Al sinds ik klein was ben ik bezig met motors etc. Toen ik 12 was kreeg ik eindelijk een 125 cc crossmotor. Ongelooflijk gelukkig was ik :)

Tot mijn 16 heb ik plezier gehad aan dat ding. En toen besloot men pa dat het tijd was om ermee te stoppen. Geen tijd meer, geen parcours meer in belgie, of toch niet dichtbij. Tot mijn 24 geen motor meer vast gehad, tot ik toen te horen kreeg dat je met een autorijbewijs mocht rondrijden in belgie met een 125cc. Dus ik terug een 125 gekocht. Heb er redelijk wat kilometers mee gedaan, maar ik vond het toch niet 100% veilig. Zo'n 125 mist vermogen, toch voor in druk verkeer te rijden. Begrijp me niet verkeerd, ik ben misschien verzot op alles wat snel gaat maar ik ben zelf geen snelle. Ik ben ooit tegengehouden (met de 125) door een agent, ik had al schrik dat ik iets had misdaan :s De man hield me tegen omdat ik een L op mijn motor had hangen, ook al moest dat niet maar ik vond het veiliger omdat ik er nog niet lang mee rond reed. Hij zei: "Ik houd u gewoon effen tegen omdat je een L heb hangen." Dus na de nodige uitleg waarom ik dat had, en hij doorhad dat ik nog niet zo zelfzeker rondreed, gaf hij men papieren terug en zei: "Ge moet u geen zorgen maken, ge rijd heel goed met dat ding, ge moogt zelfs iets meer gas geven hoor". Was natuurlijk met een knipoog bedoeld :) Ik rijd altijd de snelheid die je mag 30 = 30 50 = 50 70 = 70 etc. Oké heel af en toe durf ik ook al wel eens 80 waar ik 70 mag, maar ik doe geen domme dingen. Heb ooit een heel erg accident gehad en dat blijft in men hoofd rondhangen. 

Maar om terug te komen naar het begin, ik was die 125 ontgroeid, na 3 jaar. Dus het was tijd voor het grotere speelgoed. Vorig jaar heb ik men motor gekocht, en ineens ook lessen genomen. Heb een jaartje rondgereden en vorige week was het zover, mijn examen!! 

Dagen enorme zenuwen gehad. Ik wist dat de weg geen probleem zou zijn, ik wist dat parcour een kwestie was van kalm blijven, maar... dat was het probleem. Ik heb de dag ervoor zitten bibberen gelijk gek. Ik kon men handen niet stil houden. 

Ik heb 100 keer tegen mezelf gezegd "t'is maar een spel, ofwel win je ofwel verlies je". En uiteindelijk.... 

IK HEB HET!!! Sinds vorige week kan ik zeggen dat ik nu echt mag rondrijden met een echte motor!! En dat kunne ze me niet meer afnemen. 

Het leuke is... Exact 10 jaar geleden rond dezelfde tijd, misschien met een paar dagen verschil, heb ik mijn auto rijbewijs gehaald. En nu mijn motorrijbewijs. Moet het nog wel gaan afhalen in het gemeentehuis (duurt een paar dagen) :) Maar vind het toch een leuk verjaardagscadeautje ^^ Volgende week is men verjaardag en waarschijnlijk kan ik het dan gaan halen :p net hetzelfde als men autorijbewijs. 

Toch iets positiefs tot nu toe ;) 

Het begon eigenlijk al rond nieuwjaar. Ik ben iemand die nogal vlug naar de tandarts moet, laten we zeggen, gevoelige tanden. Met vlug bedoel ik dan, 1x om de 4-6 maanden. Maar tot vandaag toe ben ik in 2013 al 7x naar de tandarts geweest. Eerst was het met tandpijn aan onderste tanden, daarna bovenste tanden, 3 hebben ze ontzenuwd, daarna kwamen ze erachter dat mijn laatste wijsheidstand ontstoken was dus daar kon ik nog heel veel last van krijgen :s gelukkig is dat tot nu toe achterwege gebleven. In het verleden heb ik al genoeg last gehad met men wijsheidstanden, met de nodige tranen erbij. Gelukkig, tandartsbezoekjes zouden momenteel achter de rug moeten zijn. Twee weken geleden was de laatste keer tot oktober (hopelijk). 

Half februari krijg ik het volgende aan de hand: 

