Gisteren nieuws gekregen van een sollicitatie. Oké, eerlijkheidshalve, de job was vrij hoog gegrepen. Assistente van de CFO... Mooi toch?
Ondanks dat ben ik op gesprek uitgenodigd en mocht ik zelfs een tweede keer teruggaan. Van de 17 sollicitanten mochten er 3 door naar de tweede ronde. En ik was erbij! Mooi, heel mooi. Een heel goed gesprek gehad van anderhalf uur met het hoofd HR, maar het mocht niet baten. Weer maar eens een afwijzing. Nu maar weer leren omgaan met de teleurstelling. Dat is toch wel iets waar ik moeite mee heb. Als ik niet op gesprek mag gaan, so be it. Maar als ik dan wel mag gaan én bij de laatste lichting zit en dan toch niet weerhouden wordt, dat is bitter. De teleurstelling zit diep. Ik ben er eigenlijk nog niet klaar voor om terug aan het werk te gaan, maar als ik denk aan de keerzijde... Hoe lang eer de RVA begint lastig te doen? En de onzekerheid, en de financiën... Pff, dan was ik liever aan het werk gegaan. Zeker daar waar ik op sollicitatie was geweest. De job sprak mij hoe langer, hoe meer aan. Ook het loon en de extralegale voordelen waren super! Ik keek er eigenlijk naar uit om te mogen beginnen. Maar oké, het lot heeft anders beslist. Ik kreeg wel een hele mooie mail van de HR-manager dat men mij eigenlijk niet kon zeggen waarom ik het niet was geworden, alleen dat een andere persoon beter past in het team. Dus ik ben afgewezen op hoe men denkt dat ik met andere mensen omga in groep, terwijl ik niet eens aan die mensen voorgesteld ben. En net dat maakt het moeilijk om het voor mij te plaatsen.
Er is ook goed nieuws. We gaan trouwen. De datum ligt vast, maar we hebben nog anderhalf jaar de tijd. Gisteren alvast eens voor de eerste keer jurken gaan passen, om te kijken welke snit past bij mijn lichaamsvorm. Niet veel snit gezien. Ik kreeg steeds dezelfde jurken, de "poeffie"-ones. Dat wordt 'm dus niet. Verder zoeken.
Ook de zaal, gemeente en ceremonie liggen vast. Ik kan niet wachten om verder te plannen in detail, maar daarvoor moeten we dan weten hoeveel mensen zullen ingaan op de uitnodiging. Dat is iets voor enkele maand voordien, dus nog heel veel geduld. Ook de ringen zijn ondertussen in orde. Check!
Morgen nog eens op consultatie bij de psychologe. Man, wat zal dat deugd doen! Nog even ons gal uitspugen. Vooral mijn ventje dan, want hij zit ermee dat zijn vader niet goed is. Zijn vader drinkt al jaren en betaalt nu de prijs. Als hij niet meteen stopt met drinken, haalt hij geen 2 jaar. Je zal zien dat die man sterft enkele dagen voor onze bruiloft. Even egoïstisch van me, maar met ons karma, zou ik er niet van verschieten. Ik hoop alleen voor mijn ventje dat de lijdensweg van zijn vader niet te lang aansleept, of dat ie er net heel goed doorkomt en zich herpakt! Toekomst zal het uitwijzen...
Als toen ik nog 28 moest worden, was mama al mijn 30e verjaardag aan het plannen. Het moest een grote fuif worden, zodat zowel mijn familie als mijn ventje zijn familie samen zouden zitten op 1 groot feest. Mama wilde dat zo, omdat ze wist dat het nog héél erg lang zou duren voor we genoeg hadden gespaard om te trouwen. Daarom wilde ze graag een groot feest op mijn 30e, ter vervanging van het trouwfeest, waarvan ze toen blijkbaar al ergens diep vanbinnen wist dat ze dat niet ging halen.
Jammer genoeg is ze dus verleden jaar in januari gestorven...
Binnenkort wordt ik 30...
Het plan om een grote fuif te organiseren was er nog, maar een zaal moet minstens een jaar op voorhand geboekt worden. En eerlijk gezegd, verleden jaar deze tijd was mama's dood nog heel vers en dus zat het boeken van een feestzaal niet echt tussen onze belangrijkste to-do's. Met als resultaat dat we dus geen zaal meer konden vinden.
Daar bovenop kunnen we het ook financieel gewoon niet aan om een grote fuif te geven. Dus het wordt een tuinfeestje met hotdogs...
Héél wat anders dan het originele plan.
We zijn verleden week de uitnodigingen beginnen versturen. Voorlopig kan al 60% van de genodigden niet komen. Waaronder mijn dooppeter, een nonkel, een tante van mijn moeders kant... en 2 van mijn beste vrienden. Wat wordt dat een dooie boel!
Mijn stiefzus moest ook zo nodig bevallen een dag voor mijn verjaardag, dus nu zit ik nog met het feit dat de feestjes ook telkens in hetzelfde weekend vallen en dat mijn vader zich moet opjagen om bij mij te komen vieren, als hij het al wint van zijn vrouw, die natuurlijk bij haar kleinkind wil gaan. Dit jaar lijkt hij alleen buiten te mogen. Zij zou naar haar dochter en kleinkind gaan, mijn pa moet zijn enige kleinkind laten schieten om naar mijn 30e verjaardag te komen. Ik ben blij dat hij komt, maar ik wil hem niet tussen 2 mensen laten kiezen. Ik voel me ergens schuldig...
Dus mijn 30e wordt waarschijnlijk 1 grote flop. Enkel mijn vader, grootmoeder, tante met gezin en 1 koppel vrienden zullen voorlopig aanwezig zijn.
Mama zal verschrikkelijk gemist worden. Ik hoopte de dag door te komen door de afleiding, maar het enige wat er nu zal zijn, is het zware gevoel van leegte.
Nu maar hopen dat ik Moederdag ook nog overleef.
Gisteren overviel mij nog een lastig gevoel. Dit jaar wordt ik 30 en ik sta nergens in het leven. Geen huisje, tuintje, kindje. Zelfs nog niet getrouwd na een relatie van 8 jaar, waarvan 5 jaar verloofd én geen vaste job. Wat een mislukkeling ben ik toch.
