Smaken verschillen, maar ik wil toch even mijn mening geven over hoe een mannenlichaam eruit moet zien.

In het begin van mij relatiecarrière maakte het lichaam me nog niet zo gek veel uit. Ik heb zowel met haringen als walvissen verkeerd. Doorheen de jaren is mijn voorkeur flink gewijzigd, vooral het laatste anderhalf jaar.

Ik ben nu van mening dat een man zonder spieren, geen echte man is. Sinds ik heb ervaren hoe het leven met een sterke man is, kan ik me niet meer voorstellen dat ik ooit met minder tevreden zou zijn. Het hoeft zeker geen bodybuildinglijf te zijn (da’s trouwens een dure investering) maar een behoorlijke schouderpartij en goed ontwikkelde biceps is toch onontbeerlijk voor een beetje vent.

Duidelijk zichtbare spieren stralen kracht uit, en hoe je het ook draait of keert, vrouwen vallen als een blok voor mannen die kracht uitstralen. ‘tZal je als vrouw maar overkomen dat er plots een inbreker in huis staat, en meneer jou inschakeld om er iets aan te doen omdat hij de massa mankeert.

Een man die op het eerste zicht niets speciaals heeft, maar die bij het uittrekken van zijn t-shirt een mooi afgetekende borst of wasbordje tevoorschijn tovert, wordt ineens wel interessant. Sport erotiseert, zeg maar.

Ik ben altijd al op spieren gefocussed geweest, al van in de prille pubertijd (aaah, die rooskleurige tijd vol dromen, wilde toekomstplannen, totaal onkritisch geloof in de alomtegenwoordige goedheid van mensen, vertrouwen in eeuwige liefde, de rotsvaste overtuiging dat de eerste de ware zou zijn, puberale naïeve onzin soit).

Waar mijn vriendinnetjes dweepten met de Backstreet Boys (vijfkoppige boysband die aan een soort come-back bezig is, vroeger gekenmerkt door bloempotkapsels, nu met een “hippe” korte snit, met als toenmalige frontman een “blonde god”, die recht evenredig in gewicht als in leeftijd is toegenomen doorheen de jaren – doch ik wijk af), had ik het meer voor Peter Andre. Geen hond die weet who the fuck die gast is, maar als ik het volgende zeg, zullen er toch belletjes gaan rinkelen: momenteel gehuwd met oververhitte ex-pitspoes Jordan (werd in de pits van de F1 ingezet om met haar bumpers auto’s af te remmen, en ook een beetje om de piloten aan te moedigen). Nog geen idee? Ze is blond, heeft een dubbele F,....? Achja, doet er niet toe, het gaat erover dat hij waarschijnlijk wel een paar leuke poppy liedjes had toendertijd, maar dat ik dus op zijn lichaam viel. Hij verscheen steevast op posters met ontbloot bovenlichaam, en toen zag ik voor het eerst “kotjes”, het befaamde sixpack, wat vanaf dan mijn grote queeste is geweest.

Veel mannen vind ik plots een pak aantrekkelijker als ze wat musculi hebben om me te imponeren. Puur fysiek natuurlijk, want als het een dep is, blijft het een dep, ongeacht de massa die hij onderhuids kan laten rollen. Maar het karakter maakt zo voor een uurtje wegdromen, niet veel uit.

Klein voorbeeldje: ik zal me nooit aangetrokken voelen tot een neger. Begin nu niet “racist” en dergelijke te roepen, da’s gewoon een kwestie van persoonlijke smaak. Ik heb trouwens liever donkere chocolade dan witte, dus mijn voorkeur heeft geen ethnische basis.  Zo zal ik absoluut nooit aangetrokken zijn tot een blonde vent (kan een goeie gast zijn he, maar da’s gewoon mijn smaak). Misschien is dat een vergedreven vorm van zelfhaat, dat ik een partner wil die uiterlijk zo ver mogelijk van mezelf verwijderd ligt, maar ik dwaal weer af. Ik vind blonde mannen zwakte uitstralen, die kleur is gewoon te soft. Ook extreem lijkbleke types kunnen me niet bekoren.

