Ik heb me onlangs ingeschreven bij facebook. Ziehier mijn eerste bedenkingen over dit tuig.
Ik voel me er absoluut niet thuis. Het lijkt me te veel op een kippenhok waar iedereen om ter luidst kakelt. Hier en daar zal er wel iemand zijn die bescheiden zijn eigen hoekje uitzoekt, maar in het algemeen voegt het op het eerste zicht veel lawaai toe en tuiteren mijn oren van de MOGELIJKHEDEN. Alleen vergeet je dan dat je ondertussen enkel en alleen voor je toetensenbord zit en dat je niets anders gerealiseerd hebt, dan "to blow against wind" (Paul Simon) Als the big F op een kippenhok lijkt, dan stel ik mij ook voor - paranoia is mij niet vreemd - dat er ergens een kippenboer rondloopt die denkt: "hoe kan ik die kiekens pluimen". Waarom leggen investeerders miljarden euros op tafel om part of the game te worden. Hier valt toch onmogelijk winst uit te rapen, tenzij dat dit toch een goede manier is om ons een pluim te steken op een plaats waar die niet thuis hoort.
The big F heeft alles in huis om verslavend te werken. Het belooft je het onmogelijke: AANDACHT van anderen en daar hebben we toch nooit genoeg van? Terwijl het waarschijnlijk het tegendeel is. Ik kan me moeilijk inbeelden dat er iemand dit nu aan het lezen is. Waarom dit bericht kiezen uit de overvloed, de pletwals aan non-informatie die op je afkomt. Wie kan of wil er dat volgen. Ik herken mezelf in Woody Allen als hij zegt "ik zou nooit lid willen worden van een club die mij als lid zou aanvaarden". Me and the big F: aandacht vragen en vriendjes maken omdat het nu eenmaal zo hoort en ondertussen hopen dat al die vriendjes je met rust laten. De F-machine heeft zelfs de irritante gewoonte van voortdurend jouw aandacht op te eisen. Stuurt je mails "hi danny, je hebt een nieuw vriendje" en stuurt zelfs mails naar jouw "vrienden" opdat zij je zouden aansporen om te 'sharen'. The big F: geautomatiseerde pesterij. Geen wonder dat pestkoppen op school dit een geliefd speeltje vinden.
Sociaal zegt men, het is sociale communicatie. Daar heb ik zo mijn twijfels over. Het is het tegendeel van communicatie. Communicatie, dan denk ik aan een goed gesprek, met alles er op en er aan. The big F dat is: public relations. Iedereen bezig met zijn eigen imago, iedereen bezig met klanten te werven voor zijn eigen product. Waarom zouden we ons nog ergeren aan de advertising-bussines als we zelf in the bussiness zitten, bezig met onszelf te verkopen als product, op zoek naar een marktaandeel.
Maar het werkt toch! Kijk naar de jongerenrevoluties in Tunisie, de indignados, allemaal dank zij de big F en de big T(witter). En dan zeg ik, ok, het zal wel aan mij liggen. Ik ga al die toeters en bellen ook moeten onder de knie krijgen. Alleen: de "sociale" media drijven ons individualisme zo sterk ten top, dat zelfs mensen in dezelfde organisatie of beweging er praktisch niet aan denken van samen na te denken over het gebruik van die dingen... Dus wat wordt het: f**ck Facebook of "wellcome my friend, wellcome to the machine" (Pink Floyd)