En dat stomme HSP-zijn maakt het er niet makkelijker op. Alles komt zo hard binnen! Zowel de positieve gebeurtenissen als de negatieve komen veel harder binnen dan bij een niet HSP. Het spijtige is dat er de laatste tijd niet veel positieve zaken meer gebeuren in mijn leven. Misschien heb ik dat wel zelf in de hand, ik weet het niet. Van zodra ik de gepaste job vind, zal ik weer financieel kunnen bijdragen, waardoor ons geluk ook beter zal worden. Maar ik wil wel een job waarin ik me goed voel, die ik volhou. Dus ik neem liever mijn tijd om iets gepast te vinden. Maar tijd is de duivel. Komt het ooit allemaal goed? Mama zou perfect weten wat te zeggen...
Hier zit ik dan weer... werkloos. Nou ja, werkzoekend is het juiste woord.
Ik deed mijn job bij het advocatenkantoor heel graag, maar kon de job blijkbaar niet aan. Ik sliep niet meer, at heel weinig en was constant bezig met mijn werk. "Heb ik nu die tolk geregeld?" "Die vrouw van dat opvangcentrum moet bevestigen of die cliënt nu kan komen, want anders zitten we met een probleem, die cliënt zijn zaak komt overmorgen voor en moet voorbereid worden" "Heb ik wel alles opgeschreven dat ik vandaag moest regelen?" "Was mijn werk wel goed genoeg" " Had ik meer of beter kunnen doen?" tot "wat zal het morgen zijn?""Zou morgen eindelijk die telefoon eens zwijgen zodat ik gewoon mijn werk kan doen?"... Het ging maar door. 's Nachts rond een uur of 3 wakker schieten, en mijn hoofd begon te werken... De ene vraag na de andere. Ik probeerde alles, denken aan mijn ventje, tot de dansles herhalen, tot schaapjes tellen, ... niets hielp.
Ook mijn baas was soms echt lastig. Terwijl ik het ongelooflijk druk had met de binnenkomende telefoons, cliënten en post (die binnen 24 uur weer buiten moest), kwam hij doodleuk vertellen dat hij nog een cliënt erbij had genomen, maar niet in de agenda had gezet en dat hij het dossier nodig had. Begin maar te zoeken naar het dossier Elena, als je geluk hebt, ligt het in het archief. Meestal had ik geen geluk. Dan mocht ik de volle 4 (!) verdiepingen met kantoren gaan doorzoeken naar dat ene dossier. Werkje kon toch een half uur in beslag nemen. Maar ondertussen blijft de deurbel natuurlijk rinkelen... *zucht*
Ook dat waren zaken waarmee ik bezig was, hoe mijn baas zijn humeur zou zijn. Want als hij een drukke agenda had, was je maar beter niet op de verkeerde plaats, op het verkeerde moment...
Anyway, het ging volledig mis. Mijn bloeddruk ging de hoogte in, ik werd duizelig en kreeg zwarte vlekken. Maandagochtend gebeld naar het werk, daarna naar de dokter, bloeddrukje van 14 over 10 (dit nà het nemen van medicatie om bloeddruk te verlagen, dat ik al een jaar neem), goed mis dus.
Dus, eerlijk als ik ben, bel ik mijn baas op om te vertellen dat ik de job op deze manier niet kan blijven uitoefenen, dat mijn perfectionistisch karakter in combi met mijn hoogsensitiviteit ervoor zorgt dat ik dit tempo gewoon niet aankan. Of de combinatie van alle prikkels samen... Exit Elena.
Het is een opluchting, maar hier zit ik dan weer, zonder werk. Schaamte overspoelt mij... Weer een keer toegeven dat dat stomme HSP heel mijn toekomst een stuk moeilijker maakt.
Ik veronderstel dat die bloeddruk zo'n sprongen maakt door de hoogsensitiviteit. De prikkels die binnenkomen en gewoon te veel worden na een tijdje. En dat tijdje, is niet zo heel lang. Uurtje of 3-4, als ik geluk heb.
Een halftijdse job zoeken, waarbij ik enkel 's morgens moet werken, is geen optie. Dan verdien ik niet genoeg om onze rekeningen te kunnen betalen.
Wat een soep!
Wat zal ik er ooit van kunnen maken? Hoe snel is mijn leven 180° gedraaid? Van een zelfstandige, zelfvoorzienende vrouw naar dit? Dit vreugdeloos, onzeker wezen dat zich afvraagt hoe andere mensen het doen?
Het beeld van de voltijds werkende mens die met energie opstaat elke ochtend om naar het werk te gaan, daarna met plezier thuiskomt en nog een hobby gaat doen of iets gaat eten met zijn partner (terwijl men de volgende dag moet werken), die een leven heeft... lijkt mij zo ver weg. Bijna onmogelijk. Een film...
Een weekend, waarin ik samen met mijn ventje kan genieten van een daguitstap, is voor mij niet mogelijk. Een weekend telt namelijk maar 2 dagen. Als ik een week gewerkt heb, heb ik minstens 2 dagen nodig om te recupereren. To clear the mind... Als ik 1 van die 2 dagen op uitstap ga, verlies ik een dag rust en loop ik maandag als een wrak op het werk. Als dat sowieso al niet is, want 2 dagen is nipt.
Zijn er nog mensen die dit ervaren? Die dit hebben overwonnen? Wat doen die van werk nu uiteindelijk? Wat zijn je opties als HSP? Wat hou je vol? Waar ga je met plezier werken? Waar krijg je energie van, in plaats van het gevoel dat je na 3 uur compleet bent leeggezogen? Welke werkgever wil een HSP aan werk helpen? Moet ik liegen? In de neerwaartse spiraal blijven zitten? 'k Heb duidelijk hulp nodig. Ik ga bij een psychologe, het praten helpt... Maar zal ik ooit een oplossing vinden?
Ik voel mij wat ziekjes de laatste tijd. Weer één of andere verkoudheid waarmee mijn ventje naar huis kwam. Ik neem het dan over, het wordt dan 5 keer erger en blijft dubbel zo lang hangen.
Volgende week zou ik moeten starten op mijn nieuwe job. Ik begin via een IBO-contract. De werkgever leidt mij op binnen zijn bedrijf, waardoor hij mij maar gedeeltelijk betaald, omdat ik zogezegd nog opgeleid word. De rest wordt bijgelegd voor de VDAB en de RVA. Ik moet stempelgerechtigd zijn om te mogen beginnen werken op mijn nieuw werk. Geloof het of niet. Je komt pas in aanmerking om te werken met een IBO-contract als je uitkeringsgerechtigd bent. Nog erger: ik ben verplicht om te stempelen terwijl ik daar werk tijdens het IBO-contract. Stel je voor! Ik heb altijd mijn trots gehad: ik ging nooit teren op de overheid. Ik wilde kunnen zeggen dat ik nooit had gestempeld. En nu ben ik verplicht om stempel aan te vragen, om te mogen beginnen werken. Ligt dit aan mij???