Maar die negers dus, zoals ik net zei, zijn niet echt mijn type. However.....Toen ik het lijf van Wesley Snipes ooit in Blade voor het eerst zag, vond ik hem ineens wel aantrekkelijk. En dan met die lange lederen jas, hot. Zo ook met het hoofdpersonage van “My wife and kids”, op VT4. Een kale vent met ringbaardje, en een mooi gespierd lichaam (ook een neger, doch dit even terzijde), eigenlijk de zwarte versie van mijn eigen ventje. Tiens, als ik een perfecte jeans gekocht heb in het blauw, dan gebeurt het wel eens dat ik ze ook in een andere kleur aanschaf. Nu heb ik het perfecte vriendje in’t wit, zou ik dan ook hetzelfde in’t zwart.....Neen, ik dwaal weer af.

Ik wil dus zeggen dat spieren de perceptie enorm kunnen beïnvloeden (‘k spreek wel voor mezelf).

Niet enkel spieren, maar sportprestaties in het algemeen. Tom Boonen bijvoorbeeld, eigenlijk helemaal niets speciaal aan die gast (ahja, hij is blond, wat wil je?), maar gewoon (enfin, gewoon, da’s nie gewoon eh, da’s kunst) door wat hij op de fiets allemaal bereikt, vind ik hem wel nogal knap. Wielrenners zijn over’t algemeen nooit mijn type, ze hebben een veel te fragiel bovenlichaam, maar wel stevige benen (we zullen nu efkes niet aan de ethiopiër-lookalike Rasmussen denken). Geschoren benen zijn ook nooit mijn ding geweest, maar ‘k begin me er stilaan in te vinden dat dat niet noodzakelijk gelijk staat met verwijfde trekjes. Dus ze moeten al echt steengoed zijn opdat ik ze lekker zou vinden (maar Cancellara heeft wel een leuk kopke).

Als een man nu geen gespierd lichaam heeft, dan zou ik nog eerder de voorkeur geven aan eentje met wat vet teveel, dan eentje die niet veel moeite hoeft te doen om zich als sprinkhaan te verkleden. Iemand die wat overschot heeft, is gemakkelijker te trainen, die kan je doen afvallen met cardio en die bouwt gemakkelijker spieren op, want die heeft de massa al, ze moet enkel aangewend worden voor hypertrofie (al is dat ook weer niet bij iedereen het geval, ik heb het hier over een licht teveel aan vet, voor de duidelijkheid). Zo’n magere lat zal waarschijnlijk maar met enorm veel moeite spieren kweken. Trouwens, een man die te mager is, vind ik ook weer niet mannelijk genoeg. Ik vind dat een man niet in mijn topjes mag kunnen, zelfs niet met wat moeite. En als er ook maar een waterkans bestaat dat hij in mijn broek kan, zal hij van mij zelfs nooit de kans krijgen om erin te komen.

Dus mannen, begin allemaal maar te trainen, test deze theorie even uit in de praktijk, en weet me te zeggen of mijn gezever hier ergens een grond van waarheid bevat.

18-01-2008 om 14:23 geschreven door partners in crime  

Ze is bij me ook als ze er niet is. Ik loop over straat en ze loopt naast mij. Ze verveelt mij geen seconde, de klank van haar stem is verslavend, bezwerend rustgevend.

Ze zeggen dat ware liefde onder andere is: een hele nacht kunnen kijken naar het gezicht van je lief terwijl die slaapt.

Moet denken aan Hector in ‘Troy’ (film die ondanks enige grove mankementen toch best te genieten is):

‘All my life I have lived by a code and the code is simple: honour the gods, love your wife and defend your country’

Sounds good to me.

Iemand om altijd met respect te behandelen.

Zoals de kleine prins zijn roos toegewijd koesterde.

Iemand om te laten bloeien en gedijen in uw affectie.

