hier moest ook op gewerkt worden (ik werk steeds in een totaalpakket, alles hangt samen, en ik ben van principe: een gebalanceerde paardengeest geeft een gebalanceerd paardenlichaam). De 2de behandeling liep beter: ze stelde zich volledig open voor mij, ze ontspande, haar ogen waren rustig ipv levenloos. Tijdens het optomen gebeurde er echter iets verschrikkelijk: een walm van verdriet en pijn werden mentaal uitgeschreeuwd door haar, en aan mij doorgegeven. Het overviel mij! Dit had ik namelijk nog nooit meegemaakt, en maakte me eerlijk gezegd angstig. Niet voor haar, zij had een opening gevonden ergens, en gebruikte deze als uitweg, maar eerder voor mezelf. Daar ik dit nooit had meegemaakt, wist ik ook niet hoe ermee om te gaan. Ik voelde tot nu toe paarden wel aan, maar dit, zo intens, nog nooit. Dit had wel als resultaat dat haar training zeer goed liep, zij liep ontspannender dan ze ooit had gelopen (want dat is voor haar onmogelijk), haar strekkingen verliepen mooi, en ze liep mooi door haar rug. Maar bij mij was dit omgekeerd: ik had hoofdpijn, heb de ganse avond geweend om het uit mijn systeem te krijgen, en heb een volledig verlies van energie, nu nog steeds. Daags nadien ben ik teruggegaan, omdat ze woensdag ging trainen op de grote piste. De massage verliep zeer goed, en fysisch was er zelfs al een verbetering te zien aan haar rug. De training woensdag was volgens de eigenaar heel goed verlopen, en zelfs verschillende omstaanders maakten een positieve opmerking. Wat mijn visie betrof van het totaalbeeld te onderzoeken en aan te pakken,viel echter niet in goede aarde. De tegenstand was vrij groot, want deze mensen "hadden zovele jaren ervaring tussen de paarden, dus zij hadden gelijk". Het paardje werd wederom genegeerd. Na deze mooie training, ben ik nog éénmaal moeten komen, en heb haar moeten masseren tijdens de voedertijd, tijdens het klaarzetten van het eten en het binnenhalen van de andere paarden. Met andere woorden: was gewoon uit beleefdheid dat ik moest komen, want ze was in hun ogen toch volledig terug in orde. Woensdag was toch het bewijs. Ik werd niet teruggevraagd. 1 week nadien was de grote wedstrijd. Resultaat: de opwarming was een hel, een volledige koers met fouten (gediskwalificeerd) en een paard met lichamelijke en terug mentale verwondingen. Het paardje zou nu gewoon in de wei staan, en geen aandacht meer krijgen.
Ik had me reeds van in mijn jeugdjaren gedistancieerd van het sportgebeuren. Dit paard is op mijn weg gekomen, door een toeval. Ze heeft me veel geleerd, op die luttele dagen dat ik bij haar was. Sommige branches in de paardensport staan niet open voor vernieuwing. Zij worden nog gedomineerd door mensen van de oudere garde, die de schaarse geïnteresseerde jongeren op een volledig verkeerde manier introduceren. Ze leven volledig in hun eigen wereld, en wensen geen contact, opmerkingen of inmenging van buitenaf. Hun visie is simpel: paarden dienen om geld op te brengen, ondanks het dier zelf. Doet het dier dit niet (meer), worden er korte metten mee gemaakt. De paar gelukkigen komen terecht bij mensen die hen opvangen, tijd geven, en opnieuw een leven geven, de anderen worden gewoonweg afgemaakt. Deze dieren worden als veulen reeds getraind (15maanden-2jaar), en dan vinden ze het raar dat er "gekken" tussen zitten, of dat ze reeds zeer vroeg problemen krijgen. Dit paard was zo eentje. Ze gaf haar problemen aan, maar niemand wou luisteren. Dit is een paard dat niet geschikt is voor de sport, door haar mentale zwakte en gebrek aan rijpheid. Dit heb ik ook duidelijk gemaakt aan de mensen, maar was van geen tel. De opmerkingen die ik te horen kreeg: ze moet doorgereden worden, dan komt ze er wel door; lukt het niet, opspuiten. Mijn opmerkingen werden geregeld gepareerd, en werden afgedaan als nonsens. En omdat ik soms nog vragen durf te stellen, uit nieuwsgierigheid en omdat ik opensta voor steeds meer kennis, werd dit aangewend om te zeggen dat ik er niks van kende. Dit is zeer spijtig, want niemand kan ooit alles weten. Al zit je 30-40 jaar in de sport, dan nog kan je dingen leren. Elk paard leert mij steeds nieuwe dingen. Mijn paarden leren me nog steeds nieuwe dingen, en houden mij een spiegel voor. Ik merk dat heel veel mensen mooie principes aanhangen, maar ze uiteindelijk verloochenen als het hen niet uit komt. Uiteindelijk gaat de sport voor het paard. En de enkelingen die het goed voorhebben, krijgen constant de wind van voren.