Men is daar dan ook nog eens heel zwijgzaam over mijn loon. Ik vroeg het al aan mijn werkgever, ik vroeg het al aan de consulent van de VDAB, maar I'm being kept in the dark. Ik veronderstel dat ik het wel zal zien op mijn eerste werkdag hoeveel mijn maandloon zal zijn als ik mijn contract onder mijn neus krijg. Ze kunnen verdomme zien dat ze mij betalen naar behoren, want stempelen moet ik dan toch doen, dan kan ik zowel blijven zoeken naar iets beter terwijl ik stempel. De molen is nu toch in gang gezet. Eigenlijk echt ni slim van mij te verplichten om te stempelen. Als het mij daar niet aanstaat, zoek ik ondertussen gewoon verder, de papiermolen, die ik zo graag wilde mijden, is dan toch al bezig.
Jammer dat ik zo slecht ben in schrijven. Mijn sarcasme komt hier echt niet tot zijn recht. Soms vertel ik aan mijn psychologe wat ik nu weer heb meegemaakt en dat doe ik dan op een heel sarcastische manier. Geloof mij, als je hebt meegemaakt wat ik heb meegemaakt, begin je echt te lachen met je eigen miserie. Zelfs mijn psychologe geeft dat toe. Zij zegt zelfs dat ik stand-up komedie zou moeten gaan doen, Kafka. Het nadeel is dat ik het dan eerst allemaal moet gaan opschrijven en net dat is iets wat niet aan mij besteed is.
Door alles wat in mijn leven al voorgevallen is, en door karma die blijkbaar geen ander adres heeft dan het mijne, bereid ik mij ook steeds voor op het slechtste. Mensen in mijn omgeving noemen mij negatief. Nee, ik ben niet negatief, ik ben een realist. Want in mijn leven kan het best wel realistisch worden, wat voor een ander alleen maar negatief klinkt. Alle pech die kan voorvallen, die valt bij mij meestal ook gewoon voor. Voorbeeldje:
Ik zoek een nieuwe job. Ik wil eigenlijk wel eens iets anders gaan doen na die 10 jaar en dus zoek ik een andere job. Ik mag alleen geen job aanvaarden die tijdelijk is. Een eventuele uitkering wordt berekend op wat je het laatste verdiende bij een werkgever, vanaf je daar een maand werkt. Dus ofwel wordt ik ergens vast aanvaard, ofwel mag ik enkel iets doen dat minder lang is dan een maand, want anders wordt een eventuele uitkering berekend op die tijdelijke job, ipv op mijn verdienste na 10 jaar bij mijn vorige werkgever... De uitkering die daarop wordt berekend, is logischerwijs hoger dan die van een interimjobke. Dus 1 regel: geen tijdelijke job die langer duurt dan een maand. Ik vind een job, in de richting die ik zoek, netjes betaald, en meteen met een vast contract, onbepaalde duur. Op 10 minuten rijden van mijn huisje. Jackpot! Positivisme alom!
Tot ik na 5 weken in dienst (dus langer dan een maand) te horen krijg dat de secretaresse die vertrokken is (waarvoor ik dus in de plaats kwam), ineens met hangende pootjes terug aan de deur stond. Ze wilde graag haar job terug, het gras was toch niet zo groen aan de overkant... Exit Elena...
I mean, really??? Voila, das een voorbeeldje van mijn karma. Je kan je dus ook voorstellen als ik nu ineens een job vind waarbij ik meteen een vast contract onbepaalde duur krijg, dat ik niet meteen een gat in de lucht spring. Ik vertrouw het niet. En dan krijg ik het weer te horen! "Jij altijd met je negativiteit!" Euh, nee, nope! Realisme!
En ja, kijk, nu moet ik verplicht stempelen om te kunnen beginnen werken via een IBO-contract en natuurlijk is die uitkering nu berekend op dat loontje van die 5 weken ipv op mijn loon van die 10 jaar bij hetzelfde bedrijf. Karma...
En zo weet karma mij telkens opnieuw te vinden. En ik begrijp het niet. Ik ben geen slecht mens. Ik heb niemand vermoord. Ik ben geen achterbakse trut. Ik heb altijd het beste voor met de mensen in mijn omgeving. Zelfs met mensen die ik niet ken. Als ik onrecht zie, dan heb ik echt het gevoel dat ik iets moet ondernemen. Ik heb zelf ook een heel zwaar geweten. Ik ben heel consciëntieus. Ik kan niet zeggen: " I don't care". Ik heb daar een hele tijd mee gevochten. Waarom ben ik zo zwak? Waarom laat ik altijd zo met mij sollen? Want mensen weten na verloop van tijd hoe je in elkaar zit, en dat gebruiken ze tegen je. Ik weet sinds kort wat ik "mankeer". Ik ben HSP.
Nope, geen verdere uitleg, zoek het op, want ik ben er te negatief over. Ik zie er geen sterkte in, ik kan er geen kracht uithalen, voor mij is het geen "gave". Sorry guys!
Zo, hier ben ik dan. Eindelijk een blog opgestart. Niet dat iemand deze zal lezen, maar ik ben tenminste alles eens kwijt. Aan een "neutraal" persoon... Nou ja, aan een machine...
Ik zoek mezelf. Ik loop verloren. Ik ben bijna 30 en voel me een mislukkeling. Het enige waarin ik voorlopig geslaagd ben in het leven, is het vinden van een lieve, goede partner. En net dat is iets waar ik zelf niets mee te maken heb. Dat komt, of komt niet. Daarin heb ik geluk... En dat is het zo wel wat.
