“Megan een kindermoordenaar?” luidde de kop van de Independent. Diane, een vriendin van mij, had de krant speciaal voor mij gekocht en had hem voor mijn neus omhoog gehouden. Ik was zo geschrokken dat ik niet wist wat te doen en in huilen was uitgebarsten. Megan was maandenlang kindermeisje geweest van Evie. Dagelijks kwam ze bij ons thuis om met mijn dochter te spelen, haar te verschonen, haar te wassen en mij te helpen bij het huishouden. Hoe kon ik nu zo stom zijn? Ik ben toen zo snel mogelijk naar huis gegaan. Mijn vriendinnen leken allemaal bezorgd maar ze konden hun afkeur nauwelijks verbergen. Ik had mijn kind immers maandenlang aan een monster toevertrouwd.

Eigenlijk heeft Megan altijd iets eigenaardigs gehad… Het leek wel alsof ze in haarzelf gekeerd was. Alsof ze bang was van mijn baby en me voortdurend veroordeelde over mijn opvoedtechnieken. Misschien vind ik het toch niet zo erg dat ze weg is…