|
Woensdag 27 sept 06
Mijn man met collega`s hier thuis aan het werk, boodschappen, koffie,
geloop binnen met modderlaarzen
waar blijft mijn tijd?
half 11,
en nu, de enveloppe open , van het UVW!
wanneer ik zit te lezen bet M, heb je even tijd?
ik vertel haar van mijn herkeuring en we spraken een hele tijd,
over haar Oom die gestorven is, over familie, een generatie die vervliegt in de tijd,
haar verdriet, en de blik in de ogen van OOm T
en over de spijt.
Ik denk aan de blik in de ogen van Jose, en lees haar mijn schrijven voor
en zij, huilt met me mee.. (ze heeft dezelfde ziekte als Jose)
Zij vertelt mij van haar ziekte
en van haar verdriet dat ze gèèn afscheid genomen had van Oom T.
en ik denk, aan mijn ontmoetingen
vervlogen in de tijd, de blik in Henry`s ogen
en Josès ogen, ze raakt haar leven kwijt
Ik zeg, je bent ècht een kind van je vader hè?
en wij begrijpen elkaar
We spreken af om met de vriendinnen te gaaan uiteten
zo als vrouwen onder elkaar
om elkaar te vertellen
wat er in ons omgaat
geheel , zonder onze mannen,zij zijn zo anders
en ik begrijp haar
`s middags
twee mannen trekken kabels in huis in ons huis
o, wat een rommel, gedraai en gekonkel,weg is de rust in huis
en net na het eten komt Wiel op bezoek
en Peter die zit te werken met kabels in de kamer in een hoek
daar, gaat mijn leren,
ik had het me zo voor genomen,maar het is er nog niet van gekomen
en dan gaat weer de telefoon,
mag ik je wat vragen?
- o wat wonderbaar-
iets wonderbaars vragen?
en ik heb mijn antwoord al klaar
Pater M uit de abdij uit E
die vroeg me om te komen werken
Ja, wonderbaar . ècht!
een kans om te werken
wonderbaar, om te merken
dìt,
gebeurt echt!
volgende week om 2 uur maandag
elkaar ontmoeten
een kans,
me gegeven
om te werken,
waarin ik kan leggen , mijn hart
de tijd zal het leren,
ìs het al beslecht?
Hoe mooi
om te merken
er wordt aan me gedacht,
en ik heb nog geschreven tot diep in de nacht
Wat een dag
zo druk
en zò
rustig
alsof het zo 'moet' zijn
O wat voel ik me,.. vredig..alsof het zo moet zijn
Ik zag de verbazing in mijn man`s ogen toen ik het hem vertelde
en ook mijn zoon vind het wel heel erg toevallig,
wat een toeval, maar.....
je hebt de baan nog niet.....
|