De openheid dat dit paard naar mij toe had, heeft me laten zien dat ik meer dan gewoon gevoel kan hebben met dieren. Ikzelf werk nog aan mezelf, door alternatieve therapie te volgen, en dat geeft me de kracht om meer open te zijn naar de buitenwereld. Niet perfect op dit moment, maar we komen er wel. Hetgeen ze mij heeft laten voelen toen, was een aanzet tot. Nu moet ik er aan werken om dit te kunnen verwerken. Eenmaal dit me lukt, kan ik zoveel meer doen voor paarden, en hopelijk voor hun eigenaars ook.
Ze heeft me ook doen denken over mijn toekomst, en haar toekomst en dat van haar collega's. De toekomstplannen die ik ooit koesterde, zijn hierbij terug opgedoken, en ze heeft me de bevestiging gegeven om het koste wat kost te doen. Om dit te realiseren moet ik me de komende jaren investeren,om het financieel en structureel rond te krijgen. Maar dat is het dubbel en dik waard, en zeker om paarden te helpen, zoals het prachtdier van hierboven. En mijn 2 prachtige paarden die me dagelijks steunen, doen groeien, liefde geven, onvoorwaardelijk. Enkel als dank dat ze zichzelf mogen zijn.
Voor elk paard geldt: een uitgebalanceerde geest geeft een uitgebalanceerd lichaam. Zij staan ten onzer dienste, laten we dit respecteren, en hen eer aandoen door hun problemen te herkennen en erkennen. Want uiteindelijk zijn wij de veroorzakers van die problemen, al eeuwen lang.
Tijdens mijn werk merk ik dat vele mensen angst hebben om hun paard te berijden, door de problemen die ze al lange tijd hebben. Meestal hebben ze dan gewoon een extra duwtje nodig, namelijk dat ze met hun eigen ogen zien dat hun paard eigenlijk niet zo stout of koppig is. Ofwel zijn het paarden die effectief "slechte manieren" hebben ontwikkeld onder het zadel, en geraakt dit niet opgelost vanop de grond. Ik kom zulks paarden berijden. Dat biedt voordelen: 1/ Ik voel direct aan wat er scheelt, of het angst of ondeugd is. Ik kan ook beter werken op triggerpunten, omdat ik ze zelf kan aanvoelen. 2/ De eigenaar kan met eigen ogen zien dat het wel mogelijk is om een paard kalm te krijgen, zolang men zelf rustig is. Meestal is deze verandering van denken genoeg om verandering van gedrag met zich mee te brengen. 3/ Voor het paard kan een andere, zelfzekere ruiter genoeg zijn om zichzelf terug in controle te brengen. ik merk dat ik dan ook meer invloed op de grond kan uitoefenen, zelfs met een angstige ruiter erop. 4/ Vele mensen verwachten dit ook van mij. Dit op heden heb ik de boot afgehouden, maar ik ben nu bereid om hier in op te gaan, kwestie van nog meer paarden te kunnen helpen.
Rituelen: 1. Openen de hemel boven ons leven 2. Doen een deur dicht en openen er een 3. Geven uiting aan gevoelens die anders nooit tot uiting komen 4. Verdiepen relaties 5. Creëren Intimiteit 6. Creëren een heilige plaats en heilige tijd 7. Zijn gedenktekens 8. Geven een thuisgevoel 9. Zijn de bevestiging dat mijn leven slaagt 10. Zijn een plaats van ontmoeting met mezelf en mijn centrum
. We komen voorbij een superhoge haag. Ineens komt daar een gek paard zijn hoofd bovenuit steken. ok, dat viel nog mee. Eventjes vooruit geschoten,maar that's it. Maar dan kreeg die andere het in zijn hoofd om als razende langs de haag rond te schieten. Resultaat: daar ging de kleine mini-tank! Niks aan te doen,blinde paniek, niet meer te houden. En wij stonden erbij en keken ernaar. En dan gebeurde het, het bewijs dat ze een fantastisch epilepsie-paardje gaat zijn: zodra ze besefte dat wij er niet meer bij waren, stopte ze. Een paar meters verder, bleef ze ons opwachten. De snelheid waarmee de paniek had toegeslagen, zo snel was die paniek weer verdwenen. En konden wij haar gewoon terug vastnemen. We zijn natuurlijk teruggegaan om die zot eens goed zijn waarheid te zeggen ( als grommend met staart omhoog. you go babe). Om nadien als de rust zelver verder naar huis te gaan. 
Waarom u verplaatsen en meer betalen indien Husse u gratis aan huis komt leveren? 
, en emotioneel gaat het me zwaar vallen om haar weg te doen. Het spreekt voor zich dat zij enkel weg zou gaan naar een goede thuis, bij de juiste ervaren mensen, die haar een correcte en stabiele opvoeding kunnen geven. De tijd zal uitwijzen waar haar weg naartoe leidt, en zolang blijft ze gezellig huppelen tussen Wanda en Omega. 
