Neem 300 gram bloem, 100 gram suiker, 2 eieren, 2 eetlepels melk, 100 gram boter, 20 gram amandelpoeder en 15 gram cacaopoeder en meng dit tot een plakkerig deeg. Rol de deeg uit en snij er vormpjes uit en leg deze op de bakplaat. Zet de bakplaat voor 1O minuten in een voorverwarmde oven van 180° Celsius. [1]

Dit kan niet mislukken? Zo een simpel recept! Oh jawel! Mijn vader is  er in geslaagd, ongeveer achttien jaar geleden. Op een zachte herfstavond –uitzonderlijk zacht voor de tijd van het jaar[2]- zocht hij al zijn ingrediënten in zijn rommelige, sjofele studio bij elkaar en begon alles in een grote pot te smijten. Enkele minuten en stoffige bloemwolken later begon hij plukjes deeg op zijn bakplaat te leggen en er op een of andere manier de vorm van een hartje uit te maken. En dat mensen, dat is het moment dat hij had moeten zien dat het niets zou worden, dat hij het had verkloot, dat hij geen koekjes kon bakken. Maar hij ging door, opgeven was niets voor hem en hij stak de bakplaat in de oven in de hoop dat er toch nog iets deftig zou van komen.

Bij een heerlijk glas zoete, witte wijn en een lamp waar een half doorzichtig blauw lakentje over lag, zaten ze heerlijk te keuvelen. Plotseling, te midden van het gesprek, stond hij op. De vrouw was verbouwereerd: wat had ze verkeerd gezegd? Wou hij haar subtiel duidelijk maken dat ze moest vertrekken? Hij liep naar zijn berg afwas waarachter hij zijn koekjes had verstopt en liep er mee naar de sofa. En toen vroeg hij haar ten huwelijk terwijl hij de ring tussen de koekjes zocht.

Toen ze ’s morgens op stond had ze nog steeds de slechte nasmaak van de koekjes in haar mond, hij had haar verplicht minstens één van de misbaksels te eten. Daarna had ze beleefd gezegd dat ze overheerlijk waren. En toen moest ze ze een voor een op eten. Het was als een pauze tijdens het hoogtepunt van de film. Hij had het weer eens voor mekaar gekregen een mooi moment te ruïneren.

06-11-2011 om 21:03 geschreven door Elise Surprise  

Onder druk van opzwepende muziek, gillende vriendinnen en fluitende vrienden, opende hij de doos die twee keer zo groot was als hemzelf en verpakt was in roze inpakpapier. Hij droeg een kroon met in grote letters “20” op en was voor deze gelegenheid verplicht om  een kanten string en badjas met tijgerprint aan te trekken. Hij scheurde wild het papier van de doos, als een echte tijger die zijn slachtoffer hongerig aan flarden bijten. Hij nam de onstevige ladder en klom er haastig en gedreven door zijn nieuwsgierigheid op en rukte de doos open. Wat hij daar zag was lachwekkend maar tevens ontroerend: een prachtige blondine in een zijden kamerjas op haar knieën. Rond haar hoofd zat –zoals een strik rond een paasei- een zelf gefabriceerde ring  uit karton en zilverpapier met bovenop een grote diamant. Hij wist niets uit te brengen en zijn mond viel een beetje open. In het bijzijn van al zijn vrienden verraste ze hem maar weer eens. De meisjes zweemden allemaal “ooooh, zo romantisch” terwijl de jongens gierden en brulden. Zijn vrienden mochten hem dan wel uitlachen met het feit dat zij hém ten huwelijk vroeg en niet omgekeerd, maar hij was de gelukkigst ter wereld! Hij had het zelf toch niet beter gekund.

06-11-2011 om 21:03 geschreven door Elise Surprise