Ik ben niet het type dat wacht tot er iets in de schoot valt. Ik heb altijd hard gewerkt, op school, voor mijn baas, tijdens mijn hobby, altijd. Dat zit nu eenmaal in mijn karakter. Ik doe iets goed, of ik doe het niet. Dus werk ik, en vecht ik... en niets lukt. Ook zaken waar ik zelf helemaal niets aan kan doen, zaken die gebeuren, karma, hoe het ook heet, zelfs die zaken gaan mis. Soms kijk ik rondom mij, naar familie, vrienden en kennissen en stel ik vast: iedereen heeft wel eens tegenslag. Net zoals ik. Maar... zij hebben enige tijd later (of hadden enige tijd ervoor) eens een meevallertje. Daar wacht ik nu al 29 jaar op. Mijn meevallertje??? Mijn ventje... Al kwam dat zeker niet zomaar in mijn schoot gegooid, oh nee. Het was niet een kwestie van elkaar zien, verliefd worden, happy ever after, zo'n gedoe. Nee, niet voor mij. Hij was getrouwd toen ik hem leerde kennen. Zijn toenmalige halve trouwboek was niet goed voor hem en dat heb ik dan ook met eigen ogen gezien. Ik zei er niets van, tenslotte was hij ondertussen mijn beste vriend en ik wilde geen roet in zijn huwelijk gooien. Tot hij er na enige tijd zelf mee kwam... Ik begreep meteen wat er mis was, ik had het namelijk zelf verschillende keren gezien, gehoord en meegemaakt. Hij en zijn vrouw, ik en mijn toenmalig "lief" kwamen goed overeen. Etentjes, weekendjes weg, avondje uit, spelletjesavond, shoppen, noem maar op. Hoe zij tegen hem deed, verschrikkelijk. Ik had me toen verschillende keren afgevraagd hoe hij het kon. Zijn relatie met haar had al een 10tal jaar op te teller, en toch deed hij nog de kleine dingen die meestal verdwenen zijn tegen die tijd. De dingen die je ziet in de films als men elkaar net leert kennen of hopeloos verliefd is. Kleine aanrakingen in het passeren, arm om de schouder, complimentjes geven, charmant zijn, galant zijn, de hele mikmak. En zij... Zij kon het niet laten van hem constant belachelijk te maken in het bijzijn van vrienden, kennissen, familie, ... Het feit dat hij transgender is, kan er iets mee te maken gehad hebben... Zij was volgens mij een verdoken lesbienne. Hij zag er toendertijd al uit als een man, enkel het grote werk helemaal onderaan moest nog gebeuren. Net dat heeft zij jaren en jaren tegengehouden. Toen hij uiteindelijk voor Valentijn een kaartje kreeg van haar met de "toestemming" om zijn laatste operatie te laten gebeuren, werd het alleen maar erger. Ook het hormonenkuur begon zijn vruchten af te werpen. Ze "had hem niet meer in de hand". Nee, inderdaad, hij was eindelijk gelukkig in zijn lijf en wilde leven. Maar dat was buiten haar gerekend. En dus kwam hij naar mij toe met zijn verhaal.
Hij wilde graag scheiden maar wist niet waar naartoe. Zijn vader is alcoholist, zijn moeder woonde in een andere provincie... Dus bood ik hem mijn logeerkamer aan in mijn kleine, oude appartementje, waar ik woonde met mijn "lief". Mijn lief en ik hadden ook problemen en ik wist al langer dat ik de relatie niet lang meer zou volhouden. Ik had dat ook gezegd, in alle eerlijkheid gevraagd om er samen aan te werken. Lang verhaal kort, mijn relatie heeft niet lang meer geduurd, mijn gevoelens voor mijn beste vriend werden groter, en boem. In het begin was het heel moeilijk, een relatie met een transgender... niet te onderschatten! Vandaar, het enige dat goed zit in mijn leven, mijn relatie, ook die ging niet van een leien dakje.
Ziekenhuisbezoeken, vele euro's naar de hormonen (die ineens niet meer terugbetaald werden) en dan het sparen naar de erectiepomp. De eerste 4 jaar konden we ons redden met "hulpmiddelen" (die trouwens ook megaveel geld kosten!) maar op een gegeven moment waren we het beu om niet gewoon 1 te kunnen worden samen zonder plastiek of rubber of wat dan ook bij ons in bed. Gelukkig hadden we tegen dan wat geld kunnen bijeen sparen voor de operatie. Ja, daar hebben we heel lang over gedaan, zeker voor een koppel met 2 inkomens, want ja, mevrouw verdoken lesbienne kon het niet laten om constant advocaten op ons dak te sturen en hem af te pakken wat ze kon. Op een gegeven moment, terwijl zijn huis nog te koop stond, kwam hij binnen voor onderhoud en boem, alles weg. Klein detail... Miss Baksel had nooit gewerkt... Nou ja, nooit... Op de 12 jaar dat ze uiteindelijk samen waren heeft ze, vlot gerekend, een jaartje of 2 gewerkt. Daarna vroeg ze een btw-nummer aan, om zogezegd zelfstandig te worden, zodat de RVA haar niet meer lastig viel dat ze werk moest zoeken. Dus inkomen van haar kant? 0,0
Anyway, eindelijk, verleden jaar, was het hele zaakje rond. De scheiding was vlot gegaan, maar de vereffening-verdeling was niet naar haar wens. Uiteindelijk na 7 jaar zijn we van haar af. We hebben onze spaarcenten voor onze trouw wel mooi op haar rekening mogen zetten. We hebben letterlijk onze vrijheid gekocht. Wat er nog restte van de verkoop van hun huis, normaal 50/50, ging integraal naar haar + 7500 erbovenop. Bye bye huwelijk.
Mijn moeder wilde mijn ventje en mij zo graag zien trouwen. God, daar kon ze helemaal in op gaan! Ze zag alles al voor zich: mijn kleed, de venue, het eten, ... tot de koets, die er -sorry mama- nooit zal zijn. Maar ze heeft het nooit geweten dat onze spaarcenten naar ex-wifey zijn gegaan... Op 52-jarige leeftijd is mijn moeder gestorven, geheel onverwacht...