Iemand om geregeld een trip naar de Andromeda-nevelen mee te maken.

Vooral ’s nachts, als iedereen slaapt en geen weet heeft van twee wezens die vol spanning in de buik naar elkaar oversteken.

Ik vraag mij af of het de mensen opvalt in de fitness als ik tussen twee oefeningen in ver, ver weg ben op een andere planeet en in gedachten haar mooi gezicht streel, haar hoofd in mijn twee handen neem en wij gelukzalig vermengen.

Laska was degene waar ik naar op zoek was.

Iemand die mij met haar verhalen zo bedwelmt, vervult van elektriciteit en inspiratie dat ik er hele nachten mee kan doortateren.

Meer dan gewoon een zweem van old-fashioned romanticism in een tijd van seriële monogamie, andere toestanden, ancient Rome achterna.

Meer aanleunen bij the old ways.

Het versterken en verzorgen van een vanzelfsprekende verstandhouding die fameuze kriebels opwekt.

Een vervlochten band zien uitgroeien tot een erg stevig bouwwerk, met een stabiel fundament.

Goeie grond onderhouden waaruit de kleurrijkste bloemen kunnen opschieten.

Communicatie met grote C.

She’s a delicate flower and she will bud, and she will blossom, handled with ever gentle care.

17-01-2008 om 17:58 geschreven door partners in crime  

Enkele uitspraken houden ons bezig.

We gaan ons verplaatsen in het hoofd van vrouwen, of toch een poging doen.

Jongens.

Het zwakke geslacht.

Wegens meer expendible. Een dokter:

Mannen zijn vijf minuten nodig voor de voortplanting, vrouwen zijn daarna permanent nodig voor de verzorging, dus mannen mogen al wat slechter in elkaar gezet zijn.

Wat ons opviel:

De meeste vrouwen die wij kennen zijn nauwgezet, ze stellen niet uit, ze stellen zich geen waaromvragen als ze iets moeten leren, ze stellen zich geen inhoudelijke vragen omtrent de leerstof, tenzij ze bang zijn dat ze iets niet snappen en dit hun punten gaat kosten, ze hebben het makkelijker met een liefdesbreuk en vatten het minder persoonlijk op, ze redeneren niet: ik heb gefaald, nope, ze redeneren eerder, neutraal: we pasten niet bij elkaar of it wasn’t meant to be.

Andere uitspraak:

Mannen het sterke geslacht? Wat spieren betreft, zul je bedoelen?

Ja, sinds het niet meer ok is, om je vrouw verrot te slaan, als je haar redeneringen even niet meer kunt volgen, of haar gedrag je niet bevalt, hebben mannen het moeilijk. We hebben gekozen om vrouwen te leren begrijpen. Terwijl we niet eens zeker zijn of een vrouw wel kan of wil begrepen worden. Misschien wil ze wel liever dat we haar met rust laten en af en toe eens langs komen om met onze spierballen te rollen, als dat haar wat doet en om de video te programmeren voor Gray’s anatomy. Misschien wil ze ook wel eens de ‘kunst’ bekijken die we maken uit seksuele frustratie en frustratie tout court, omdat mannen van geen kanten nog weten wat van hen verlangd wordt. Vroeger was het tenminste ordelijk geregeld: wij gingen buffels doodslaan en mee terug naar huis sleuren en jullie hielden de grot netjes en plukten als er tijd over was een beetje fruit. Dan konden we lekker stoer op onze borst kloppen en fier zijn op onze prestaties, want buffels dood meppen dat was niet aan jullie besteed.

Maar tegenwoordig kunnen jullie zo ongeveer alles wat wij ook kunnen en helaas doen jullie dat nog beter ook, niet omdat jullie verstandelijk meer begaafd zijn, maar omdat jullie veel minder afgeleid zijn. Jullie spelen zelden idiote videospelen, jullie zuipen doorgaans minder, jullie gaan minder fel op in gezelschapspelen, jullie surfen geen uren aan een stuk naar bloot op internet. Ok, de meesten onder jullie shoppen zich dood. Toegegeven, daar kruipt ook aardig wat tijd in, maar het kan niet te pas en te onpas, want winkels hebben sluitingsuren.

