Donkere gedachten dwarrelen rond in mijn hoofd... Niet weten wat eerst te denken en met jezelf absoluut geen blijf weten... Het zou allemaal zo goed moeten zijn, allemaal zo leuk... Dat wordt toch van je verwacht, net zoals alle andere "normale" dingen die de maatschappij zo verlangt van je.. Het geluk lijkt moeilijk te bespeuren in dit verwarde hoofd van me... Soms is het allemaal zo teveel, misschien verlang ik wel teveel van mezelf? Het antwoord daarop kan ik niet vinden... Je moet nu niet denken dat ik met suïcidale ideeën rondloop, helemaal niet, maar ik voel me zo moe, emotioneel uitgeput en een wrak...
Binnenkort trouw ik... Het is de eerste keer dat ik het mezelf zo zie schrijven en er bij nadenk... Ik trouw, joepiejee dan maar??
Geen idee, ik moet nu stoppen, manlief hier tot later