Mama was ziek. Mama was altijd ziek... Maar men vond nooit precies wat er aan de hand was. Ze moest er dus maar mee leren leven, zo zeiden de dokters. Men begreep niet hoe ze met zo'n hoge bloeddruk nog in leven was, en men begreep niet hoe men die bloeddruk niet naar beneden kreeg. De hoge bloeddruk zorgde voor verstoppingen in de aderen, ze had dan stents rond haar hart, nam -tig pillen per dag. Ziek dus... Tot ze voor een routine-operatie opgenomen moest worden in het ziekenhuis. Een vleesboom op de eierstokken... Even vlug eruit halen... Door een vroegere operatie aan de buik had er zich littekenweefsel gevormd in haar buik, waardoor alles verkleefd zat. Ondanks dat dit gemeld was aan het ziekenhuis, heeft men de vleesboom verwijderd tijdens een kijkoperatie. Alles goed verlopen, mama naar de kamer. Na 4 dagen kwam er geen bloed, maar stoelgang uit haar wonden. Oeps! Dus, mama in coma gebracht, want haar lichaam was zichzelf aan het vergiftigen. Men had dus tijdens die kijkoperatie de darmen geperforeerd en daar niets van opgemerkt. Tijdens de coma, die bijna 2 maand heeft geduurd, lag mama aan 14 buisjes die op één of andere manier haar lichaam binnen gingen, en aan een hele hoop apparaten. Haar nierfunctie was enorm gedaald, bepaalde waarden in het bloed waren niet goed en ga zo maar door. We kregen verschillende keren te horen dat we beter al voorbereidingen troffen voor een begrafenis, want no way dat ze dit ging overleven. Elke dag, bijna 2 maanden lang, ging ik bij haar langs, om 19u, een half uurtje, op de Intensive Care. Kon ik in het half uur 's avonds niet gaan, ging ik 's morgens. Ik heb 1 dag overgeslagen, ongeveer een week voor de coma voorbij was, geen idee meer wat de reden was. Haar waarden werden dan ineens miraculeus beter, waardoor ze wakker gemaakt mocht worden, maar ze moest wel aan de machines blijven liggen, mét de tube in haar luchtpijp. Blij om mama's mooie ogen eindelijk nog eens open te zien! Communicatie was echter bijna niet mogelijk, door die intubatie kon ze niet spreken. Ze draaide met haar ogen, knipperde, deed wat ze kon om met ons te praten. Ze was grappig, vol "leven" in de ogen. Maar toch bleven we horen dat ze dit niet zou overleven, want haar lichaam herstelde niet genoeg om het werk over te nemen van de apparaten. Tot ik ineens bij het binnenkomen op de IC, het nieuws kreeg van de verpleegster, die ons al bij naam kende, dat we snel naar mama moesten gaan, ze was heel goed vandaag! Wat is goed? En daar lag ze, aan een 3-tal machines, tube weg. Ik wist niet wat ik zag! Mama was beter! Mama ging beter worden! Mama ging naar huis mogen! En ja, inderdaad, na enige tijd mocht mama het ziekenhuis verlaten. Ze is nooit meer dezelfde geweest. Het gesukkel met haar gezondheid was erger geworden dan dat het voordien al was en ook haar nieren waren zodanig achteruit gegaan tijdens de coma, dat ze nu nierpatiënt was.
Gedurende een jaar of 4-5 heeft ze allerlei testen moeten doen, om te kijken of haar lichaam sterk genoeg was om een nieuwe nier te "mogen" krijgen. Het is namelijk zo, dat als je niet gezond genoeg bent, dat je zelfs niet op de lijst mag komen voor een donornier. Uiteindelijk was ze "goed genoeg" bevonden en kwam ze op de lijst. Haar nieren waren ondertussen nog slechter geworden, waardoor ze een speciaal dieet moest volgen en 3 keer per week aan de dialyse moest. Maar mama nam het goed op. Na het horen van het dialyse-nieuws, stond haar wereld even stil. Hoe ga ik ooit nog op reis? Hoe kan ik nog van het leven genieten als ik drie keer per week aan zo'n machine moet hangen voor 4 uur? Maar daar bleef ze niet in hangen, o nee, niet mijn moeder! Ze herpakte zich, begon informatie bijeen te zoeken samen met haar man en wist al snel waar de hotels lagen die een dialyse-machine ter beschikking hadden... Nierpatiënthotels? Jep! Zo kabbelde haar leventje nog even verder, maar kalm. Ze was vaak moe na de dialyse, dus afspreken met haar was niet meer zo gemakkelijk. Korte bezoekjes, meer kon ze niet aan. Ze wilde meer buiten komen, maar haar man, die full-time werkt, zag het niet altijd zitten om nog ergens heen te gaan na zijn werk. In het weekend lag hij graag in zijn bed, of in zijn zetel. Leve Formule 1! Dus daar zat mama... in de zetel. En ik? Ik werkte... en de dagen dat ik thuis was? Had ik mijn hobby, mijn ventje en... mijn zeteltje. En toen was het voorbij, ineens.
Pff, wat is dit moeilijk zeg... Is het belachelijk om toe te geven dat ik zit te huilen terwijl ik dit schrijf?
Het was mijn eerste werkdag na het Kerst-en-Nieuw-verlof. Mama was 2 dagen voordien geopereerd, wederom in de buik, waar ze al lang miserie mee had, maar die operatie was geslaagd. Ik had haar 's avonds gebeld dat ik de dag nadien toch niet op bezoek ging komen, omdat ik migraine had en de dag erna moest werken. Ik wilde me liever rustig houden, zodat ik mijn eerste werkdag niet meteen ziek was. We spraken af dat ik haar zondag ging bezoeken, na mijn werk. Vrijdag, mijn eerste werkdag, migraine-vrij, kreeg ik een sms van mijn ventje om mij te laten weten dat mama weer geopereerd werd. Ze had aanhoudende buikpijn en mee dat ze net geopereerd was, was het niet normaal dat ze zo'n pijn had op die plaats. Men ging haar "open snijden" en kijken wat er aan de hand was. Niks om ons zorgen over te maken, volgens mijn stiefvader, die ook aan mijn ventje had gevraagd om mij niet op de hoogte te brengen, ik zou me alleen maar zorgen maken... Dus bleef ik aan het werk. Tot ik ineens een heel slecht gevoel kreeg. Een gevoel... Ik werd duizelig, mijn maag keerde. Ik werd kortademig, was in paniek. Geen enkele reden waarom. Terwijl ik nadenk over hoe ik dit op kan lossen, want ik ben aan het werk, kruist een vrouw mijn pad die parfum draagt. Mijn moeders parfum! Het zweet brak me uit. Ik ben zo snel ik kon naar mijn baas gegaan, vertelde dat ik me niet goed voelde en ... de rest is blanco.