Andere uitspraak:

Mannen zoeken een moeder, vrouwen een vader.

Wie kent het beeld niet: kleine jongen leert zichzelf op handen lopen en roept naar moeder: ‘kijk eens, mama, kijk eens wat ik kan!’ De mama kijkt dan even en zegt met een glunderend bewonderende glimlach: ‘Maar dat is flink hoor, lieve schat van me’ Aai over de bol. Jongens groeien op als bevestigingsjunks. Geen wonder dat ze later in een relatie steeds één oog op hun partner houden: ‘Doe ik het goed, liefste? Ja, toch he, liefste?’ Maar partners zijn geen moeders. Misschien dat ze het tijdelijk leuk vindt om haar moederinstinct bot te vieren op haar partner, maar een vrouw denkt vooruit. Ze wil kinderen en die kan ze niet opvoeden met een partner die zelf nog afhankelijk is van haar moederlijke zorgen. Wat vaders betreft, waar vrouwen naar op zoek zijn. Waar zit een vader in de opvoeding? Nergens toch? De meeste vaders durven nauwelijks omgang hebben met hun dochters. De vraag rijst dan ook: als het mannelijke element ontbreekt in de opvoeding van een vrouw, waarom zouden ze het dan überhaupt ooit nodig hebben?

Als dat echt zo is, mogen mannen zich ten volle overgeven aan videospelen, kaarten, het op een zuipen zetten en pornosites. Of vluchten in werk. Dat laatste levert misschien nog de interesse van een vrouw op die een man zoekt die nooit tijd heeft voor haar.

’t Is allemaal de schuld van al die oestrogenen in ons drinkwater.

Titel van ons eerstvolgende manifest: To hell with bevestiging.

En toch: het kan anders, beter, complementairder, mooier.

We want the fairy-tale.

17-01-2008 om 17:50 geschreven door partners in crime  

De situatie:

Willem en William zijn de laatste tijd nogal aangetrokken tot Leuven, ni alleen om da ze daar, kuch, interessante uitgaansgelegenheden hebben, maar ook omwille van bepaalde studentes van Limburgsen bloeden.

Dus, Willem moest er gisteren zijn, en William vervolgde noodgedwongen, enkele uurekes later.

Ja, William zat eerst in Aalst, ofwel zoals Willem zegt: de rioolhoofdstad van de wereld, ze hebben maar één riool maar het bestrijkt wel meteen de hele stadsomgeving. (Willem, altijd te vinden voor een treffende beschrijving. NOT, maar ok)

Willem bolde dus met zijn, het moet gezegd, blitse voiture, een IEL schattig dink op vier wielen, met dak en zo, allez, kom, alles er op en er aan naar Louvain, alwaar de bars nog bars zijn en hun sociale doelen dienen en de studentes nog puur en onversneden van geest zijn.

Da ging goed, Willem heeft in Rusland een geweldig echt lijkend rijbewijs gekocht voor nog geen 10 000 roebel, gene flik die er ni intrapt en moest er toch ene twijfelen, is er die Colt .45 in t handschoenkastje, ja as ge geen handschoenen draagt, moe ge iets aanvangen met die ruimte, anders is da ma verloren, ni waar?, ma goe Willem bolde dus.

Bol bol bol bol, ff Daft Punk (deift poenk in de volksmond) opzetten, beke shaken in den ottoo, nieman die t ziet, en who cares if they do, en dan verder, bol bol bol shake shake, ff van nummer veranderen, hoppa: smack my bitch up van The Prodigy, een mens moet iets om da modieuze gedweep met grrrl power een beke te counteren en dan bol bol bol

en vijf genegeerde rode lichten later was onze favorieten krullenbol, ja ja, de Willem dus, ge vergist u ni, in Lojven! Jawel.

