Vrijdag 11 mei zijn we Tegen de middag aangekomen in u 'weeshuis'. Het ligt dichtbij de populaire badplaatsen in het zuiden van Bali. De man die alles runt hier is Michael, een Amerikaan die leeft voor het vrijwilligerswerk. Hij is getrouwd met Putu, een Indonesische vrouw. Samen hebben ze hier hier al heel wat knappe dingen gepresteerd.

 YKPA is de afkorting van "Yayasan Kasih Peduli Anak" en betekent "liefde en zorg voor kinderen organisatie".  De organisatie bestaat officieel 7 jaar. Momenteel verblijven hier 28 kinderen, daar bovenop zijn er al 7 die YKPA verlaten hebben om te gaan werken,... Elk kind hier heeft zijn verhaal. Die verhalen zijn alles behalve rozengeur en maneschijn verhalen. De meeste van hen komen van de straten van Kuta, Legian of Semiak, de drie populaire badplaatsen hier. Hun leven bestond er dan uit om te gaan bedelen om geld te verdienen voor hun ouders of baas. Andere kinderen komen dan weer van dorpen in de bergen of van Denpasar. Hun ouders waren zeer arm en konden geen school betalen en kwamen daarom naar YKPA, om een beter leven te leiden. Het is Putu die al deze kinderen opzoekt, in sloppenwijken, in dorpen, op straat,... Ze moet dan meestal de ouders nog overhalen om ze te mogen laten komen. Er zijn ook kinderen die hier uit zichzelf komen maar dan na een tijdje door hun baas of ouders worden terug geroepen omdat ze terug geld moeten gaan verdienen door te bedelen. Te veel situaties om op te noemen eigenlijk. 

Gelukkig bestaan er zulke organisaties zoals YKPA die straatkinderen helpen. Dit door ze ofwel van straat en in school te helpen ofwel door ze medische zorgen en een tijdelijk dak aan te bieden. Kinderen verkopen hier armbandjes op strand of bedelen op straat, eigenlijk vrij irritant als je hier komt om van de zon te genieten kunnen we ons wel voorstellen. Vooral jonge schattige kindjes bedelen. Als ze ouder (en dus minder schattig) worden, komen ze gedwongen in prostitutie terecht. Na klachten van toeristen (gestolen portefeuilles enz.) werd de lokale politie opgedragen om "de straten proper te maken". Dit doen ze dus door straatkinderen op strand op te pakken en op te jagen. Hun zuurverdiende centjes worden dan afgenomen en er worden hen allerlei ondraaglijke taken opgelegd. Als ze dan "naar huis" door de politie worden ze soms kilometers verder gedropt zodat ze noodgedwongen moeten terug wandelen. Putu heeft ooit zo eens een 4 jarig meisje gevonden om 2 uur 's nachts wandelend naar huis. De afstand die ze nog moest afleggen was met de brommer te doen op een half uur... Andere straffen die door de politie worden opgelegd zijn bv: het kantoor kuisen, slapen in natte kleren zodat ze de muggen aantrekken, naakt voor hen paraderen (dit dan vooral voor tienermeisjes). "Thuis" gaat het er dan natuurlijk ook niet goed aan toe omdat ze geen geld hebben bijeen gebedeld. Alle kinderen zijn dus heel blij en dankbaar dat ze in YKPA kunnen leven. Al zijn er soms wel ouders of bazen die hun kind terug komen opeisen omdat ze hem / haar nodig hebben om geld te bedelen of te stelen,... Soms protesteren de kinderen en blijven ze, soms gaan ze weg en komen ze terug en soms blijven ze weg...

De organisatie bestaat dus al 7 jaar officieel. Een jaar daarvoor gingen Putu en Michael zelf de straten op om kinderen te benaderen en  gaven ze les op het strand. Daarna huurden ze een huis om de kinderen een onderkomen te geven. Ondertussen is het alles uitgegroeid tot een mooi geheel met een klas (een tweede is in aanbouw), slaapplaatsen, keuken,... Er heerst echt een gezellige sfeer. De kinderen leven daar echt als broers en zussen, gaan naar school, kuisen, studeren, maken muziek,... Er is niet echt een vast dagschema, ze gaan naar school op verschillende uren, komen en gaan wanneer ze iets te doen hebben,... Sommige hebben medische zorgen nodig. Die neemt Michael dan onder handen want hij is verpleger. Zo zijn er straatkinderen die een soort  worm in zich hebben die eitjes legt onder de huid en zich zo voortplant wat enorm jeukt en pijn doet, allerlei infecties,... Heel wat dus. Soms is er echter meer zorg nodig en moeten ze naar het ziekenhuis. 

Om geld in te zamelen om ziekenhuis- en doktersrekeningen, school, eten,... te kunnen betalen lopen er heel wat kleine projectjes. Zo worden de meeste kinderen maandelijks gesponsord door een meter of peter. Ze verkopen ook poppen. De stof en draad die voor de poppen wordt gebruikt wordt geschonken door lokale merkwinkels. 

Daar zit trouwens heel wat achter. Ze begonnen met poppen te maken voor plezier. Toen bleek dat ze wel in de smaak vielen bij bezoekers zijn ze de poppen beginnen verkopen. Al gauw ging de vraag naar poppen flink de hoogte in. Om de kinderen niet te hard (kinderarbeid) aan het werk te zetten werden er lokale arme dorpelingen ingeschakeld om de poppenlijfjes te maken. De kinderen kunnen dan, als ze willen, armbanden en kleedjes maken. Daar krijgen ze dan geld voor dat deels op hun bankrekening wordt gestort. Omdat sommige ouders of bazen hun kind terug komen opeisen om terug te gaan bedelen krijgen zij het andere deel van het "poppengeld". Zo zijn de ouders of bazen blij want ze zien uiteindelijk toch sollen en kunnen de kinderen in YKPA blijven.

Ons ingezameld geld is in twee delen gesplitst. Één helft is voor bekostiging van medisch zaken, reparatie van het dak,... De andere helft gaat naar de opleiding van Cuti. Cuti is een meisje van 15 jaar dat hier al enkele jaren verblijft en graag verpleegster wil worden. Ze kan haar drie jarige opleiding volgend jaar beginnen. De drie jaar moet in één keer betaalt worden. Dankzij onze spaghetti- en frikadelleneters kunnen Michael en Putu nu al een deel van haar opleiding betalen.