Ik ben, denk ik, niet flauwgevallen, maar het is zwart. Ik herinner mij dat ik in de auto zat van mijn baas en dat ik eiste dat hij mij naar huis zou brengen. Ik vertelde mijn baas tijdens de rit dat ik niets mankeerde. Ik had nergens pijn, maar ik voelde me niet goed. Ik kon het hem niet uitleggen. Misschien is dit de voorbode van een migraine-aanval? Misschien is het de stress van de laatste tijd? Tenslotte is mama al een hele tijd niet opperbest en ligt ze momenteel ook alweer in het ziekenhuis... Ik zocht een plausibele uitleg voor mijn baas en mezelf, maar vond er geen. Groot was mijn ventje zijn verbazing dat ik ineens aan de voordeur stond met mijn baas bij me. Ik vroeg hem of er al nieuws was van mama, dat was er niet. "Doe iets makkelijks aan, kruip in de zetel, ik bel een dokter van wacht" en de telefoon gaat. "Kom zo snel mogelijk naar het ziekenhuis, mama haalt de nacht niet!", mijn stiefvader... Om 19u14 zijn we aangekomen in het ziekenhuis, om 19u15 is mama gestorven. Ze had een darminfarct. Bij het "open snijden" had men gezien dat de helft van haar ingewanden al helemaal zwart kleurde en dus eigenlijk al afgestorven was. Ze was niet meer te redden. Men ging haar onder narcose laten, zodat we afscheid konden nemen van slapende mama, want haar wakker maken was geen optie meer. Ze zou alleen maar pijn hebben en te horen krijgen dat ze niet lang meer te leven had. Dus zijn ze haar beginnen oplappen, zodat we afscheid konden nemen... Maar tijdens het hele oplap-gebeuren, is ze uiteindelijk vanzelf gegaan, haar lichaam kon niet meer...
Dus nu zit ik hier... mama-loos... en ik ben nog geen 30. Ik ben het moe van telkens te horen: "ik ben mijn moeder ook verloren, ik weet hoe moeilijk het is". Nee, dat weet je niet, want jouw mama is gestorven toen ze 83 was! Jij bent 60! Je hebt tijd genoeg gehad met je moeder! Nou ja, niemand heeft tijd genoeg met zijn moeder, maar ik bedoel... Komaan! Je vergelijkt dat gewoon niet! Jouw moeder heeft een leven gehad! De mijne heeft me niet eens zien trouwen! Dat wilde ze zo graag! Ik kon haar al geen kleinkinderen geven, dus haar grootste wens was om moeder van de bruid te zijn. Ook dat heb ik haar niet kunnen geven. Het is nu iets meer dan een jaar geleden dat ik haar verloren ben en het doet nog even veel pijn.
Ik ben jaloers op mijn ventje, elke keer we bij zijn ouders op bezoek gaan. Zijn moeder die hem knuffelt, hem een kus geeft, voor ons kookt, voor hém kookt. Ik zal nooit meer iets eten wat mama klaarmaakte. Ik zal haar nooit meer mijn naam horen zeggen.
Het voorbije jaar was lastig. Niet alleen ging het ineens hard met mijn ventje zijn ex, waar me ineens komaf mee gemaakt hebben, maar ook mijn stiefvader maakte het ons niet makkelijk... Hij heeft mij bijna niet betrokken bij mama's crematie. Hij is dan beginnen drinken ook. Telkens ik hem vroeg om te komen eten, had hij geen tijd of zin. Ik hoorde erna wel dat hij wel met mijn nichtje naar de stad geweest was. Ik kreeg dan ook te horen dat mama geen testament had... Mijn stiefvader is al 20 jaar mijn stiefvader en is altijd goed geweest voor mij, dus in eerste instantie kon het mij geen reet schelen dat mama geen testament had. Alles zou eerlijk verlopen toch? Ik bedoel, ik ben al 20 jaar "alsof je mijn eigen dochter bent". Mama woonde in Nederland, daar is de wet anders dan in België. Geen testament? Alles naar de partner! Het enige waarop ik recht heb, is 25% van de waarde van het huis, nadat mijn stiefvader failliet verklaard wordt, sterft of in schuldbemiddeling moet gaan. Dus met andere woorden... Ik moet nog even geduld hebben. Wat mij op zich ook geen reet kan schelen. Tot... ik hoorde dat mijn stiefvader 4 maanden na mijn moeder haar dood al een nieuwe vriendin had! WTF???
Mijn moeder en vader hadden, toen ze 5 jaar getrouwd waren, een kristallen servies cadeau gekregen. Bij de scheiding is die mooi in twee verdeeld. Mama en papa hadden toen afgesproken, "als de kleine trouwt, komt dit weer samen bij haar". Mijn stiefvader heeft dus helemaal geen zaken met dat servies. Dat is van mijn moeder en mijn vader, daar heeft hij niets over te zeggen. Dus vroeg mijn vader me of ik even aan mijn stiefvader wilde vragen mij dat servies te bezorgen. Wat raad je nu? Hij heeft het inderdaad een hele lange tijd achter gehouden! Net als juwelen die al jaren in de familie zijn, mijn grootmoeder haar porseleinen servies én mijn moeder haar verzameling waar ze zo gek van was. Ze had altijd gezegd dat als ze ooit zou sterven, haar verzameling zo snel mogelijk naar mij moest komen, want bij mijn stiefvader zou dat toch maar stof staan vergaren. Hij heeft altijd liefdevol gezegd dat ze zich geen zorgen moest maken. Toen ik hoorde dat hij een nieuwe vriendin had, en, om een lang verhaal kort te maken, haar opeens zag verschijnen met een handtas van mijn moeder, heb ik aan mijn stiefvader gevraagd of ik zijn huis binnen mocht om enkele zaken op te halen van mama. Ik haalde aan dat ik het had over kleinigheden, nagellak, schoenen (we hadden dezelfde maat) en ik kreeg toestemming. Mijn stiefvader was op dat moment opgenomen om af te kicken van de alcohol, want zijn vriendin had geen interesse in een relatie met een dronkenlap. Als ik dan in het huis was, heb ik maar een smsje gestuurd naar hem dat ik, nu ik daar toch was, ook meteen het kristallen servies, het porseleinen servies en mama's verzameling kon meenemen. Een "ok" was voldoende voor mij om meteen alles te nemen wat van mama was. Ik heb niets meegenomen van haar en hem samen. Dat kan ik niet, dat zit niet in mij. Ik heb ook geen geld genomen. Ik nam enkel wat van mama was, of van mama's (mijn) familie.
