|
Ondertussen ben ik al een vijftal dagen in Samara!
Een echte cultuurshock was het niet, maar tis wel even wennen...
Ik kwam maandagochtend toe om 1u30, lokale tijd: 4u30 en ik werd opgehaald door Misja en Kiril. In zijn Lada, een regionaal product als het ware, reden we naar het appartement van Misja, met de muziek van Manu Chao op de achtergrond!!
Misja is de begeleider van alle vrijwilligersprojecten hier in Samara. Hij is een jaar ouder dan mij, twee koppen groter en nogal chaotisch. Hij woont in een klein appartement samen met zijn broer. Zijn dag bestaat uit lang uitslapen, rond de middag eten, wat downloaden van het internet en om twee uur vertrekt hij naar zijn bureau waar hij wat op zijn computer werkt. Niet zo een zware werkdagen dus... Voor die van Beveren-Leie: Type Fre van de jeugddienst. Daarom vrees ik ook een beetje voor de verlenging van mijn visum, maar ze doen hun best!
Ik sliep dus twee nachten bij Misja... At gepelde zwanworsten, mayonaise en een of andere groentenmousse en luisterde naar zijn muziek. kViel bijna van mijn stoel toen hij Lais oplegde, maar blijkbaar had hij dit ontvangen van een Belgische vrijwilligster.Overdag gingen we dan samen naar het bureau, waar ik volgende week waarschijnlijk ook zal werken. tIs hier best wel gezellig. Er is een mix van Russen en Fransen, er wordt les gegeven, projecten worden hier voorbereid, er wordt veel (heel veel) thee gedronken,...
De leidster van het theater waar ik voor zal werken is een heel vriendelijk meisje. Het theater bestaat uit een vijftiental vrijwilligers, waaronder Misja en Kiril. Ze oefenen op donderdagavond, zaterdag en zondag en tijdens de week moet ik op zoek gaan naar een manier om het theater te financieren. Eind februari zullen we met sketchen naar scholen en universiteiten gaan en later (april of mei) volgt er een grotere voorstelling. Ik weeet nog niet hoe het allemaal in zijn werk zal gaan, maar ik ben nog steeds enthousiast over het project. Veel van de Franse vrijwilligers geven ook les, misschien kan dit ook iets voor mij zijn na verloop van tijd.
De eerste dagen vlogen voorbij en dinsdagavond had Misja al een appartement gevonden voor mij. Ik mocht logeren bij Lidya, een echte Russische babusjka van 77 jaar. Ik moest toch even slikken, want voor een jong maske is het toch wel iets leuker om bij andere jongeren te leven dan bij een oma die 55 jaar ouder is. Bovendien sloeg dinsdagnacht het weer om en een sneeuwstorm raasde over Samara. Twee dagen heeft het non stop gesneeuwd. De situatie was zelfs hier ongewoon. Het verkeer lag helemaal lam en ik kon niet naar het bureau gaan. Dus heb ik twee dagen tijd gehad om de babusjka wat beter te leren kennen. Een korte beschrijving: klein, beetje dik, een grijs carre coupke met een diadeemke, altijd bezorgd als ik alleen de straat op ga, geen serieuze afwasser, de hele dag aan het eten en ondertussen heel wat telefoontjes plegend, fan van verschillende Russische feuilleton zoals daar zijn: Het vuur van de liefde, De soldaten,... We komen nog goed overeen en ik kan haar best veel dingen vragen.
Toch ben ik blij om weer onder de mensen te komen, want tis toch niet zo leuk om de hele dag binnen te zitten. Normaalgezien wordt er morgen nieuwjaar gevierd in het theater, maar als het weer slecht weer wordt dan kan dit niet doorgaan omdat niemand ter plaatse zal geraken. tIs niet zoals thuis, dat je gewoon even op je fiets kan springen... Zelfs met de bus doe ik er nu al twee uren over om op mijn werk te geraken. Maar overdag heb ik al afgesproken met Natalija, een Russisch die ik op het bureau heb ontmoet en zij zal me de stad tonen...
kZal het hier bij laten, kHeb al heel veel geschreven denk ik zo. Volgende week laat ik wel nog iets weten, Tot dan!
25-01-2008 om 12:08
geschreven door Emmy 
|
