Het Montignac-dieet is een dieetmethode die in de jaren ’90 ontzettend populair was. Volgens de Franse dieetgoeroe Michel Montignac gaat het bij afvallen niet alleen om het tellen van het aantal calorieën. Het is een dieet dat gebaseerd is op combinatoir eten, eten op basis van goede combinaties.

Volgens de principes van het dieet moet je rekening houden met de glycemische index (GI) van de koolhydraten. De GI is de maat voor de snelheid waarmee het bloedglucosegehalte in het bloed stijgt na de consumptie van koolhydraten.

Montignac maakt een onderscheid tussen de ‘goede’ en de ‘slechte’ koolhydraten. Goede koolhydraten hebben een GI lager dan 50 en ‘slechte’ koolhydraten een GI hoger dan 50.  Vetten en koolhydraten kun je best niet samen eten. Zo is een maaltijd met vlees, aardappelen en groente bijvoorbeeld niet goed, maar een eenvoudige boterham met kaas ook niet.

Goede koolhydraten, die je wel mag eten, vind je onder meer in volkorenpasta, bruine en witte bonen, erwten, linzen, fruit, zilvervliesrijst, pinda’s, volkoren- en roggebrood.

Slechte koolhydraten, die je beter laat staan, zitten onder meer in aardappelen, witte rijst, pasta, kaas, pompoen, rode bieten, tuinbonen, bananen, gedroogd fruit, honing, jam en suiker.

Voor- en nadelen

Een van de voordelen van het dieet is dat je onbeperkt kunt eten, zolang je maar geen (of niet te vaak) koolhydraten met vetten combineert. Het dieet heeft zijn doeltreffendheid wel al bewezen, want mensen van over de hele wereld vielen af met de dieetmethode van Montignac.

Toch heeft het dieet altijd veel kritiek te verduren gekregen. Het is namelijk wetenschappelijk niet bewezen dat het scheiden van vetten en koolhydraten ertoe leidt dat je afvalt. Een ander punt van kritiek is dat je een vrij hoog eiwit- en vetgehalte binnenkrijgt.

Een laatste nadeel is dat het dieet van Montignac niet eenvoudig is om te volgen, omdat je er altijd op moet letten dat je bepaalde voeding niet samen eet.