Het contact met mijn stiefvader is nihil. Zijn vrije tijd spendeert hij met zijn nieuwe vriendin, enkel als zij er niet is, belt hij me even op, om afwezig te vragen hoe het met me is. But he doesn't care. Ik heb hem al verschillende keren gevraagd om af te spreken, "stuur wat data door", maar daar ben ik na 3 maanden doorvragen, mee gestopt. Hij heeft me zo veel gekwetst het voorbije jaar. Ik heb altijd aan mama beloofd dat ik voor hem ging zorgen als zij er niet meer was, maar dan moet het van beide kanten komen. Hij heeft me doodleuk gezegd hoe plezant het is om seks te hebben met een vrouw die, voor de verandering, eens niet ziek is... Toen we bij de bank moesten gaan tekenen om geld te laten vrijkomen en hij de vraag kreeg van de bediende of ze toch een stukje naar de dochter mocht overzetten (omdat de bank zich in België bevind), antwoordde hij: "nee, alles gaat naar pappie!". Dat vrouwtje heeft ook maar eens raar naar me gekeken. Maar ja, wat moest ik doen? De wet... Verder kan ik ook vertellen dat hij mij op de crematie had beloofd om een mooie urne uit te zoeken voor mij, zodat ik een stukje van mama bij me in huis zou hebben. 6 (!) maanden later kreeg ik ineens telefoon, of hij een halve kilo mama mocht komen binnen steken bij me thuis. Excuseer??? Je hebt het hier wel over mijn moeder, jouw vrouw!! En dit zijn maar enkele voorbeelden. Dus voor mij is het voorbij. Ik had in het begin nog geprobeerd om er mij niet te veel van aan te trekken, in de hoop dat ik toch nog het één of ander zou krijgen uit mijn stiefvader zijn goodwill, maar het is nu meer dan een jaar geleden. De kwetsende opmerkingen bleven maar komen en dat hou je niet vol. Niet na zo'n zware tijd. Drie weken voor dat mama was gestorven, had ze verteld dat ze haar pensioengelden vroegtijdig ging laten uitbetalen, in 1 keer, zodat ze een deel ervan zou kunnen cadeau doen en ons. "Dan kunnen jullie eindelijk trouwen! En ik ben erbij!" Dit gesprek gebeurde in het bijzijn van mijn stiefvader, en hij was akkoord. Een week voor ze stierf, vertelde ze mij dat alles in orde was, dat ze aan het wachten was tot men het geld stortte. Ze is toen gestorven, dus het geld is nooit op haar rekening geraakt. Nee, een maand na haar dood, kreeg ik te horen van mijn stiefvader dat hij de centjes van mama's pensioenfonds had gekregen. Daarbovenop was er een verzekering waardoor de helft van het huis ineens afbetaald werd én er was een verzekering dat er een bedrag werd betaald aan de achterblijver als 1 van de 2 zou sterven. Ook dat had hij ondertussen gekregen. Mama's laatste wens was om ons te zien trouwen... Dus, ik dacht dat mijn stiefvader zo eerlijk zou zijn om het afgesproken bedrag van mama's pensioenpot aan ons te geven, of op z'n minst te lenen... Nope! Ook had ik mijn stiefvader gevraagd of hij ons het geld wilde lenen dat we moesten betalen aan mijn ventje zijn ex om van haar af te zijn, zodat we geen persoonlijke lening moesten aangaan. Ook daarmee heeft hij niet willen helpen. Daarom hebben we dan onze spaarcenten aangesproken... én mijn vader... en mijn schoonmoeder...én een goede vriend...
Mijn stiefvader is momenteel het huis aan het verbouwen, met mama's geld. Geen idee hoe dat dan zit. De waarde van het huis gaat omhoog door de verbouwing. Maar als het ooit zo ver is, krijg ik dan 25% van de waarde van het huis op dat moment? Of 25% van de waarde van dat huis op het moment dat mijn moeder stierf? Geen idee. Ook weet ik ondertussen, dat als mijn stiefvader hertrouwt en sterft voor zijn vrouw, eerst het huis naar haar gaat. Sterft zij? Dan moet ik mijn deel ook delen met haar kinderen. Tenzij ik te weten kom dat hij van plan is te trouwen. Dan kan ik aanspraak maken op één of andere wet die zegt dat, omdat hij hertrouwt, hij mij meteen mijn deel van het huis moet geven. Ook daarom wilde ik hem te vriend houden. Maar zoals gezegd, ik heb de moeite gedaan, het bracht niet op. Ik ben geen hond die achter hem aan blijft lopen.
Woow, heb ik dit al allemaal geschreven? Blijkbaar had ik nood aan een blog! Ik hoop dat jij, diegene die dit leest, je niet verveelt. Waarschijnlijk wel. Ik kan me voorstellen dat dit een heel saai stukje tekst was. Iedereen heeft zijn problemen, en ieder zijn problemen zijn moeilijker dan problemen van een ander. Dus ik weet dat je waarschijnlijk denkt: "meid, stop met klagen, herpak je!" en dat je morgen vertelt aan je broer, zus, dochter of vriendin dat mensen zich toch enorm kunnen wentelen in zelfmedelijden. Dat is niet wat ik hier doe, ik wil gewoon mijn verhaal kwijt. En als het toch lijkt alsof ik dat hier doe... Sorry daarvoor.
We hebben om te starten ook al een reeks extra's toegevoegd aan uw blog, zodat u dit zelf niet meer hoeft te doen. Zo is er een archief, gastenboek, zoekfunctie, enz. toegevoegd geworden. U kan ze nu op uw blog zien langs de linker en rechter kant.
U kan dit zelf helemaal aanpassen. Surf naar https://www.bloggen.be/ en log vervolgens daar in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Klik vervolgens op 'personaliseer'. Daar kan u zien welke functies reeds toegevoegd zijn, ze van volgorde wijzigen, aanpassen, ze verwijderen en nog een hele reeks andere mogelijkheden toevoegen.
Om berichten toe te voegen, doet u dit als volgt. Surf naar https://www.bloggen.be/ en log vervolgens in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Druk vervolgens op 'Toevoegen'. U kan nu de titel en het bericht ingeven.
Om een bericht te verwijderen, zoals dit bericht (dit bericht hoeft hier niet op te blijven staan), klikt u in plaats van op 'Toevoegen' op 'Wijzigen'. Vervolgens klikt u op de knop 'Verwijderen' die achter dit bericht staat (achter de titel 'Proficiat!'). Nog even bevestigen dat u dit bericht wenst te verwijderen en het bericht is verwijderd. U kan dit op dezelfde manier in de toekomst berichten wijzigen of verwijderen.
Er zijn nog een hele reeks extra mogelijkheden en functionaliteiten die u kan gebruiken voor uw blog. Log in op https://www.bloggen.be/ en geef uw gebruikersnaam en wachtwoord op. Klik vervolgens op 'Instellingen'. Daar kan u een hele reeks zaken aanpassen, extra functies toevoegen, enz.
