Mijn werk bij de gemeente Kapellen zit er nu echt helemaal op. Gisteren nog 2 uurtjes (avond opening) gedaan en vandaag ben ik terug werkloos. Het voelt een beetje dubbel. Enerzijds ben ik blij dat ik weer vrij ben en klaar om iets anders te gaan doen, anderzijds vind ik het ook wel spijtig dat de 6 maanden van mijn contract er al op zitten. Net nu ik de mensen en het werk begon te doorgronden stopt het. Toch ben ik heel tevreden met deze rustpauze. Ook al was het maar een deeltijdse job, toch heb ik er redelijk wat energie in gestoken. Bovendien neemt het huishouden en organiseren van een gezin van 3 tieners ook heel wat tijd in beslag. Op deze manier was het voor mij allemaal heel goed te combineren. Ik stond voor iedereen klaar en had toch ook nog wat me-time. Ideaal eigenlijk.
Daar gaat spijtig genoeg ook een eind aan komen. Nu moet ik terug werk gaan zoeken en de kans dat het een voltijdse baan wordt, is heel groot. Terug de hogesnelheidstrein op zonder rust- of adempauzes. Ik weet niet of ik dat zowel lichamelijk als mentaal nog jaren ga kunnen doen, maar wat moet moet. We zien wel wat de toekomst brengt. Gelukkig zijn de kinderen al wat ouder en kunnen ze al wat meer hun plan trekken.
Maar voor ik aan een nieuw werk-hoofdstuk begin, ga ik een weekje naar Seoul, in mijn uppie. De tickets zijn al lang geleden geboekt, de reispas aangevraagd en morgen pak ik mijn koffers in. Ik laat mijn gezin een week alleen achter. Ze zullen het alleen moeten zien te rooien, zonder de mama die alles achter hun gat opruimt, hun spullen klaarlegt, eten maakt, raad geeft, hun kleren wast, ... Ik hoop dat ze dan eens beseffen wat ik zoal uitsteek op een dag. Want ik vermoed dat die allemaal denken dat de mama gewoon voor de TV hangt tijdens haar vrije dagen. Helaas pindakaas.
