Den Tour komt vandaag aan in Parijs, in Gent zijn ze oan de loatsten dag van de Gentsche Fieste toe, en veur me begint het nieuw seizoen in de gazette. Een beetje volleybal, veel voetbal ... nu nog wat kalm aan, korte berichtjes, late transfers, oefenwedstrijdjes en staks de beker van België. Deze morgen croissantjes afgebakken, koffie gezet voor vrouwtje en kleinzoon (die uiteindelijk slechts om 11u30 uit zijn bed kwam). Schoteltjes gewassen, afgedroogd en weggezet. Bloemkooltje gekuist, gekookt, bechamel sausje gemaakt, wat burgertjes gebakken, patatjes klaargemaakt. Kortom eventjes de nieuwe man gespeeld. Maar ook veel nagedacht.
Momenteel ben ik nog steeds aan het betalen voor wat eerder in 't leven is misgelopen. Mijn schuld? Toch wel voor een groot deel ... maar ja gedane zaken maken geen keer. Een statement dat ik nog veel zal tegenkomen en moeten beamen.Kijk, gisteren was ik nog lector in de mis, morgen zal ik dit voor het eerst zijn tijdens een begrafenis. Momenten waarna ik dikwijls begin te denken. En dan kom ik steeds maar op hetzelfde terug . het had wellicht zoveel beter gekund. Het is niet voor niets dat ik steeds maar in de marge leef. In de volgende stukjes moet ik nog eens opnieuw terugkomen naar het prille begin en dan jullie chronologisch laten meevolgen.
Nu besef ik dat ik wellicht nooit uit de marge zal weggeraken hoe ik ook mijn best doe want ik herval nogal eens in minder fraaie zaken niettegenstaande mijn goede bedoelingen en heel veel gesprekken met ... ja God ... voor velen wellicht heel conservatief ... voor mij dikwijls een houvast ... die ik echter iets veel zelf eventjes loslaat.
De voorstelling van de volleybalmeisjes van VDK Gent Dames heeft heel wat los geweekt. Het was duidelijk een stuk van mijn levenswandel dat opnieuw naar boven kwam. Ja ! Volleybal toch wel een van mijn passies en ook in het volleybal was ik steeds iemand in de marge. Het begon allemaal in Lovendegem ... heel jong begonnen en net niet goed genoeg om gevorderden als Andre Poppe uit de ploeg te spelen. Maar ondertussen leerde ik heel wat mensen uit het volleymilieu kennen en groeide de passie. Het zette mijn pa, die vooral de damesploeg met heel wat ijver begeleidde en kilometers aflegde met de auto om de speelsters af te halen voor de wedstrijden, aan om zijn connecties aan te spreken en mij te versassen naar Zovoc Zomergem. In Zovoc was ik tweede spelverdeler na Freddy Van Helleputte, speelde de reservewedstrijden en bleef voor de rest in de marge. Niettegenstaande dat het duidelijk werd dat ik nooit een hoogvlieger zou worden raakte ik toch ingeburgerd in het Oost-Vlaams volleygebeuren. Hoe het levensverhaal naast het volleybal er uitzag is een ander verhaal en daar moet ik zeker nog op terug komen. Een en ander raakt met elkaar verweven maar dat is voer voor later.
