|
vanmorgen opgestaan 6 uur de wekker gezet
om het getijdengebed te bidden.
mijn man zegt, dat ode je toch maar een week of twee
ik ken jou, dat hou je niet vol.
De aloude gebeden,
de oude woorden, die ik zò mooi vind
zo bij me passen,
nu twijfel ik, en ben bang, dat ik in deze moderne tijd,
die aloude woorden,
mijn spreken kunnen worden.
Ik bedoel dit, dat ze zo in mij worden gegrond,
dat ik mijn eigen taal, niet meer kan spreken.
Ik zou, gebeden, liever bidden op mijn eigen persoonlijke manier
-mijn gebeden aan U toevertrouwen-
ik ben bang om het vertrouwelijke persoonlijke gesprek
(wat bidden toch voor mij is-een lofzang-
te verliezen.
misschien, moet ik het laten zoals het is, zoals ik al bid,-
die 6 uur opstaan
voelt goed aaneen uur
gewonnen
om te geven aan God
al wandelend met de hond, drie rozehoedjes (rozenkrans) bidden
en wat in me opkomt.
-dit voelt als ongedwongen, als een bevrijding,
mijn persoonlijke uiting van mijn gesprek tot Hem.
Ook het getijdengebed, geef ik, een kans
die aloude woorden, gebeden
kùnnen iets in mij bewerkstelligen
-de woorden liggen immers in de grond van mijn aloude
mensheidsbestaan.
Misschien wordt die aloude bron,
dan aangeboord
waardoor ze gaan spreken, in het heden,
maar ik ben zo bang,
om mijn ''oude'' eigen taal te verliezen
de verstaanbare , het menselijke aanspreken, in liefde
waardoor men (zij),, begrijpen, wat ik bedoel.
Ik spreek graag een taal vanuit de leifde van mijn hart
ik spreek graag, Uw Liefde, op mijn eigen manier
-zo kan ik uiting geven aan wat ik voel
Is er een kans dat mijn taal zo wordt vervormt
zodat mijn spreken, geen uiting meer is van wie of wat ik ècht ben.
kunnen aloude gebeden, mij doen verstommen......?
Heer Jezus,
ik leg min bidden in Uw hand.
hoe,
een van mijn medecursisten,
naarme toekwam
zìj had bemerkt hòe ''het'' me geraakt had
(mijn weglopen uit de les, èn ook weer terugkomen!
hoe, kan het ook anders
zìj ìs vrouw, zij bemerkte het
en hoe ìk toen tegen haar zei
in verbondeheid (wij vrouwen onder elkaar)
we nenem het hem maar niet kwalijk
dàt hij, geen vrouw ìs
(en nù voèl ik me bevoorrecht vrouw te zìjn)
en ik heb me voorgenomen,
stil te zijn,
te zwijgen en te luisteren  (proberen! althans)
naar wat er wordt geleerd
Onder de pauze, sprak ik met haar
zìj had een Biechtvader,
zij schreef hem elke week een brief
- ik voel me de eenzaamste vrouw !Wàt?
de eenzaamste mèns hier op aarde
wat,
omdat je slecht`s Mìj hebt?
is dat jou niet genoeg ?
Ik had zo graag iemand
een mens aan mijn zij,
die mij helemaal kent en weet wat er in me omgaat
ik ween ik ween en wenen het innerlijke wenen
(in stilte, zonder tranen)
huil -het uitroepen van de wolven - de ùitschreeuw
van verdriet
de roep om.......
ik weet niet wat
ìk, ben de weenende vrouw (de vrouw die ik schilderde)
opgesloten tranen
ìn gedroogd
geworden als zout!
zout als de zee >ik denk aan het schilderij -maria-<
een zèè
van tranen
is daarom de zee zo zout ?
|