Geen scharen fans met verwelkomende zangkoren, maar het is dan ook blok, dus das normaal, zei Willem tot zichzelf in den achteruitkijkspiegel terwijl hij zijn krullen in de plooi schudde en dan stapten hem uit.

Daar is t dus. Willem stapte uit.

FF van onze koffie nippen.

Wa doe Willem? Hij laat de sleutels op den otoo zitten. Nu moette weten da dienen sympathieke tuutuut (kbedoel, Herby is er nikske tegen) n iel speciaal slot heeft, zeg maar een kinderslot. Iets da ge dus ni in onze pollen dient te stellen, want zo ver zitten wij nog ni.

Dus sleutel IN den otooo. Willem UIT den otooooo. Exit FUN. Enter 'OOOOOOW my GOD, WA EMMEK GEDAAN????'

Willems eerste reactie (ok zijn tweede, zijn eerste was zijn frustratie afreageren op een slapende bedelaar die daar ergens in n portiek lag en na al die flinke trappen van Willems linker boot zijn schepper waarschijnlijk gaan vervoegen is oftewel in comateuzen toestand in de kliniek ligt, maar kom daar ist tenminste warm, dus eef de Willem nog n goeie daad gedaan ook) was het bellen naar William.

Nog voor Willem zijn situatie uitgelegd had, was er al n half uur verstreken met gepalaver met insiders die we u verder gaan besparen, ma dus uiteindelijk kreeg Willem het toch gezegd.

Dus William, onder het motooo 'alles ver ne vriend en ver de Willem nog ietske meer' (ej, as da ni mooi gezegd is) op de velooooo naar Louvain met een plooibaar metalen stokske, niks zo goe om nen otoooooooooooooooooooooooo (hatsjoe)oooooooooooo(krab krab)oooooooooo open te breken. Want da ad de William geleerd van die keer da Double u and Double u ontsnapten uit het prison van Teheran. Ma da verhaal gaan we ni uit de boerkadoeken doen, want da zou ons werkelijk te ver leiden. De trauma's zijn nog ni geheel verwerkt, want de Iraanse cipiers zijn geen schuchtere koorknapen, hoewel, misschien gaat het er in sommige jongenskoren ook wel een beetje zo aan toe, gesteld da die koren geleid worden door het foute soort geestelijken.

Ma goe, we dwalen af.

William kwam toegefietst, met 'highway to hell' keiluid uit zijn boxen, jaja, das genen cheapen brol die velooooooo van de William. Is dan ook een dievenmagneet van jewelste. Tis eigenlijk zonde van t slot om hem vast te leggen.

Dze(= geen typfout) Willem was ondertussen bij zijnen date zonder de uitrusting om sjokolat vloeibaar te maken, of te smelten, zo u wil, en ondertussen maakte William den otooooo weer gebruikensklaar.

Een passerende Croissant (zo noemen de Slovenen ne flik) zag daar na ni bepaald een vriendendienst in. Dus William werd bij zijne paardenstaart gegrepen en vijf straten verder gesleurd. Ondertussen stond den otoooo gewoon open, dus reed er nen echte dief (ne Servier) mee weg.

Die flik DAAR achter aan en de William terug op vrije voeten.

Willem terug van den date, een IEL sympathieke madame die al voorstelde om te voet helemaal tot in Dendermonde mee te stappen, jaja, er zijn nog vrouwen met een hart ergens, op een plek, onzichtbaar voor het blote oog, maar ze hebben het wel.

