De eerste week van januari zat ik te wachten op mijn regels, want zodra ze doorkwamen, kon onze eerste IVF ronde beginnen! Ze waren verwacht tegen vrijdag 8/1, maar toen ze er vrijdag nog steeds niet waren, werd ik zenuwachtig. Straks had ik ze in het WE en ging ik er niet meer op afspraak kunnen gaan. Dan ging ik nog een maand moeten wachten!  Ik nam al mijn moed bij elkaar en belde het ziekenhuis. Ik had zo’n vriendelijke persoon aan de lijn die me dan gewoon direct een afspraak gaf voor de zondag. Waren ze er zondag nog niet, dan kwam ik gewoon niet opdagen, dat was allemaal geen probleem. Wat een pak van mijn hart.

Zondag konden we dan richting ziekenhuis, want ze waren, toen 1x de druk weg was, direct doorgebroken. Alle waarden waren goed, dus ik mocht maandag starten met hormonen te spuiten, ware het niet dat ik net maandag op business trip moest. Een briefje mee gekregen zodat ik alles mee mocht nemen in de handbagage en hup de vlieger op! Zo’n allereerste keer spuiten in een hotelkamer was niet alles. 1x terug thuis vond ik het veel aangenamer om het in mijn vertrouwde omgeving te doen, maar het werk moet ook gebeuren.

Bij de eerste controle bleek dat ik 2 goede follikels en 2 iets kleinere, die we nog wat groter wilden krijgen. In eerste instantie was ik teleurgesteld: max 4 eitjes, waar zijn al die succesverhalen? Waarom maak ik er geen massa aan? Na mijn onderzoeken vorig jaar, was al gebleken dat ik een lage bijproductie had, dus eigenlijk was het wel verwacht dat ik geen massa produceren. Ik pepte me op met dat de kwantiteit er niet toe deed, wel de kwaliteit.

Tegen de punctie had ik 3 mooie follikels die ook goed verwijderd werden. Ik had helemaal niets gevoeld van de punctie. Wat een zaligheid, want daar had ik wel schrik voor. In het ziekenhuis waar ik behandeld word, geven ze iets meer verdoving maar in ruil daarvoor mag de man niet aanwezig zijn voor de procedure. Geen probleem voor mij! Spuit mij maar plat, als ik maar niet opnieuw moet voelen wat ik in december voelde toen ze voor de IUI 1 eitje moesten wegprikken.

Gezien het lage aantal eitjes wilden ze voor icsi kiezen. Mijn man en ik waren daar geen grote voorstander van omdat dit toch wel iets meer risico inhoudt naar afwijkingen, maar we gaven toch onze toestemming. In de dagen nadien hoorden we dat de 3 eitjes perfect bevrucht zijn geraakt en dat ze alle drie van topkwaliteit waren. Wat een opluchting! Ondanks het lage aantal, hebben we toch tot nu toe al een 100% succes gereikt, waarbij er normaal maar een succes van 70% verwacht wordt. Ik grapte nog met de gyn bij de terugplaatsing dat we nog deze 100% succes verder wilden aanhouden. Ook de terugplaatsing was in een wip en zonder enige pijn gebeurd.

Ondanks mijn hevige schrik voor IVF, kan ik eigenlijk enkel maar concluderen dat dit véél beter meeviel dan ik ooit had kunnen hopen. Ook naar mijn eigen gevoelens toe. Bij IUI bleef de stress om thuis ook nog te oefenen om zo de kans te verhogen. Deze stress viel er bij IVF volledig van me af. Er was niets meer dat ik kon doen. Het enige dat ik nog kon doen was op mijn eigen lichaam vertrouwen en dat bleef ik ook als mantra herhalen, herhalen en herhalen.

Na 2 weken mochten we eindelijk terug naar het ziekenhuis, maar heel stiekem had ik 3 dagen en 1 dag ervoor al een zwangerschapstestje gedaan en wist ik al dat we een positief resultaat gingen hebben. Mijn man was nog niet helemaal overtuigd. Die wachtte geduldig de test af alvorens blij te zijn.

De resultaten waren super: een HCG van 405,5 en een progesteron van meer dan 60. We zijn zwanger!

Volgende week wordt nog een tweede bloedtest gedaan om te zien of het HCG goed gestegen is. En uiteraard zijn we deze week nog een beetje angstig want er kan nog veel gebeuren, maar ook hier blijf ik mijn mantra herhalen: ik moet op mijn lichaam vertrouwen.

De bijeffecten zijn allesinds al in orde: duizelig, gevoelige borsten, vieze smaak in de mond, gevoelige buik ect ect.

Duimen jullie mee dat we in oktober ons eerste kindje mogen verwachten?