Gisteren nieuws gekregen van een sollicitatie. Oké, eerlijkheidshalve, de job was vrij hoog gegrepen. Assistente van de CFO... Mooi toch? 

Ondanks dat ben ik op gesprek uitgenodigd en mocht ik zelfs een tweede keer teruggaan. Van de 17 sollicitanten mochten er 3 door naar de tweede ronde. En ik was erbij! Mooi, heel mooi. Een heel goed gesprek gehad van anderhalf uur met het hoofd HR, maar het mocht niet baten. Weer maar eens een afwijzing. Nu maar weer leren omgaan met de teleurstelling. Dat is toch wel iets waar ik moeite mee heb. Als ik niet op gesprek mag gaan, so be it. Maar als ik dan wel mag gaan én bij de laatste lichting zit en dan toch  niet weerhouden wordt, dat is bitter. De teleurstelling zit diep. Ik ben er eigenlijk nog niet klaar voor om terug aan het werk te gaan, maar als ik denk aan de keerzijde... Hoe lang eer de RVA begint lastig te doen? En de onzekerheid, en de financiën... Pff, dan was ik liever aan het werk gegaan. Zeker daar waar ik op sollicitatie was geweest. De job sprak mij hoe langer, hoe meer aan. Ook het loon en de extralegale voordelen waren super! Ik keek er eigenlijk naar uit om te mogen beginnen. Maar oké, het lot heeft anders beslist. Ik kreeg wel een hele mooie mail van de HR-manager dat men mij eigenlijk niet kon zeggen waarom ik het niet was geworden, alleen dat een andere persoon beter past in het team. Dus ik ben afgewezen op hoe men denkt dat ik met andere mensen omga in groep, terwijl ik niet eens aan die mensen voorgesteld ben. En net dat maakt het moeilijk om het voor mij te plaatsen.

Er is ook goed nieuws. We gaan trouwen. De datum ligt vast, maar we hebben nog anderhalf jaar de tijd. Gisteren alvast eens voor de eerste keer jurken gaan passen, om te kijken welke snit past bij mijn lichaamsvorm. Niet veel snit gezien. Ik kreeg steeds dezelfde jurken, de "poeffie"-ones. Dat wordt 'm dus niet. Verder zoeken.

Ook de zaal, gemeente en ceremonie liggen vast. Ik kan niet wachten om verder te plannen in detail, maar daarvoor moeten we dan weten hoeveel mensen zullen ingaan op de uitnodiging. Dat is iets voor enkele maand voordien, dus nog heel veel geduld. Ook de ringen zijn ondertussen in orde. Check!

Morgen nog eens op consultatie bij de psychologe. Man, wat zal dat deugd doen! Nog even ons gal uitspugen. Vooral mijn ventje dan, want hij zit ermee dat zijn vader niet goed is. Zijn vader drinkt al jaren en betaalt nu de prijs. Als hij niet meteen stopt met drinken, haalt hij geen 2 jaar. Je zal zien dat die man sterft enkele dagen voor onze bruiloft. Even egoïstisch van me, maar met ons karma, zou ik er niet van verschieten. Ik hoop alleen voor mijn ventje dat de lijdensweg van zijn vader niet te lang aansleept, of dat ie er net heel goed doorkomt en zich herpakt! Toekomst zal het uitwijzen...