Ik voel mij wat ziekjes de laatste tijd. Weer één of andere verkoudheid waarmee mijn ventje naar huis kwam. Ik neem het dan over, het wordt dan 5 keer erger en blijft dubbel zo lang hangen.

Volgende week zou ik moeten starten op mijn nieuwe job. Ik begin via een IBO-contract. De werkgever leidt mij op binnen zijn bedrijf, waardoor hij mij maar gedeeltelijk betaald, omdat ik zogezegd nog opgeleid word. De rest wordt bijgelegd voor de VDAB en de RVA. Ik moet stempelgerechtigd zijn om te mogen beginnen werken op mijn nieuw werk. Geloof het of niet. Je komt pas in aanmerking om te werken met een IBO-contract als je uitkeringsgerechtigd bent. Nog erger: ik ben verplicht om te stempelen terwijl ik daar werk tijdens het IBO-contract. Stel je voor! Ik heb altijd mijn trots gehad: ik ging nooit teren op de overheid. Ik wilde kunnen zeggen dat ik nooit had gestempeld. En nu ben ik verplicht om stempel aan te vragen, om te mogen beginnen werken. Ligt dit aan mij???

Men is daar dan ook nog eens heel zwijgzaam over mijn loon. Ik vroeg het al aan mijn werkgever, ik vroeg het al aan de consulent van de VDAB, maar I'm being kept in the dark. Ik veronderstel dat ik het wel zal zien op mijn eerste werkdag hoeveel mijn maandloon zal zijn als ik mijn contract onder mijn neus krijg. Ze kunnen verdomme zien dat ze mij betalen naar behoren, want stempelen moet ik dan toch doen, dan kan ik zowel blijven zoeken naar iets beter terwijl ik stempel. De molen is nu toch in gang gezet. Eigenlijk echt ni slim van mij te verplichten om te stempelen. Als het mij daar niet aanstaat, zoek ik ondertussen gewoon verder, de papiermolen, die ik zo graag wilde mijden, is dan toch al bezig. 

Jammer dat ik zo slecht ben in schrijven. Mijn sarcasme komt hier echt niet tot zijn recht. Soms vertel ik aan mijn psychologe wat ik nu weer heb meegemaakt en dat doe ik dan op een heel sarcastische manier. Geloof mij, als je hebt meegemaakt wat ik heb meegemaakt, begin je echt te lachen met je eigen miserie. Zelfs mijn psychologe geeft dat toe. Zij zegt zelfs dat ik stand-up komedie zou moeten gaan doen, Kafka. Het nadeel is dat ik het dan eerst allemaal moet gaan opschrijven en net dat is iets wat niet aan mij besteed is. 

Door alles wat in mijn leven al voorgevallen is, en door karma die blijkbaar geen ander adres heeft dan het mijne, bereid ik mij ook steeds voor op het slechtste. Mensen in mijn omgeving noemen mij negatief. Nee, ik ben niet negatief, ik ben een realist. Want in mijn leven kan het best wel realistisch worden, wat voor een ander alleen maar negatief klinkt. Alle pech die kan voorvallen, die valt bij mij meestal ook gewoon voor. Voorbeeldje:

Ik zoek een nieuwe job. Ik wil eigenlijk wel eens iets anders gaan doen na die 10 jaar en dus zoek ik een andere job. Ik mag alleen geen job aanvaarden die tijdelijk is. Een eventuele uitkering wordt berekend op wat je het laatste verdiende bij een werkgever, vanaf je daar een maand werkt. Dus ofwel wordt ik ergens vast aanvaard, ofwel mag ik enkel iets doen dat minder lang is dan een maand, want anders wordt een eventuele uitkering berekend op die tijdelijke job, ipv op mijn verdienste na 10 jaar bij mijn vorige werkgever... De uitkering die daarop wordt berekend, is logischerwijs hoger dan die van een interimjobke. Dus 1 regel: geen tijdelijke job die langer duurt dan een maand. Ik vind een job, in de richting die ik zoek, netjes betaald, en meteen met een vast contract, onbepaalde duur. Op 10 minuten rijden van mijn huisje. Jackpot! Positivisme alom!

Tot ik na 5 weken in dienst (dus langer dan een maand) te horen krijg dat de secretaresse die vertrokken is (waarvoor ik dus in de plaats kwam), ineens met hangende pootjes terug aan de deur stond. Ze wilde graag haar job terug, het gras was toch niet zo groen aan de overkant... Exit Elena...

I mean, really??? Voila, das een voorbeeldje van mijn karma. Je kan je dus ook voorstellen als ik nu ineens een job vind waarbij ik meteen een vast contract onbepaalde duur krijg, dat ik niet meteen een gat in de lucht spring. Ik vertrouw het niet. En dan krijg ik het weer te horen! "Jij altijd met je negativiteit!" Euh, nee, nope! Realisme! 

En ja, kijk, nu moet ik verplicht stempelen om te kunnen beginnen werken via een IBO-contract en natuurlijk is die uitkering nu berekend op dat loontje van die 5 weken ipv op mijn loon van die 10 jaar bij hetzelfde bedrijf. Karma...

En zo weet karma mij telkens opnieuw te vinden. En ik begrijp het niet. Ik ben geen slecht mens. Ik heb niemand vermoord. Ik ben geen achterbakse trut. Ik heb altijd het beste voor met de mensen in mijn omgeving. Zelfs met mensen die ik niet ken. Als ik onrecht zie, dan heb ik echt het gevoel dat ik iets moet ondernemen. Ik heb zelf ook een heel zwaar geweten. Ik ben heel consciëntieus. Ik kan niet zeggen: " I don't care". Ik heb daar een hele tijd mee gevochten. Waarom ben ik zo zwak? Waarom laat ik altijd zo met mij sollen? Want mensen weten na verloop van tijd hoe je in elkaar zit, en dat gebruiken ze tegen je. Ik weet sinds kort wat ik "mankeer". Ik ben HSP. 

Nope, geen verdere uitleg, zoek het op, want ik ben er te negatief over. Ik zie er geen sterkte in, ik kan er geen kracht uithalen, voor mij is het geen "gave". Sorry guys!