|
2jaar zijn we aan het proberen. 2! Jaar! In deze 2jaren zagen we veel vriendinnen en kennissen zwanger worden, al 2jaar proberen we ons zelf voor te houden: "wij zijn de volgende", maar we zijn het niet, we zijn het nooit...
Een moeder noem ik mezelf, een moeder zonder kind. Ook al zijn we nog nooit zwanger geweest...
De weg was al lang, maar het einde is nog niet in zicht.
Na 4 IUI's, gaan we het komend jaar richting IVF. Mijn man blijft er goede hoop in hebben. Wat is het fijn om zo'n optimistische rots te hebben. Ik? Ik ben af, op, uitgeteld. Op na alle emoties van dit jaar.
Een jaar geleden stapten we de fertiliteitskliniek in, vol goede moed, want zij gingen ons wel kunnen helpen. Na het domper op de feestdagen, ging het ons zeker lukken om tegen de volgende feestdagen zwanger te zijn. Daar ging de fertiliteitskliniek wel even voor zorgen. Na het intakegesprek in januari 2015, werden we beiden van boven tot onder onderzocht. In maart kregen we dan eindelijk het resultaat: we waren beiden perfect gezond en ze hadden geen enkele verklaring waarom het bij ons niet zou lukken. Aan de ene kant lucht dat gigantisch op, want er staat ons niets in de weg, langs de andere kant... tja dan moet het wel bij mij liggen. Ze stelden voor een laparoscopie te doen. Jammer genoeg wegens de drukke agenda van het ziekenhuis, kon deze pas begin juni ingepland worden. Al weer een half jaar weggegooid, schoot me direct in mijn gedachten. Het resultaat van dit onderzoek was dat ik blijkbaar geboren ben met 1 eileider en 1 eierstok. Zeer zeldzaam volgens de dokters. Veel vrouwen gaan door het leven met maar 1 eileider en/of eierstok, maar dit is normaal na operatie. Niet vanaf de geboorte. Ik voelde me opslag een freak, een halve vrouw, niet volledig. Gelukkig vermindert dit onze kansen niet. De eierstok heeft de volledige functie op zich genomen en zorgt dat er elke maand mooi zijn eitje klaar staat. Daarentegen staat het wel boven kijf dat ik vroeger in de menopauze zou komen, want ik heb nu 1x maar de helft van de eitjes van een normale vrouw. Ze besloten in augustus direct te starten met IUI. De eerste maal zonder hormonen, de drie andere keren met clomid en pregnyl. 3 IUI's lang reageerde mijn lichaam goed en stond er steeds mooi 1 eitje te blinken. Deze laatste keer hadden we er ineens 3. Eentje werd weggeprikt, de andere 2 bleven mooi op hun plek. Nu ging het wel lukken! Nu hadden we dubbel zoveel kans! Maar nee het is weer niet gegund, we gaan weer leeg de feestdagen in. Terwijl iedereen elkaar het beste wenst, ga ik enkel kunnen denken: waar blijft mijn bundeltje geluk?
Al 2jaar heb ik niet het gevoel dat ik leef. We springen van cyclus naar cyclus. Weken van voorbereiding en rushen naar het ziekenhuis, worden weken van hoop, maar eindigen steeds in ongeloof en verdriet. Alles wordt rond onze wens gepland. Waar is de persoon die vroeger lachend door het leven ging en in volle borst van het leven genoot: de grote en de kleine dingen. De uitbundige, altijd in voor een lach of feestje. Ik verlies mezelf. Ik zie het gebeuren, ik voel het gebeuren en vooral ik laat het gebeuren. De huilbuien zijn niet meer te tellen. De keren dat ik de tranen kon wegslikken ook niet. Over alles wordt nagedacht: kan ik dit nog wel verven, zou ik dat glas alcohol wel drinken, mag ik nog wel nagellak dragen en mijn haar kleuren? Ik voel mezelf wegglijden naar een schim van mezelf. Hormonen maken me prikkelbaar, sex is gepland en de uitkomst is steeds dezelfde. Waar is het onbezorgd genieten? Krijgen we dat ooit nog terug?
Waarom moest ik een kinderwens hebben? Waarom lukt het bij ons niet? Starten met onze tocht heeft maar 1 zekerheid: "It's the end of the world as we know it..." zong REM.
Jammer genoeg bij mij zonder het vervolg "and I feel fine..."
|
