Er zijn tv-programma's die plots iets in je wakker roepen: de eerste vlinders in je buik, de nieuwe fiets voor je plechtige communie, of het besef dat je een levend wezen bent.
Ik ben geen trouwe kijker van het medium: het wordt hier in huis voornamelijk gebruikt als achtergrondgeluid of ultiem slaapmiddel (de zenders hier krijgen een dosiswaarde, gaande van zwaar slaapverwekkend tot nauwelijks). Dat ik plots Duts zag, was dan eerder een toeval, al dan niet gedirigeerd of gestuurd door weetikveelwat-hierboven.
Het was vreemd: ik zag fragmenten uit mijn kindertijd: het pijplaatje dat een tuintje moest voorstellen, netjes afgesloten door het Wondermiddel Beton, de formica die de plak zwaait in de keuken en de stilte.... Een ode aan de eenvoud, aan mijn kindertijd, toen verwondering nog een massaproduct was en niks vanzelfsprekend.
Kijk, zie me groeien! Ik draag een slappe hoed, een hemd met duizend borstzakjes, een lintmeter en een penseel. Ik ben archeoloog en graaf in mijn eigen verleden naar de laatste restanten van een kindertijd die ik samen met een familielid heb achtergelaten.
Ga met me mee.
Deze reis kan ik niet alleen.
