Twee weken geleden is mijn leven volledig ingestort. Tom bestaat niet
meer. Letterlijk niet. Hij is dood. Hij is vermoord door Rachel in onze eigen
achtertuin terwijl ik er bij was.
Het begon allemaal toen ik erachter kwam dat de telefoon die
Tom in zijn sporttas had zitten van de vermoorde Megan Hipwell was geweest.
Toen werd alles plots duidelijk. Het was alsof het laatste ontbrekende
puzzelstukje eindelijk op zijn plaats viel. Maar ik kon en wou het niet
geloven. Die dag kwam Rachel me opnieuw opzoeken en deze keer liet ik haar wel
binnen. Ze waarschuwde me voor Tom en zei dat Evie en ik moesten vluchten nu we
nog konden. Een deel van mij wist dat ze gelijk had maar een ander deel kon
haar niet vertrouwen. Niet na alles wat ze ons gezin had aangedaan. En plots
was Tom thuis. Tom, mijn echtgenoot, vader van mijn kind en tevens moordenaar
van Megan Hipwell.
Wat er daarna gebeurde ging zo snel dat ik niet zeker weet
of het wel echt gebeurd is. Het enige dat ik me nog herinner is Rachel die
bewusteloos in de woonkamer ligt, Tom die Rachel probeert te vermoorden, de
voorbijrijdende trein en mijn echtgenoot die levenloos in het gras ligt met de
spiraal van een kurkentrekker in zijn keel. Ik was niet geschokt, integendeel,
ik zette me naast hem neer en ramde de kurkentrekker nog dieper in zijn keel. Gewoon
om zeker te zijn.
Hoe mijn leven nu verder moet weet ik niet. Uiteindelijk
zullen de blikken van de mensen op straat wel stoppen, neem ik aan, en ook de
nachtmerries zullen niet blijven. Het zal tijd kosten maar ik weet dat ik mijn
leven vroeg of laat wel weer op de rails krijg. Dat ben ik Evie verplicht. En
Megan. En vooral Rachel.