Samen gingen vier keer u (korte vorm van double u and double u) achter den otooooo aan. Die was snel terug in under bezit. Want diene stond midden op de weg. Otoooo was zonder naft gevallen. Ja, de WIllem staat bekend om zijn hekel aan tanken, tenzij het bier is da em kan tanken, want de Willem is eigenlijk wel een beken n drankpiano (kijk maar naar de foto's links) De Servier hebben we om een jerrycanneke naft gestuurd en daarna nog bewerkt met een koevoet om hem daarna n schot van de colt in de lies te geven. Hij is dood gebloeid gelijk n rund, hulpdiensten zijn gearriveerd maar met n schot in de lies zij ge sowieso ten dode opgeschreve, zo veel weten we er ook van. Ja, we zijn lieve jongens, ma tegen dieven kunnen we ni. Ook ni tegen ijscoventers met een baard, of opdringerige deur aan deur verkopers, of kappers die ons haar ni naspoelen, of douane, of, maar kom we zijn weer aan het afdwalen.

Ma dus uiteindelijk kwam het allemaal goed. Fiets in de voiture en bol bol terug naar Gent.

In den otoooo lagen we op de terugweg nog n paar keer strike, tot spijt van enkele argeloze voetgangers en enen bromfietser, want lachen en sturen tegelijk, het is ni an elk gegeven.

Gelukkig zagen al die mensen er goed verzekerd uit dus konden wij rustig verder bollen.

Al bij al was t dus nog ne plezanten avond.

Nog ne kleine pit-stop bij den tatoooo shop alwaar Willem op aandringen van William zijne reservesleutel onder zijnen oksel liet naaien. Kleine formaliteit volgens den uitbater, groot varkensschreeuwlawijt vanwege Willem. Ma na een kwartier was em er vanaf, en konden wij de goeie afloop vieren in de Dulle Griet, ons nieuw stamcafé.

Voila, gebt gulder weer nen update zie.

Tijd ver ons bedje. Want t kruipt toch ni in u kleren da BB-schap.

Wa bedoelde me BB, Willem?

Awel, bekende bloggers

Ah zu. Ma tis wel nogal een gewelddadige aanvulling, ni Willem?

Ma, ezel, das wel onzen humor he.

Chance.

Alleen da stuk over dienen bedelaar is echt.

Serieus?

Ma, neje, jongen.

16-01-2008 om 17:16 geschreven door partners in crime  

De menstruatie is één van vele wrede kronkels van moeder (toevallig vrouwelijk?) natuur. Het maakt seks gedurende een drietal dagen onmogelijk (tenzij iemand een bloedfetisj heeft, dan is het een zege ipv een vloek), maar het grootste ongemak duurt een stuk langer dan 3 dagen.

PMS, iedereen heeft er al van gehoord, premenstrueel syndroom. Normaal zou dit enkel buikpijn mogen betekenen, maar in de meeste gevallen betekent het ook complete onhandelbaarheid.

In feite zijn vrouwen maar 2 weken per maand goed, en dat zijn de twee weken na de menstruatie. De week ervoor is er niks mee aan te vangen, want dan begint ze al buikpijn en moodswings te krijgen, en de week van de menstruatie zelf is al niet veel beter, want dan voelen ze zich vies (tip: tampons ipv maandverband, maar wie dat nu nog niet weet moet dringend uit dat klooster gehaald worden).

Het is alsof elke vorm van rationeel denken wordt uitgeschakeld. Het ene moment kunnen ze opgewekt rondhuppelen om plots, uit het niets, zonder (voor de man duidelijke) aanleiding, te veranderen in een Spaanse furie.

Laat mij dit gegeven even schetsen aan de hand van een waargebeurd voorvalletje:

Een koppeltje heeft heel veel zin om eens lekker te vrijen (zoals gewoonlijk). Ze knuffelen en kussen, en alles is leuk, gezellig, ze lachen en plagen.

Het meisje in kwestie is nogal gefixeerd op haar buikspieren. Na jaren van hard zwoegen en bijna dagelijks onderhoud, heeft ze een sixpackje (voor vrouwen hoeft dat niet overdreven te zijn, mannen mogen wel een lekker afgetekend wasbord hebben, heeerrrlijk) ontwikkeld, waar ze bijzonder trots op is. Ze trekt haar topje uit, en strekt zich helemaal uit. Vriendje maakt dan een kapitale fout, hij scherts zonder kwaad opzet, enkel om te plagen, niet eens gemeend: “Hee, je blokjes zijn precies weg!!”

