Vrijdag 10 mei 2013 : mijn tweede enneagrammenavond. De avond begon een beetje moeizaam. Enkele dagen voordien was mijn nonkel overleden, de enige broer van mijn pa. Vrijdag was het groeten van het lichaam, ik had gezegd tegen pa dat ik daar niet mee naar toe kon, omdat er bezoek zou komen. Mijn broer en schoonzus hadden geen zin om te gaan. Ik vond het erg dat pa alleen zou moeten gaan, maar vond niet dat ik de avond moest afzeggen omdat het al een keer verplaatst was nadat ik ziek geworden was. Vrijdag rond 17 uur kwam pa zoals elke dag eten bij mij thuis. Het ging natuurlijk over zijn broer en hij zei dat hij het jammer vond dat hij alleen moest gaan. Ik vroeg hem om te bellen naar mijn schoonzus om te vragen of zij echt niet mee kon. Jammer, maar ze had geen tijd.
Wat doet nr 9???? zal ik wel meegaan, ik probeer de mensen nog te verwittigen dat ze wat later komen en anders moet mijn dochter hen maar alvast opvangen. Ik kan pa toch niet alleen laten gaan? Ik offer me wel op. Mijn eigen agenda gaat naar de achtergrond.
Dat maakt natuurlijk dat ik dadelijk aan de uitleg moet beginnen zodra ik terug was van het groeten. Ik was niet echt tot rust kunnen komen.
Zelf vond ik dat die avond iets moeilijker verliep, het duurde wat langer voor men iets vertelde. Uiteindelijk vonden de gasten het een boeiende avond, maar zelf had ik niet dat 'euforisch' gevoel van de eerste keer. Misschien is dat normaal?
Het enneagram
