wie ik ben. goedenavond lieve bloggers, Ik ben 17 jaar en ik ben een vrouw. ik heb er moeite mee om mijn emoties toe te geven en daarmee doe ik mij zelf soms echt te kort. Ik bedacht mij ineens dat ik een soort van dagboek achtig iets wil maken maar dan wel online en zo ben ik hier terecht gekomen. ik kan mijn verhaal doen, jullie weten niet wie ik ben en hopelijk lucht het voor mij dan wel veel meer op.
Mijn verhaal. bij iedereen loopt het leven soms niet even vlekkenloos en dus ook niet bij mij. mijn ouders zijn al 11 jaar gescheiden en daar heeft mijn zus heel veel last van gehad. zij wonen bij elkaar om het hoekje dus ik hoef echt maar 30 sec te lopen en ik ben bij de ander. mijn zus van 21 woonde al op haar 17de uit huis. ze was echt net 7 geworden en toen ging zij. het was ook meer omdat het echt moest.. Het kon echt niet langer meer zo thuis en er waren te veel ruzies. Ze woonde op het ene moment bij mijn moeder en het andere moment bij mijn vader. Er waren zoveel ruzies en van al die ruzies stond ik precies in het midden, waardoor het niet zo goed meer met mij ging. daarnaast ben ik vanaf groep 4 tot en met groep 8, de eerste klas tot en met de 3de klas gepest. ik heb hier heel erg veel moeite mee gehad en nu nog steeds wel. ik werd gepest omdat ik 'klein' ben.. als mensen mij nu nog steeds een kleintje of ukkie noemen kan ik echt hel verdrietig worden en ik weet ook echt niet hoe ik ermee om moet gaan.
Ik heb een broertje van 15 en zover ik weet is hij sinds hij kan lopen en praten altijd al een probleem kind geweest. Ik heb zovaak moeten huilen omdat ik het allemaal niet meer zag zitten. Er waren zoveel ruzies waarvan ik dan weer in het midden stond. ik werd en word door mijn moeder vaak 'het enige normale kind' genoemd. Nou kan je denken van o wat leuk ik ben normaal, maar eigenlijk vind ik het alles behalve leuk.
Mijn broertje woont sinds December 2015 uit huis. het kon niet meer thuis en ook niet meer op school. Hij heeft zo veel belogen, bedrogen en besteeld van en bij iedereen dat het niet leuk meer is. Ik mis hem stiekem wel, maar hoe het nu is, is echt veel beter zo.
Ik heb iets met moeheid gedoe sinds een jaar en de dokters kunnen niet vinden wat het is, mijn moeder denkt dat het misschien stress is en dat ik nu meer rust zal krijgen. het is bij mij zelfs zo erg uit de hand gelopen dat ik een kleine interventie van mijn moeder gehad heb dat zij dacht dat ik een burnout zal krijgen als ik er nu niet snel wat aan ga doen. Zij heeft mij hierbij super veel geholpen en ik ben ook blij dat zij naar mij toegekomen is, want ik had het nooit zelf gedaan.
mijn beste vriendin heeft seks gehad met iemand waar ik net 1 week niets meer mee heb ik zelf dacht dat ik meer naar depressie ging, maar nu denk ik dat het wel een mix is tussen die burn out en een depressie. het gaat de laatste tijd met mij steeds beter, tot vandaag dan. ik denk dat ik in 1 klap helemaal weer terug bij af ben en dat ik helemaal opnieuw moet beginnen. Een van mijn beste vriendinnen ging mij koppelen aan een jongen en het was haar opzich best goed gelukt, we begonnen elkaar ook echt leuk te vinden. Mijn ex is eigenlijk mijn beste vriend geworden en ik vertelde hem dat en of hij het goed vond, want hij zit wel in zijn vrienden groepje en je hebt gewoon een afspraak waar je aan houdt(niet met de ex van je vrienden). Hij waarschuwde mij dat het een fuckboy was en dat ik het niet moest doen..
we hebben daardoor best wel veel gezeur gehad en we waren daardoor allebei er wel klaar mee. ik weet niet waarom, maar ik heb al vanaf bijna moment 1 het gevoel dat mijn beste vriendin en die jongen meer dan alleen vrienden zouden gaan zijn. Ik heb het ook heel vaak en heel duidelijk aan haar gezegd dat ik het echt niet leuk zou vinden.
Op de een of andere manier voelde ik dat het niet goed zat en dat er meer speelde dan dat ik wist. Ik had gelijk aan haar gevraagd of er wat gebeurd is waar zij heel vaak op geantwoord heeft dat het niet zo was. Omdat ik het gevoel had dat zij tegen mij loog bleef ik maar doorvragen om te kijken of er echt niks gebeurd was en elke keer zei zij van niet.
nou appte zij mij gisteren met ' er is iets gebeurd'. het ging over haar werk, maar ik zat vet in de stress omdat ik had verwacht dat ze zou zeggen dat ze wat met hem gedaan zou hebben. ik zei dat vandaag op school dat ik er van schrok en maakte er een grapje bij ' dat scheelt mij weer slaan'. op de een of andere manier werd ze daar best bang door ofzo en ging vragen of ik haar echt zou slaan als dat wel zo is, maar ik ben echt niet zo dus ik zei 'nee tuurlijk niet gek'. nou zij leek wel opgelucht.
dat was het moment waarop ik dacht ik weet zeker dat jij tegen mij liegt. uiteindelijk heb ik het dus uit haar gekregen en zij hebben dus echt alles met elkaar gedaan.
Als ik ergens niet tegen kan is het wel tegen liegen. zij heeft zo vaak in mijn gezicht gelogen dat ze niks gedaan heeft en het is dus al 2 weken geleden gebeurd.. Ik ben al de hele dag verdrietig en toch ook wel boos en ik weet echt niet wat ik moet doen. Hij hoopt dat we nogsteeds blijven appen en vraagt of ik wil dat hij mij ruimte moet geven...
Het probleem is dat ik het allemaal echt niet meer weet en mij kutter dan ooit voel... Ik wil in mijn bed onder de dekens liggen huilen en het liefst alle woede eruit schreeuwen. weet iemand wat ik moet doen?
