Ondertussen zijn we weer een paar dagen verder en enkele ervaringen rijker. Misschien hebben sommigen onder jullie er iets over opgevangen, maar Im livin the american dream baby! En nog wel in Canada, maak dat maar eens mee. Ik ben voor de eerste keer in mijn leven (en Joost mag hoeveel zinnen ik zo nog ga beginnen op deze blog) naar een match van American Football gaan kijken. Het ging om de semiprofessionele spelers van onze school, een bescheiden ploegje van zon honderdtal spelers, die de openingsmatch speelden tegen de ploeg van de universiteit van Sherbrooke. Ik had eerder al de woordenboekverklaring voor tailgate gegeven, maar de ervaring was nog beter dan het concept. De Budweiser vloeide rijkelijk, hotdogs waren aanwezig en de nieuwe zwemploeg mocht de te winnen jacuzzi vrolijk bemannen. Uiteraard ging mijn aandacht naar de Budweiser, wat had u nu gedacht?
Na ettelijke pintjes zat de sfeer er behoorlijk in en da uitte zich dan ook in het enthousiasme van de supporters. Met zon 5500 enthousiastelingen en een veertigtal huppelende cheerleaders werden de spelers op gepaste wijze onthaald en kon de match eindelijk beginnen. Natuurlijk had ik geen idee wat er zich afspeelde op het veld, maar gaandeweg begon ik toch het een en ander te begrijpen, mede dankzij de deskundige uitleg van Michel, een trouwe carabin-fan en deskundige op het vlak van uitleg geven aan onwetende buitenlandse studentinnetjes, zoals mezelf en Morgane.
En als dat alles nog niet genoeg was, kwam er zélfs nog een kers op de taart! Judith kende namelijk de organisatrice van het hele gebeuren en zorgde ervoor dat we vanaf de zijlijn mochten kijken op nog geen meter van de spelers, van een vervroegd verjaardagscadeau gesproken.. De Carabins hebben er een trouwe supporter bij, me dunkt.
Van iets wat van dichtbij geleek op ardense trekpaarden naar iets heel anders : het vieren van mijn drieëntwintig lentes. Om het toch feestelijk te houden zonder één enkel bekend gezicht besloten mijn roommate en ik om toch enkele bars en clubs te gaan vereren met jarig bezoek, en met als logisch gevolg mijn allereerste canadese kater. Ik zou bijna natuurlijk zeggen, maar ik heb mij voorbeeldig gedragen en de kater was dan ook geweldig snel verwerkt. Na amper een voormiddag besloot ik dan maar richting een of ander eiland te trekken voor een soort van boterhammen in het park, maar dan voor techno- en electroliefhebbers. Het idee was in dit geval echter beter dan de uitvoering ervan. Ik moet wel zeggen dat de setting fantastisch was : de skyline van Montreal met ondergaande zon, het is eens wat anders. Na ons festivalavontuur zijn we om 22.00u s avonds (!)op een zondag (!!!) nog even wat inkopen gaan doen voor ons feestmaal : pannenkoeken met Nutella! Ze mogen dan wel grandioos mislukt zijn, ik heb toch een fantastische afsluiter gehad van een ietwat vreemde verjaardag. Achja, het zit in de kleine dingen.
Zo, na deze wijze levensles opgeschreven te hebben kan ik weer verder met mijn verhalen. Ondertussen ben ik geïnstalleerd op mijn kamer en heb ik mijn stempel gedrukt op de rest van het appartement. (lees : plaatsgemaakt in de badkamer voor miljoenen tubes en potjes, half de koelkast en vriezer volgepropt en samen met mijn roommate naar Sex and the city 2 gekeken.)
Ik zie mijn mama ondertussen denken : ocharme, die weet nog niet half waaraan hij begint. Maar als ik begin te ontkennen is er wellicht maar een kleine minderheid die mij gelijk zou geven, dus ga ik er niet aan beginnen. Is zelfkennis dan toch het begin van alle wijsheid?
Alle gedrukte stempels en chickflicks even terzijde, die roommate van mij gaat toch ook nog van geluk spreken, want op mijn to-do lijstje van typische Amerikaanse dingen staat ook cupcakes maken én versieren, als dat maar goed komt. Misschien moet ik er toch een klein canadees tintje aan geven en tijdens het bakken de liedjes van Justin Bieber opzetten, maar dat is toch een paar bruggen te ver. Mijn gezond europees verstand komt dan toch af en toe van pas, halleluja.
Eline in Canada!