Ik stond op een maandagmorgen op, het was mijn vrije dag. Dus op het gemak mijn kleertjes aan en een ontbijtje gegeten. Een kwartier na mijn ontbijt.... Lag ik op de zetel van de pijn. Een bekende pijn, één die ik 5 jaar geleden ook al eens had gehad. Het zit zo, 5 jaar geleden hebben ze me s nachts naar het hospitaal gebracht, eerste keer dat ik in het hospitaal moest blijven. Na een endoscopie en 3 dagen in het ziekenhuis was hun conclusie: een maag die was stilgevallen. Enkele dagen maagtabletjes zouden me wel helpen. Dus die pijn, was terug! Geloof mij, pijn is nog een klein woord. Het zal wel duidelijk worden waarom. In ieder geval, ik kon niet zitten, niet liggen, niet staan dus ik zei tegen mijn vriend: "ik denk dat we weer naar het ziekenhuis moeten". We zijn vertrokken om 11 uur s' morgens en we kwamen terug om 19 uur s' avonds. Ben eerst naar het onthaal geweest en daar stuurden ze me naar spoed. De eerste dokter die kwam vragen hoe het was, was nog vriendelijk, de volgende, wou me blijkbaar niet geloven. Ondertussen was de pijn een klein beetje gebeterd. Ik kon tenminste al terug deftig op een stoel zitten, maar wel met een arm tegen men buik aan. Het is moeilijk om te omschrijven maar je moet je voorstellen dat iemand de hele tijd je vastneemt en je probeert samen te drukken, daarbij komt ook nog een benepen gevoel aan je hart bij. Ik heb die dag 4 tests moeten laten doen, waaronder terug een endoscopie. De pijn is de hele dag gebleven en heb geen pijnstillers gehad. Om half 7 s'avonds kwam dan het antwoord van de dokter. Ik moest even met hem meegaan, en hij legde me aan een baxter met pijnstiller. Ik had galstenen, en blijkbaar nogal veel. Er was maar één oplossing, mijn galblaas moest eruit. Ik kreeg direkt een paniekaanval, ik heb namelijk een redelijke schrik van ziekenhuizen en alles daarbij. Ik ben nooit rustig als ik daar ben. De dokter wou wel eerst nog een mri-scan laten doen. Maar dat zou op een andere dag plaats vinden. Ik was blij dat de dag voorbij was, het klinkt stom maar de pijn was uitputtend. Van zodra de pijn volledig weg was, ben ik in slaap gevallen. Een paar dagen later ben ik dan die mri scan gaan laten doen. Vond ik natuurlijk ook weer een enge bedoeling. En het resultaat was natuurlijk hetzelfde. Die galblaas moest eruit. 

Ik ben met men vriend daarna overeengekomen om met de operatie te wachten. We vonden het raar dat ik dat nu ineens terug kreeg na 5 jaar ertussen (blijkbaar was dat wat ik ook al had 5j geleden). Dus we gingen afwachten. 

Het weekend hierna.... Griep! Maar echt enorme griep. Ik ben in lange tijd niet meer zo ziek geweest. Ik ben nooit snel ziek geweest, alleen wat last soms van een verkoudheid maar daarnaast... niks. En nu ben ik 6 dagen thuis geweest, omdat ik gewoon niet meer kon staan of eten omdat ik zo slecht was. Mijn eten op één dag bestond uit 1 potje yoghurt, 2 appels en voor de rest water. 5 kilo was ik kwijt op die paar dagen. 

Uiteindelijk, was dat ook voorbij en een maand ging alles goed. 

Half maart....

Hetzelfde liedje! Weer een aanval van die galstenen. Ik kwam net terug van een verjaardagsfeestje, wou gaan slapen en om 23.00 u savonds weer die verrekte pijn! Weer niet kunnen liggen, staan, slapen, zitten... Na een paar uurtjes en een pijnstiller was het een tikkeltje beter, dit in de zin van, ik kan in foetushouding gaan zitten in de zetel en een beetje tv kijken zodat ik niet teveel aan de pijn denk. Zoals ik al zei, ik heb een immense schrik van operaties, maar toen op die moment dacht ik: "Dit moet stoppen". Om 6u s'morgens was het eindelijk wat beter. Heb de hele dag niet durven eten in de schrik het weer te krijgen. Ondertussen ook opgezocht over alles wat met galblazen te maken heeft. Blijkt inderdaad geen remedie tegen te bestaan en je kan ook niks tegen de pijn doen, de operatie zou ook niks voorstellen, s'morgens binnen de dag erna buiten. Dus ik was moed bijeen aan't rapen. Maar waar kwam ik nu weer achter... Ik heb wel een ziekteverzekering maar geen hospitalisatie :( Dus tot op de dag van vandaag heb ik nog altijd geen operatie gehad en hoop ik dat ik geen aanvallekes meer krijg :s De hospitalisatie is wel aangevraagd maar gaat pas in vanaf november en natuurlijk is de trouw in oktober. 

Alles ging weer eventjes goed. Tot de laatste week van april. Dat je dit voorkrijgt, is 1 kans op 1000 ofzo. Ik vertrok s' morgens naar men werk, en ineens vliegt men motorkap open. Tegen 90km/u vliegt dat ding tegen men ruit. Men volledige voorruit verbrijzeld (die was in februari pas vervangen wegens een ster die gebarsten was), men motorkap volledig omgeplooid, maar gelukkig had ik zelf niets. Het heeft me wel een halve dag geduurd om terug een beetje normaal te denken. Dat hele ding heeft ook weer een serieuze hap genomen uit men budget.

Momenteel is het weer stilletjes hier, en ik hoop dat het ook zo blijft. Want soms zakt de moed me in de schoenen. Zoveel ongeluk heb ik nog nooit gehad!