WAT IS CONCREET DE BEDOELING??
De bedoeling is dat u op regelmatige basis een bericht toevoegt op uw blog. U kan hierin zetten wat u zelf wenst.
- Bijvoorbeeld: u heeft een blog gemaakt voor gedichten. Dan kan u bvb. elke dag een gedicht toevoegen op uw blog. U geeft de titel in van het gedicht en daaronder in het bericht het gedicht zelf. Zo kunnen uw bezoekers dagelijks terugkomen om uw laatste nieuw gedicht te lezen. Indien u meerdere gedichten wenst toe te voegen op eenzelfde dag, voegt u deze toe als afzonderlijke berichten, dus niet in één bericht.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken over de actualiteit. Dan kan u bvb. dagelijks een bericht plaatsen met uw mening over iets uit de actualiteit. Bvb. over een bepaalde ramp, ongeval, uitspraak, voorval,... U geeft bvb. in de titel het onderwerp waarover u het gaat hebben en in het bericht plaatst u uw mening over dat onderwerp. Zo kan u bvb. meedelen dat de media voor de zoveelste keer het fout heeft, of waarom ze nu dat weer in de actualiteit brengen,... Of u kan ook meer diepgaande artikels plaatsen en meer informatie over een bepaald onderwerp opzoeken en dit op uw blog plaatsen. Indien u over meerdere zaken iets wil zeggen op die dag, plaatst u deze als afzonderlijke berichten, zo is dit het meest duidelijk voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken als dagboek. Dagelijks maakt u een bericht aan met wat u er wenst in te plaatsen, zoals u anders in een dagboek zou plaatsen. Dit kan zijn over wat u vandaag hebt gedaan, wat u vandaag heeft gehoord, wat u van plan bent, enz. Maak een titel en typ het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks naar uw blog komen om uw laatste nieuwe bericht te lezen en mee uw dagboek te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met plaatselijk nieuws. Met uw eigen blog kan u zo zelfs journalist zijn. U kan op uw blog het plaatselijk nieuws vertellen. Telkens u iets nieuw hebt, plaats u een bericht: u geeft een titel op en typt wat u weet over het nieuws. Dit kan zijn over een feest in de buurt, een verkeersongeval in de streek, een nieuwe baan die men gaat aanleggen, een nieuwe regeling, verkiezingen, een staking, een nieuwe winkel, enz. Afhankelijk van het nieuws plaatst u iedere keer een nieuw bericht. Indien u veel nieuws heeft, kan u zo dagelijks vele berichten plaatsen met wat u te weten bent gekomen over uw regio. Zorg ervoor dat u telkens een nieuw bericht ingeeft per onderwerp, en niet zaken samen plaatst. Indien u wat minder nieuws kan bijeen sprokkelen is uiteraard 1 bericht per dag of 2 berichten per week ook goed. Probeer op een regelmatige basis een berichtje te plaatsen, zo komen uw bezoekers telkens terug.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met een reisverslag. U kan een bericht aanmaken per dag van uw reis. Zo kan u in de titel opgeven over welke dag u het gaat hebben, en in het bericht plaatst u dan het verslag van die dag. Zo komen alle berichten onder elkaar te staan, netjes gescheiden per dag. U kan dus op éénzelfde dag meerdere berichten ingeven van uw reisverslag.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken met tips op. Dan maakt u telkens u een tip heeft een nieuw bericht aan. In de titel zet u waarover uw tip zal gaan. In het bericht geeft u dan de hele tip in. Probeer zo op regelmatige basis nieuwe tips toe te voegen, zodat bezoekers telkens terug komen naar uw blog. Probeer bvb. 1 keer per dag, of 2 keer per week een nieuwe tip zo toe te voegen. Indien u heel enthousiast bent, kan u natuurlijk ook meerdere tips op een dag ingeven. Let er dan op dat het meest duidelijk is indien u pér tip een nieuw bericht aanmaakt. Zo kan u dus bvb. wel 20 berichten aanmaken op een dag indien u 20 tips heeft voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken dat uw activiteiten weerspiegelt. U bent bvb. actief in een bedrijf, vereniging of organisatie en maakt elke dag wel eens iets mee. Dan kan je al deze belevenissen op uw blog plaatsen. Het komt dan neer op een soort van dagboek. Dan kan u dagelijks, of eventueel meerdere keren per dag, een bericht plaatsen op uw blog om uw belevenissen te vertellen. Geef een titel op dat zeer kort uw belevenis beschrijft en typ daarna alles in wat u maar wenst in het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks of meermaals per dag terugkomen naar uw blog om uw laatste belevenissen te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken uw hobby. U kan dan op regelmatige basis, bvb. dagelijks, een bericht toevoegen op uw blog over uw hobby. Dit kan gaan dat u vandaag een nieuwe postzegel bij uw verzameling heeft, een nieuwe bierkaart, een grote vis heeft gevangen, enz. Vertel erover en misschien kan je er zelfs een foto bij plaatsen. Zo kunnen anderen die ook dezelfde hobby hebben dagelijks mee lezen. Als u bvb. zeer actief bent in uw hobby, kan u dagelijks uiteraard meerdere berichtjes plaatsen, met bvb. de laatste nieuwtjes. Zo trek je veel bezoekers aan.
WAT ZIJN DIE "REACTIES"?
Een bezoeker kan op een bericht van u een reactie plaatsen. Een bezoeker kan dus zelf géén bericht plaatsen op uw blog zelf, wel een reactie. Het verschil is dat de reactie niet komt op de beginpagina, maar enkel bij een bericht hoort. Het is dus zo dat een reactie enkel gaat over een reactie bij een bericht. Indien u bvb. een gedicht heeft geschreven, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze het heel mooi vond. Of bvb. indien u plaatselijk nieuws brengt, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze nog iets meer over de feiten weet (bvb. exacte uur van het ongeval, het juiste locatie van het evenement,...). Of bvb. indien uw blog een dagboek is, kan men reageren op het bericht van die dag, zo kan men meeleven met u, u een vraag stellen, enz. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
WAT IS DE "WAARDERING"?
Een bezoeker kan een bepaald bericht een waardering geven. Dit is om aan te geven of men dit bericht goed vindt of niet. Het kan bvb. gaan over een bericht, hoe goed men dat vond. Het kan ook gaan over een ander bericht, bvb. een tip, die men wel of niet bruikbaar vond. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
Het Bloggen.be-team wenst u veel succes met uw gloednieuwe blog!
