|
Op de een of andere manier ben ik al sinds (onze) mijn zoon in de gevangenis werkt bezig met
misdaad, kwaad, straf en gevangenschap.
Iemand die (tegen de wetten in) strafbare feiten heeft gepleegd,
wordt berecht en opgesloten.
Waar ik nogal mee zit is, dat wij (als mensen ( medemensen) berechten, opsluiten,
heenzenden, gevangennemen,negeren)
Wij ontnemen hen alle vrijheid.
- Wij schrijven ze af-
Ik heb altijd gelooft in het goede van de mens.
Mijn zoon zegt dan algauw: Nee mam er zijn ècht mensen die helemaal niks menselijks meer hebben!
Er is niets goed in hen.
Als je in hun ogen kijkt ....ik zal er mijn rug niet op aan durven draaien,,`t is puur kwaad , de blik in hun ogen...
de duivel bestaat! mam zegt hij.
Ik kan maar niet aannemen dat mensen ( in den beginne) in kern, niet ''goed'' zijn.
Ik kan me voorstellen dat in het begin van het leven
(baby-kind)
ze al al gelijk in de steek gelaten worden.
Ze niet opgenomen worden in een liefdevolle wereld. (handen)
Vanaf het begin er al een leegte ontstaat in hun wezen.
En dat ze de leegte ( `t gemis aan warme koesterende liefde) proberen te bevechten.
Ze worden als mens 'alleen' gelaten, in de steek gelaten.
Ze werden niet behandeld ( ontvangen) zoals het hen eigenlijk toekomt.
Zij vinden geen liefde
Ze ervaren alleen koude
Ze verliezen ''zichzelf"
Ze schrijven zichzelf af
Ze sluiten zichzelf op
Wij sluiten hen op.
Het enige wat hun hele wezen kan 'helen'.
God heeft hun het leven gegeven.
God heeft hun vrijheid gegeven
Zij hebben zich ''afgesloten'( uit angst voor het liefdeloze)
Zij lijden.
Als maatschappij,
nemen wij mensen in gijzeling.
We moeten hen onderdak geven, gevangenissen bouwen
We sluiten hen op met een koud hart
en ontnemen hen elke warmte.
- Zo worden zij niet vrij.
- Zo worden wij niet vrij.
Zo vinden zij geen vrijheid,
want we geven hen geen vrijheid.
|
