Het was mij al een even opgevallen dat mijn mama wat raar deed. Afwezig, treuzelend, dingen van plaats veranderen, niet meer helpen in het huishouden, rare dingen zeggen ..... Maar zaterdag is het helemaal tot mij doorgedrongen. Die morgen stond ze aan mijn deur, en in plaats van naar boven te komen bleef ze afwezig staan in de gang beneden. Ik ben naar beneden moeten gaan, heb mij even bij haar gezet op de trap en heb haar dan rustig gezegd dat ze best naar boven kwam, dat het veel te koud was in de gang ... ze staarde me aan, maar het was alsof ze dwars door me heen keek. Mijn buikgevoel zei dat ik met haar moest meegaan naar de basket waar mijn papa toen een match aan het coachen was, ik vertrouwde het niet. Later die avond zijn me nog dingen opgevallen ....
Ik durfde mijn papa niet vertellen over mijn gedachten. Maar dit was blijkbaar niet nodig want deze morgen belde hij me op dat het met mama echt niet meer ging. Mijn papatje was in alle staten. Hij zo'n gevoelig mens, al zouden de mensen rond hem dat niet denken. Maar wie hem echt kent weet dat hij mijn mama doodgraag ziet en echt al sinds 1995 door een vuur gaat voor haar. Ze zijn al 40 jaar getrouwd en zien elkaar nog steeds heel graag ... zo'n mooi voorbeeld voor mij. Dit wil ik ook!
Toen is alles in sneltempo gegaan, we zijn vertrokken naar het AZ sint Jan Brugge en er is een scan genomen van haar hoofd. Uurtje later mochten we bij haar Oncoloog gaan en ook een neuroloog die daar toen toevallig aanwezig was. Bleek dat mijn mama een tumor heeft in haar hersenhelft vooraan. Toen de dokter zijn computerscherm draaide viel ik bijna van mijn stoel. Ik had mij aan het ergste verwacht maar wat ik toen op dat scherm zag verschijnen was gewoon niet te beschrijven met woorden. Ik heb toen enkele vragen gesteld. Nu ik eindelijk de kans kreeg. Ik weet liever de harde waarheid dan dat ik moet dingen zitten insinueren of minimaliseren ... Alles hangt dus af van hoe haar lichaam (buiten haar tumor in haar hoofd) eraan toe is .. of de botten nog steeds onder controle zijn, haar vitale organen ... als dat ok is en het nog 'zin' heeft om te opereren gaan ze dat ook doen. Maar het moet neurologisch ook mogelijk zijn!
Ze is nu opgenomen, ze gaan nog allerlei testen doen en normaal zouden ze tegen vrijdag met een voorstel komen.
Het gaat opeens zo vlug ... ik weet niet of ik dit zal kunnen dragen. Maar ik moet. Ik moet er zijn voor mijn ouders. Ze zorgen al 32 jaar voor mij .. nu is het mijn beurt en wees maar zeker dat ik dat ga doen.
