Een korte rit vanaf Amsterdam Centraal brengt me tot aan het station Düsseldorf. Het is al avond, alles is dicht en het is donker buiten. Buiten aangekomen is er geen taxi te bespeuren. Na wat ronddwalen en goed uit te kijken zie ik aan de overkant van de straat een witte wagen staan met daarboven een bordje: Taxi. Als ik de man vertel waar ik naartoe moet gebaart hij dat dit geen enkel probleem is en dat ik mag instappen. Na een grote tien minuten kom ik aan bij wat voor de komende dagen mijn verblijfplaats zal zijn.

Na heel wat trappen te hebben getrotseerd staat mijn gastheer Emmerich me op te wachten in de deuropening. Ik krijg meteen een glas champagne toegestopt en zo zit de sfeer er gelijk in. Het gezellig en knus appartement doet op het eerste zicht niet vermoeden dat Emmerich is opgegroeid in Zuid-Afrika. Buiten de immens grote Afrikaanse vlag in de gang en wat kleine Afrikaanse beeldjes in de badkamer is er van zijn oorsprong weinig te merken. De mentaliteit van ‘alles komt wel goed’ die zit er wel in gebakken.

Ik zou het bijna gaan vergeten maar ik ben hier natuurlijk nog altijd om de mensen te interviewen en een deftig stuk af te leveren. Het is geen probleem om dit soort dingen bij Emmerich te doen. Hij praat ronduit over zijn afkomst, favoriete muziek, reisplannen en zijn werk. Zijn werk is iets waar hij ontzettend trots op is. Hij nodigt me uit hem te vergezellen naar zijn job. Dit laat ik me geen twee keer zeggen. Na een tramrit, treinrit en busrit komen we – na nog eens een kwartier te hebben gewandeld – aan bij de werkplek waar hij jaren naar verlangd heeft. Het gebouw staat op een goede honderd meter van het voetbalstadion van Mönchengladbach. Eenmaal binnen werd ik begroet door een tiental medemensen. Ik had tutu’s en andere vreemde dingen verwacht maar iedereen liep gewoon rond in trainingsbroeken en shirts. Bij de opwarming zag ik echter wel wat ik had verwacht. Dit is ballet zoals ik me ballet herinner. Ja, Emmerich is professioneel balletdanser en daar is hij fier op. Hij behoort dan ook tot de top van het balletcircuit. Zo’n 7 uur aan één stuk springen ze met z’n allen van links naar rechts, doen (naar mijn mening) de meest pijnlijke bewegingen en doen dit alles nog eens op muziek die ik alles behalve het label ‘ballet’ had gegeven. Na de repetitie voor het aankomende stuk werd de Bolero van Ravel nog eens geoefend. Tijdens één van de weinige pauzes had ik de vraag gesteld of hij uitgeput was, dit beantwoordde hij negatief. De vraag durf ik na z’n werkdag niet meer te stellen. Dat hoeft ook niet, ik lees het antwoord zo van zijn gezicht af.

Na wat inkopen te hebben gedaan en samen te hebben gekookt namen we plaats op het balkon. De zon prikt op onze ruggen terwijl we klinken met elk een halve liter Duits bier in onze handen. Het leven kan toch zo schoon zijn nietwaar. De volgende dag moet ik al weer vertrekken en het kan niet dat ik niet heb kennisgemaakt met het uitgaansleven in Duitsland. Diezelfde avond nog trokken we naar de drukke uitgaansbuurt van Düsseldorf. Hier zie je geen mensen die lanterfantend door de straat lopen op zoek naar een zitplaats of een leuk café. Nee hier zie je mensen die lanterfantend met een halve liter bier in hun pollen door de straat lopen op zoek naar een volgende fles bier. Het is onvoorstelbaar om te zien hoeveel liters gerstenat in een avond genuttigd kunnen worden. Als we eindelijk op een terrasje zitten besteld mijn gastheer een pintje. Als de ober even later met een emmer bier komt aanzetten moet ik toch even slikken. Dit zal een lange avond worden, en vooral een pijnlijke ochtend.

’s Ochtends bleek alles nogal mee te vallen. Na wat te eten en een korte siësta te hebben genomen trokken we naar de stad. Emmerich had namelijk een deftig pak nodig want hij moest diezelfde avond naar een feest. Dit maakt deel uit van Zuid-Afrikaanse ‘het-komt-allemaal-wel-in-orde,-vroeg-of-laat’ mentaliteit. Na elfendertig keer dezelfde winkel te hebben afgespeurd en drie keer hetzelfde pak te hebben gepast hadden we wat we nodig hadden. Één ding is zeker: het is een deftig pak geworden, hopelijk bleef het pak even wit zoals we het hebben gekocht. Na eerst nog een flesje bier te hebben gekocht en wat te hebben gekeken naar de talloze straatacts die te bewonderen zetten we koers naar het station. Onderweg aten we nog een broodje met varkensvlees (ongelooflijk lekker) en toen we eindelijk op de metro zaten was het tijd om afscheid te nemen. Emmerich reed rechtstreek door naar het feest en ik stapte af in het station van Düsseldorf. De halte ‘Duitsland’ zat er al op. Of toch niet? Toen ik op het bord keek zag ik naast mijn trein richting Warschau de woorden ‘zug fällt aus’ staan. Ik wou zeker zijn van de betekenis van deze woorden en stuurde een sms naar Emmerich. Toen ik na een minuutje het antwoord kreeg dat dit betekende dat mijn trein geschrapt was sloeg de paniek toe. Wat moet ik nu in godsnaam doen?

Wordt vervolgd…   

18-04-2011, 13:44 Geschreven door Benny Van Audenhove