And then all hell broke loose!!!!

Topje ging terug aan, meisje was verschrikkelijk “gekwetst”, en wou absoluuuuut niet meer dat vriendje haar buik nog kon zien, laat staan aanraken. Seks was dus out of the question. Oraal eenrichtingsverkeer was wel nog een optie, maar vriendje was zo geschrokken van haar onredelijke en kinderachtige reactie dat hij en mini-he unaniem beslisten om het maar zo te laten.

Het gevolg was dat ze allebei zaten te mokken in de zetel, allebei nog vol zin in seks, maar geen van beiden wou toenadering zoeken, hij en zij konden respectievelijk naar de maan lopen.

Hoe ontstaat zoiets nu? Het koppel in kwestie maakt constant grapjes, plaagt elkaar de hele tijd zonder dat daar ruzie van komt. Maar mevrouw had PMS..... En dan loopt mevrouw heeeeeel gevoelig wat grapjes betreft, zeker als het over haar lichaam gaat. Want ze voelt zich de dagen voor die vervloekte menstruatie nogal opgeblazen en dikker dan gewoonlijk (ik hoef niet uit te leggen dat elke vrouw zich wel eens dik voelt, en dat niets helpt om hen daarvan af te helpen, ik kan enkel de raad geven: de buik ligt gevoelig), en als meneer dan een goedbedoeld, ongemeend grapje maakt, dan is dat enkel de druppel.

Vrouwen mogen zaken zeggen als: uwe piemel is klein, ge hebt een buikske, uw haar is maar dom, ge kleedt u niet goed, azo grote voeten dat gij hebt, er komt haar uit uwe neus, uw tanden zien geel, .........

Maar als een man zegt: Ge staat beter met dat zwart kleedje, krijgt hij geheid te horen: “Zwart slankt af, dus ge vindt mij te dik!!!”

Hoe is deze geëscaleerde situatie nu afgelopen. Lees even mee:

Ze zaten dus mokkend elk in een andere zetel tv te kijken, zonder hun hoofd ook maar een millimeter in de richting van de ander te bewegen. Op dat moment speelde The Simpsons. Homer had nieuwe schoenen gekocht, kwam de keuken binnen en zag dat Santa’s Little Helper de schoenen in kwestie tot friet had gebeten. Homer produceerde een luid “NOOOOOOOOO!!!!”, en de hond repliceerde met “AAAOOOEEEE!!!” Het vriendje schoot onvermijdelijk in een lachbui, maar madam slaagde erin om voorlopig geen spiertje te vertrekken.

Intussen had madam al door dat ze zwaar overdreven had, en ze wilde het wel goedmaken zonder haar fout te moeten toegeven, dus ze wou gewoon kwaad blijven tot hij het initiatief nam.

Het vriendje bleef echter onbedaarlijk lachen, zodat ze zich niet meer kon inhouden (want The Simpsons bleven maar grappig zijn), en ze even plots als ze begonnen te bokken, al lachend over elkaar rolden. En ze vreeën nog lang en gelukkig.

Dit zou dus niet mogen gebeuren, wij vrouwen moeten het afleren om elk pijntje of ongemak in te roepen als excuus om zonder reden kwaad te zijn. Wil je kwaad zijn, reageer je dan af op eender wie of wat, maar niet op je lief.

Die gasten verdienen meer dan één standbeeld voor verdraagzaamheid, zoniet een nobelprijs voor (het bewaren van) de vrede. Een man kan niet altijd weten hoe een vrouw zich voelt, ook al wordt dat onterecht van hem verwacht.

Wat hebben we hieruit geleerd:

-         Vrouwen zijn onredelijk

-         Vrouwen zijn ingewikkeld

-         Vrouwen hebben menstruatie

-         The Simpsons redden relaties

Groeten,

Debbie                                                                                   

16-01-2008 om 17:12 geschreven door partners in crime