Vandaag was een spannende dag, de eerste confrontatie met het leven in Ellen haar buik. Zenuwachtig gingen we naar de dienst gynaecologie van het ziekenhuis waar we een eerste afspraak hadden voor een onderzoek.
Braafjes zaten wij te wachten in wachtzaal D toen we plots hoorde: "Mevr. Swinnen?". We gingen beiden rechtstaan en direct volgde er; "Meneer mag nog even wachten.". Dat was pas een gek gevoel, mag ik dan toch niet mee? De andere wachtende keken me lachend aan. Ik zag hun denken, 'een groentje'.
Even laten kwam Ellen terug buiten en ze vertelde me dat het een klein vooronderzoek was, bloeddruk, gewicht, potje plassen.
Daar zaten we dan, weer wachten.
Echter niet lang, weer klonk er: "Mevr. Swinnen?". Nu stond ik ook weer mee recht en ja hoor ik mocht mee... YES.
De assistente van de professor wenste ons beiden proficiat toe en ging even de medische geschiedenis van Ellen na en controleerde haar bloedgegevens die ze na een bloedname bij onze huisarts heeft gekregen.
Daarna volgde een klein onderzoekje en dan kwam het... de echt, het eerste contact... Het duurde even voor het toestel klaar was (de assistente was niet een regelmatig gebruikster en dus kende ze het ook niet zo goed). Plots zagen we het...
Ons kleine wondertje in Ellen haar buik. Vol verbazing keken we naar het scherm waar we toch wel al een leuk dingetje zagen. Het kindje bleek al 1,41 cm groot te zijn (of klein) en in het midden zagen we een klein hartje kloppen. Toch wel een fenomenaal moment, nu pas realiseer je dat er echt iets groeit. Na even zoeken konden we zelfs de harttonen van ons kleintje horen, heel snel, bom bom bom bom bom... Jammer genoeg konden we uit dit apparaat geen fotootje krijgen. Een zalig moment, en nu maar uitkijken naar een volgende keer. Dat zal voor 7 maart zijn, ditmaal wel met een fotootje hopen we. Op dat moment zijn wij onze 12e week zwanger.
