IN HET KORT: De mythologie van de elven ligt niet in het recente verleden maar begon ergens rond 1380 onder invloed van de engelse en franse dichters, schrijvers en tradities. Zij beschreven goede spirituele individuen die leefde in Engeland en de hooglanden van Ierland. In de negentiende eeuw werd het mogelijk de elven mythologie te bestuderen en dat betekende dat we de volle schoonheid van de elf moesten zien, niet alleen zijn of haar goede kanten maar er ons ook van bewust moeten zijn dat ook dankzij de duivelse kant hebben net zoals de mens, Deze bovennatuurlijke wezens houden ons de spiegel voor, zij zijn goed maar ook slecht.
Dan zie je ze, dan weer niet.
De oorsprong van elfjes is een van de meeste gestelde vragen in de folkore. Ze worden het meest in verband gebracht met natuurlijke spiritualiteit, de dood, de elementen, heidense godheden enzovoort. Om hun argumenten kracht bij te zetten hebben onderzoekers een handvol middeleeuwse teksten bestudeerd en kwamen zo af en toe plaatsnamen tegen, maar er mag aan getijfeld worden of in deze teksten uberhaupt elfjes besproken werden.
De elftraditie in de literatuur begon ergens in de jaren 1380 tot 1390 met de schrijvers Caucer an Gower. In hun ogen waren de elfjes gedeeltelijk amgstaanjagend en gedeeltelijkk komisch uitstrevend ras. De implicatie daarvoor was dat mensen in de elfjes geloofd hadden maar dat niet meer deden, de elven mythologie als geheel bleef bestaan. Vroegere bewijzen beschrijven deze elfjes niet in plaats daarvan beschrijven deze ontmoetingen met bovennatuurlijke wezens die in een terugblik werden aangezien als bewoners van elfenland.
De wezens uit een andere wereld die opdoken in middeleeuwse kronieken zijn er nogal wat, sommige van hen zoals de feestvierende kruiers uit William van Newburgh en de maagden, gevonden in een bos bij Edric, werden bewust als ongeidentificeers beschouwd; net zoals de elven in het lied "maagd in het moeras", hun niet menselijke status in ontstaan uit een zinsspelling en niet door welke verklaring dan ook anderen denken daar anders over over bijvoorbeeld door een beschrijving van een bepaald karakter, de kleur van de huid, bijvoorbeeld de groen kinderen van Woolpit, of het kleine lichaam van iemand bijvoorbeeld King Herla ( een pygmee) die op een geit reed. In het mysterieuze verhaal van Thomas Walsingham waren ze allemaal gekleed in het rood, ze hadden hun eigen taal. Maar niets wijst erop dat de verschillende beschreven elven deel uitmaken van hetzelfde ras, deze liefdelijke wezens worden ook beschreven in middeleeuwse geschriften als de spiritualiteit van de duivel.
In de 13e eeuw ging het originele engelse geloof verloren en de mensen gebruikten het woord elf voor de meest uitlopende zaken. Sommige mensen vertaalden het woord als romantisch, dat voor hen gelijk stond aan het woord fee of elf, maar andere dachten daar anders over, zij zeiden de hemel is vol wonderlijke spirituele wezens en zij worden elfjes genoemd en dan wordt hier de duivelse belichamingen van de hemel bedoeld.
Volgens een woordenboek is een elfje een denkbeeldig iets dat magische krachten zou moeten hebben. Een elfje is een klein wezentje met vleugels (zoals vlindervleugels, libellen vleugels etc.), dat lijkt op een persoon. Ze zijn verdrietig dat ze magische krachten hebben, zoals bijvoorbeeld de mogelijkheid van het seizoen, het weer of andere dingen van de natuur veranderen.
Maar waar komt het woord fairy, de originele engels benaming vandaan?
Fairy komt van het franse woord Faerie (frans) Faerie wederom komt van het woord Fa'ae (gallisch) Fa'ae komt van Fata (latijn, betekent lotsbestemmming) Fa'ae of fae of fay betekenen aleemaal hetzelfde namelijk: een groep speciale magische creaturen die een beetje op mensen lijken zowel als goede ala kwade kraachten. Daarom kun je zowel lezen over de goede fee als de boze fee is allerlei sprookjes.
