Aan de vooravond van het nieuwe jaar, had ik besloten dat het tijd was om mijn geest aan te pakken. Misschien is het piekeren, het overdenken en de vele huilbuien de reden waarom zwanger worden bij ons niet van zelfsprekend is.

Met veel lood in mijn schoenen maakte ik een afspraak bij de psychologe van de fertiliteitskliniek. De reden waarom ik dit niet eerder gedaan heb, was omdat ik schrik had dat ze mijn behandelingen on hold gingen zetten als ze zagen 'hoe slecht' het met me gesteld was. Maar nu was er geen ontkomen mee aan, vele vrienden hadden me er al opgewezen: ik ben niet meer dezelfde al 2jaar geleden.

Op de dag van de afspraak, begon mijn dag al slecht met de start van mijn regels. IUI4 was ook niet gelukt. Qua emoties bevond ik me op de slechts mogelijke plaats. En toen ging ik richting ziekenhuis: de fertiliteitspsychologe bevond zich niet in de fertiliteitskliniek, zoals gehoopt, maar in de afdeling gyneacologie. Ik mocht in de wachtkamer plaatsnemen naast vele bolle buikjes... Ik brak. De tranen stroomden al in de wachtkamer en het werd er niet beter op toen ik eindelijk bij de psychologe binnen kon. Van hak op de tak vertelde ik mijn verhaal, tussen de tranen door. Ik denk niet dat ik veel samenhangends verteld had. De tissues stapelden zich op. Ondanks ik aangaf, dat ze me echt op het slechtst mogelijke moment zag, zag ze toch symptomen van een depressie en stelde ze voor dat ik een psychologe zocht en startte met relaxatietherapie. Met het tweede ben ik nu mee gestart. Het eerste was een groter probleem: het is helemaal niet zo eenvoudig om een psychologe te vinden die vertrouwd is met de fertiliteitsperikelen, iets wat toch wel een basisnoodzaak is als we dit willen aanpakken.