Run. A good laugh and a run are the two best cures for anything.
03-05-2020
And on the third day...
Op de derde dag ging ik....opnieuw lopen. 8,8 km in de pocket. Beetje reserve inbouwen, ik moest maar eens een slechte dag hebben of een te geweldig feestje hebben gehad. 1000 km lopen, virtueel is dat van Memphis naar Tennessee, Virginia. Die route kan je live volgen trouwens, maar geloof me, dat gaat niet vooruit op dit moment. Snel berekend zit ik nu aan kilometer 25, dat maakt dat ik nu in het dorpje Wyanoke(say what?) zit, ik loop naast de Mississippi nu. Mooi virtueel dat wel, maar in werkelijkheid loop ik nog steeds hetzelfde rondje in de buurt bij mij. Komt door die tijdelijke gast die ik al eens had voorgesteld, Corona weet je wel.
Wie dit alles bedacht heeft? May I present: Lazarus Lake, directeur van de bekende race 'The Barkley Marathons'. Ik zeg bekend, want onder lopers is dit wel redelijk bekend. Korte uitleg: In 1977 ontsnapt er in Tennessee een bekende moordenaar, James Earl Ray (de moordenaar dus, niet verwarren met de Engelse thee),moordenaar van Martin Luther King Jr, u welbekend. Hij ontsnapt dus uit de gevangenis en liep ongeveer 13 km in het bos, gedurende 55 uur voordat ze hem opnieuw konden vatten. Geïnspireerd door dit verhaal doet Gary Cantrell (Lazarus Lake) de volgende uitspraak: in die 55 uur kon ik wel 100 Miles lopen. Et voilà, de Barkley Marathon was geboren (De naam Barkley is opgedragen aan Lazarus Lake zijn loopgezel, Barry Barkley). Hoe werkt deze race dezer dagen? Slechts 40 mensen kunnen deelnemen, al wat ze moeten doen om te kunnen meedoen is een paper schrijven over waarom ze volgens zichzelf zouden mogen meedoen aan deze race, 1,60 dollar inschrijving betalen en een nummerplaat van hun eigen land meenemen. Als je geselecteerd bent, krijg je van Lake een 'gecondoleerd brief'(funny guy) en kan je starten. Racers die al hebben meegelopen moeten nog een flanellen hemd of witte sokken meenemen, naargelang wat Lake kan gebruiken en racers die al eens de finish hebben bereikt brengen nog een pakje Camel sigaretten mee, voor jawel, Lake zelf. De tocht zelf bestaat uit 5 lussen, elk 32 km, goed voor een totaal van 160 km (100 Miles) en moet afgelegd worden binnen de 55 uur. Er zijn geen wegwijzers, er is geen bevoorrading, you are on youre own. De race start wanneer Lake zijn sigaret aansteekt en eindigt wanneer je de finish bereikt (duh!) of wanneer je opgeeft. En dat laatste is hetgeen het vaakst gebeurd, slechts 18 keer werd deze race door iemand uitgelopen, en dit door slechts 15 mensen. Geen pretje dus, maar wel LEGENDARISCH. Ik kan blijven vertellen over deze race, maar je ziet beter een keer de documentaire op Netflix of de prachtige documentaire op YouTube: 'Out There - A Journey to the Barkley Marathons' van Karel Sabbe, je weet wel, die beste ultra runner van ons klein Belgenland. Heb ik al gezegd dat deze man in 2019 'The Last Man Standing' was in de Barkley Race? Hij maakte 4 lussen rond voor hij moest opgeven. LEGEN....wait for it.....DARY! De Barkley Marathons wordt gelopen ergens in april-mei, maar door onze lieve gast die wereldwijd gaat logeren, is ook deze race afgelast, Corona maakt overal brokken. En daarom, beste lezers, is deze virtuele race in het leven geroepen. En omdat de kans zooooo klein is dat ik ooit de Barkley ga meelopen, waag ik nu mijn kans om toch eens een race van Crazy Lake mee te kunnen lopen. Dank je Corona voor deze kans. Binnen een maand vervloek ik jou waarschijnlijk, maar voor nu:
Just keep your eye on the prize, and you will discover that you can do more than you thought you could do. It is a good feeling to do something that amazes your friends.... but it is a feeling like no other to do something that amazes yourself!
Dag twee. So far so good, of is dat té optimistisch van start gaan? Gisteren 8,5 km gelopen, en dat vandaag netjes overgedaan. Het is wel opnieuw een motivatie om mijn loopschoenen aan te doen. Ik ben een recreatief loper, en loop vooral omdat ik het leuk vind, en dat laatste was nu net de laatste tijd wat zoek. Hoe dat komt vraag je? (wie dit ook leest, als iemand dit ook leest) Zoals in bijna heel de wereld is er ook hier sprake van een of andere gast die Corona heet. Door deze gast worden we verplicht om in ons kot te blijven, ik denk om hem zo weinig mogelijk gezelschap te geven (ik denk niet dat hij zo sympathiek is, ik heb hem nog niet ontmoet). En dat in ons kot blijven duurt nu ondertussen al 5 weken. Niet bij de pakken blijven zitten die 5 weken hoor, ik ben niet diegene die stil kan zitten, dus ik ben volop aan het sporten geslagen. Loopband? Check. Spinning fiets? Check. Matje? Check. Mij gaan ze niet 'zitten' hebben als ze me verplichten binnen te blijven, bewegen zal ik. Nu, zo'n vaart heeft het niet gelopen, we mogen nog buiten om te sporten, thank god! Vandaar dat die loopband nu al 5 weken onaangeroerd in de kamer staat... Maar bewogen heb ik, April was volgens Strava een record maand. Meeste actieve minuten, meeste kilometers, you go girl! (ja, ik ben een vrouw) Maar als je elke dag zoveel beweegt, vergaat de goesting een beetje. En net daarom kwam deze uitdaging op het juiste moment. Geen lange duurlopen meer, niet altijd verder gaan, sneller gaan, meer gaan. Neen, gewoon, elke dag 8,5 km lopen. That's it.
Zo. Dit is het, dit is em. Mijn eerste blog, mijn eerste bericht, mijn eerste grote challenge. Dat zijn meteen veel 'eerstes'. Ik stel jou deze blog even kort voor. Deze blog komt er nadat ik me spontaan, en waarschijnlijk veel te impulsief heb ingeschreven voor een virtuele challenge. Een loop challenge. Namelijk een virtuele loop van 01/05/2020 tot en met 31/08/2020 ,'The Great Virtual Race Across Tennessee 1000K'. Geef toe, de naam schreeuwt om mee te doen. Ik zag een post van de ultra runner Karel Sabbe,waarin hij schreef dat hij meedoet, hij gaat wel net een stapje verder en doet deze challenge 'there and back', 2000k dus! Maar hey, hij is een steengoede ultra runner die de Barkley al heeft gelopen, een lopende legende. Ik heb nog nooit meer dan 30 km gelopen. Give me some credit :)
1000K lopen dus op 123 dagen. Dat is iets meer dan 8 km per dag. Elke dag. Opnieuw. Geen excuses en daarom dus deze blog. Om neer te schrijven wat ik voel, hoe ik me voel, hoe mijn lichaam en geest zich voelt. En om simpelweg de druk wat op de ketel te houden. Hoe deze blog er gaat uitzien, wat ik ga bloggen, hoe vaak ik ga bloggen, wat bloggen eigenlijk is, geen idee.
