Kinderen opvoeden blijft de grootste verantwoordelijkheid van de ouders. Ondanks de vele communicatiemogelijkheden staan ouders vaak erg geïsoleerd. Ze vragen zich af hoe andere ouders het doen en maken zich zorgen over wat ‘men’ zal zeggen wanneer hun kind afwijkt van de gangbare norm. Daarom pleit ik voor preventieve maatregelen die ouders versterken in hun opvoedingstaak.

Hoe? Door projecten van opvoedingsondersteuning en steungezinnen ook buiten de centrumsteden te organiseren.

De klimaatdoelstellingen van de EU voor CO2 reductie moeten minimaal gehaald worden. Daarop moet maximaal worden ingezet.   Federaal kan worden bijgestuurd door een groen fiscaal beleid: afschaffen LPG taks, verstandige fiscale stimuli voor biobrandstoffen en energiezuinige wagens, rekeningrijden, verhogen van de variabele kosten op wagens en verlagen van de vaste kosten voor aanschaf van de wagen.  We democratiseren het bezit van een wagen maar bestraffen het ongebreidelde gebruik ervan.  We zetten in op een beter openbaar vervoer via verstandige aanleg van snelle gewestelijke express-netten met hoge frequentie.

We moeten niet alleen de ongelijkheid in eigen land, maar in de hele wereld bestrijden. Dat kan door het budget voor ontwikkelingssamenwerking eindelijk te laten groeien tot 0,7 % van ons nationaal inkomen.

Een empathie voor miss Els….

Bij een eerste ontmoeting heeft het geklikt. Wat mij vooral opvalt is het authentieke in haar. Men voelt zo aan dat Els niet rond de pot draait. Ze is bewogen, en haar huidig engagement in de bijzondere jeugdzorg doet ze werkelijk graag. Zonder te verbloemen dat ze het niet alle dagen even gemakkelijk heeft.

Ik mag graag een engagement dat realistisch en tezelfdertijd idealistisch is. Te veel idealisme leidt tot bevoogdende bemoeizucht, te veel realisme kan leiden tot het relativeren van menselijke ellende. Els, zo voel ik aan, heeft daarin een gezond evenwicht gevonden.

Wat ik natuurlijk speciaal apprecieer is haar voelbare genegenheid en liefde voor haar gezin, maar meteen ook een grote nieuwsgierigheid naar de Andere en het Andere. Een soort ‘geworteld wereldburgerschap’ zou ik dit noemen. Dit spreekt mij des te meer aan omdat meer en meer mensen van de openheid naar dat stukje wereld, die wij als vreemd beschouwen, moeten getuigen ten opzichte van een aantal kringen waarin racisme en afkeer voor vreemdelingen hoog tij viert. Nieuwsgierigheid brengt kennis en kennis brengt toenadering…

Ik zal voor Els stemmen niet alleen uit solidaire politieke overtuiging, maar omdat ik haar als een geestesgenote beschouw.

Réginald Moreels

Soms helpt het om jezelf eens vanuit een ander standpunt te (laten) zien om zaken weer in perspectief te plaatsen en dingen op te merken die je zelf uit het oog verloren bent. Het helpt je een nuchtere en bewuste blik te bewaren en het houdt je scherp te weten dat je doen en laten met argusogen gevolgd wordt. Daarom op http://www.youtube.com/watch?v=skvV6HznQBA : De wereld van Els, door de ogen van Matthijs.

In plaats van maaltijdcheques of financiële bonussen bovenop je loon, moeten dienstencheques en poets- en strijkdiensten als extralegale voordelen ingevoerd worden. Voor mensen met onregelmatige uren moet de kinderopvang in flexibele opvanguren voorzien. Verder pleit ik voor gratis kinderopvang voor mensen met een laag inkomen. Uit gesprekken die ik had met alleenstaande moeders, blijkt dat vooral de prijs van de opvang een groot probleem is. Maken ze de balans op van hun inkomsten en hun uitgaven als ze thuis blijven of wanneer ze aan het werk gaan, dan is hun keuze snel gemaakt. Wat ze meer hebben aan inkomsten door te gaan werken, geven ze  uit aan kinderopvang. Gratis kinderopvang zou een oplossing zijn. Zo kunnen deze moeders gaan werken of een opleiding volgen.

mama voor altijd
Moeder ben je vanaf ’t eerste ogenblik dat je dat kleine mensje in je armen houdt en vanaf dan voor altijd.
Moeder zijn is zorgen en bezorgd zijn: ‘doe ik het wel goed?’. Opvoeden is niet gemakkelijk. We verwachten heel veel van onszelf en van de kinderen. We rennen voortdurend van hier naar daar, van het werk naar de balletles van de dochter, naar de voetbal van zoonlief… we lijken soms nomaden in ons eigen gezin. Onze ‘thuis’ lijkt niet meer het middelpunt te zijn.

Tegelijk willen we graag investeren in onze loopbaan, we zijn ook wel ambitieus. Maar hoe meer we ons professioneel engageren, hoe minder we kunnen investeren in ons gezin. En omgekeerd: de zorg voor ons gezin gaat vaak ‘ten koste’ van ons werkengagement. Hier hebben vrouwen veel meer mee te kampen dan mannen. Uit onderzoek blijkt zelfs dat het voor de mannen omgekeerd is: hoe meer zij hun gezin uitbreiden, hoe meer ze zich ook engageren in hun werk. Vooral de mama’s dragen de lasten die de combinatie werk en gezin met zich meebrengt.

Gaan werken en een huishouden hebben, moet kunnen. Daarom moeten we ervoor zorgen dat vrouwen (én mannen) hun talenten kunnen benutten zonder dat hun familieleven er onder lijdt. We moeten naar een ‘gezinsvriendelijker sociaal systeem’.