Hier zit ik dan weer... werkloos. Nou ja, werkzoekend is het juiste woord.

Ik deed mijn job bij het advocatenkantoor heel graag, maar kon de job blijkbaar niet aan. Ik sliep niet meer, at heel weinig en was constant bezig met mijn werk. "Heb ik nu die tolk geregeld?" "Die vrouw van dat opvangcentrum moet bevestigen of die cliënt nu kan komen, want anders zitten we met een probleem, die cliënt zijn zaak komt overmorgen voor en moet voorbereid worden" "Heb ik wel alles opgeschreven dat ik vandaag moest regelen?" "Was mijn werk wel goed genoeg" " Had ik meer of beter kunnen doen?" tot "wat zal het morgen zijn?""Zou morgen eindelijk die telefoon eens zwijgen zodat ik gewoon mijn werk kan doen?"... Het ging maar door. 's Nachts rond een uur of 3 wakker schieten, en mijn hoofd begon te werken... De ene vraag na de andere. Ik probeerde alles, denken aan mijn ventje, tot de dansles herhalen, tot schaapjes tellen, ... niets hielp.

Ook mijn baas was soms echt lastig. Terwijl ik het ongelooflijk druk had met de binnenkomende telefoons, cliënten en post (die binnen 24 uur weer buiten moest), kwam hij doodleuk vertellen dat hij nog een cliënt erbij had genomen, maar niet in de agenda had gezet en dat hij het dossier nodig had. Begin maar te zoeken naar het dossier Elena, als je geluk hebt, ligt het in het archief. Meestal had ik geen geluk. Dan mocht ik de volle 4 (!) verdiepingen met kantoren gaan doorzoeken naar dat ene dossier. Werkje kon toch een half uur in beslag nemen. Maar ondertussen blijft de deurbel natuurlijk rinkelen... *zucht*

Ook dat waren zaken waarmee ik bezig was, hoe mijn baas zijn humeur zou zijn. Want als hij een drukke agenda had, was je maar beter niet op de verkeerde plaats, op het verkeerde moment...

Anyway, het ging volledig mis. Mijn bloeddruk ging de hoogte in, ik werd duizelig en kreeg zwarte vlekken. Maandagochtend gebeld naar het werk, daarna naar de dokter, bloeddrukje van 14 over 10 (dit nà het nemen van medicatie om bloeddruk te verlagen, dat ik al een jaar neem), goed mis dus.

Dus, eerlijk als ik ben, bel ik mijn baas op om te vertellen dat ik de job op deze manier niet kan blijven uitoefenen, dat mijn perfectionistisch karakter in combi met mijn hoogsensitiviteit ervoor zorgt dat ik dit tempo gewoon niet aankan. Of de combinatie van alle prikkels samen... Exit Elena.

Het is een opluchting, maar hier zit ik dan weer, zonder werk. Schaamte overspoelt mij... Weer een keer toegeven dat dat stomme HSP heel mijn toekomst een stuk moeilijker maakt.

Ik veronderstel dat die bloeddruk zo'n sprongen maakt door de hoogsensitiviteit. De prikkels die binnenkomen en gewoon te veel worden na een tijdje. En dat tijdje, is niet zo heel lang. Uurtje of 3-4, als ik geluk heb.

Een halftijdse job zoeken, waarbij ik enkel 's morgens moet werken, is geen optie. Dan verdien ik niet genoeg om onze rekeningen te kunnen betalen.

Wat een soep!

Wat zal ik er ooit van kunnen maken? Hoe snel is mijn leven 180° gedraaid? Van een zelfstandige, zelfvoorzienende vrouw naar dit? Dit vreugdeloos, onzeker wezen dat zich afvraagt hoe andere mensen het doen?

Het beeld van de voltijds werkende mens die met energie opstaat elke ochtend om naar het werk te gaan, daarna met plezier thuiskomt en nog een hobby gaat doen of iets gaat eten met zijn partner (terwijl men de volgende dag moet werken), die een leven heeft... lijkt mij zo ver weg. Bijna onmogelijk. Een film...

Een weekend, waarin ik samen met mijn ventje kan genieten van een daguitstap, is voor mij niet mogelijk. Een weekend telt namelijk maar 2 dagen. Als ik een week gewerkt heb, heb ik minstens 2 dagen nodig om te recupereren. To clear the mind... Als ik 1 van die 2 dagen op uitstap ga, verlies ik een dag rust en loop ik maandag als een wrak op het werk. Als dat sowieso al niet is, want 2 dagen is nipt.

Zijn er nog mensen die dit ervaren? Die dit hebben overwonnen? Wat doen die van werk nu uiteindelijk? Wat zijn je opties als HSP? Wat hou je vol? Waar ga je met plezier werken? Waar krijg je energie van, in plaats van het gevoel dat je na 3 uur compleet bent leeggezogen? Welke werkgever wil een HSP aan werk helpen? Moet ik liegen? In de neerwaartse spiraal blijven zitten? 'k Heb duidelijk hulp nodig. Ik ga bij een psychologe, het praten helpt... Maar zal ik ooit een oplossing vinden?