Ondertussen zijn we zo'n 26 weken ver in de zwangerschap en mogen we, als alles goed blijft gaan 14/10 ons kindje verwachten. Als ik terugkijk op de moeilijke tijd die we gehad hadden om zo ver te komen, blijf ik het moeilijk hebben. Mijn man daarentegen is het meeste al vergeten. Zijn mannen dan zoveel veerkrachtiger of is het eerder omdat de meeste procedures toch door de vrouw ondergaan moet worden.

Net las ik een blog van een medeblogger die perfect de angsten en verdriet omschijft, waar ik door zal achtervolgt blijven. Vandaar even een verwijzing naar een andere blog:

http://kinderwensbloggers.com/quote-kinderloosheid/