Als toen ik nog 28 moest worden, was mama al mijn 30e verjaardag aan het plannen. Het moest een grote fuif worden, zodat zowel mijn familie als mijn ventje zijn familie samen zouden zitten op 1 groot feest. Mama wilde dat zo, omdat ze wist dat het nog héél erg lang zou duren voor we genoeg hadden gespaard om te trouwen. Daarom wilde ze graag een groot feest op mijn 30e, ter vervanging van het trouwfeest, waarvan ze toen blijkbaar al ergens diep vanbinnen wist dat ze dat niet ging halen.
Jammer genoeg is ze dus verleden jaar in januari gestorven...
Binnenkort wordt ik 30...
Het plan om een grote fuif te organiseren was er nog, maar een zaal moet minstens een jaar op voorhand geboekt worden. En eerlijk gezegd, verleden jaar deze tijd was mama's dood nog heel vers en dus zat het boeken van een feestzaal niet echt tussen onze belangrijkste to-do's. Met als resultaat dat we dus geen zaal meer konden vinden.
Daar bovenop kunnen we het ook financieel gewoon niet aan om een grote fuif te geven. Dus het wordt een tuinfeestje met hotdogs...
Héél wat anders dan het originele plan.
We zijn verleden week de uitnodigingen beginnen versturen. Voorlopig kan al 60% van de genodigden niet komen. Waaronder mijn dooppeter, een nonkel, een tante van mijn moeders kant... en 2 van mijn beste vrienden. Wat wordt dat een dooie boel!
Mijn stiefzus moest ook zo nodig bevallen een dag voor mijn verjaardag, dus nu zit ik nog met het feit dat de feestjes ook telkens in hetzelfde weekend vallen en dat mijn vader zich moet opjagen om bij mij te komen vieren, als hij het al wint van zijn vrouw, die natuurlijk bij haar kleinkind wil gaan. Dit jaar lijkt hij alleen buiten te mogen. Zij zou naar haar dochter en kleinkind gaan, mijn pa moet zijn enige kleinkind laten schieten om naar mijn 30e verjaardag te komen. Ik ben blij dat hij komt, maar ik wil hem niet tussen 2 mensen laten kiezen. Ik voel me ergens schuldig...
Dus mijn 30e wordt waarschijnlijk 1 grote flop. Enkel mijn vader, grootmoeder, tante met gezin en 1 koppel vrienden zullen voorlopig aanwezig zijn.
Mama zal verschrikkelijk gemist worden. Ik hoopte de dag door te komen door de afleiding, maar het enige wat er nu zal zijn, is het zware gevoel van leegte.
Nu maar hopen dat ik Moederdag ook nog overleef.
Gisteren overviel mij nog een lastig gevoel. Dit jaar wordt ik 30 en ik sta nergens in het leven. Geen huisje, tuintje, kindje. Zelfs nog niet getrouwd na een relatie van 8 jaar, waarvan 5 jaar verloofd én geen vaste job. Wat een mislukkeling ben ik toch.
En dat stomme HSP-zijn maakt het er niet makkelijker op. Alles komt zo hard binnen! Zowel de positieve gebeurtenissen als de negatieve komen veel harder binnen dan bij een niet HSP. Het spijtige is dat er de laatste tijd niet veel positieve zaken meer gebeuren in mijn leven. Misschien heb ik dat wel zelf in de hand, ik weet het niet. Van zodra ik de gepaste job vind, zal ik weer financieel kunnen bijdragen, waardoor ons geluk ook beter zal worden. Maar ik wil wel een job waarin ik me goed voel, die ik volhou. Dus ik neem liever mijn tijd om iets gepast te vinden. Maar tijd is de duivel. Komt het ooit allemaal goed? Mama zou perfect weten wat te zeggen...
