Gisteravond, na lange tijd, nog eens iets gaan drinken met twee oer-vriendinnen. Het was zeer amusant en gemoedelijk. We waren zachtmoedig gezind, vooral ééntje van ons en zij stak de andere twee gemakkelijk aan (niet altijd het geval). Ben euforisch thuis gekomen.
Hoewel ik eigenlijk drie tamelijk, tot zeer genante situaties meegemaakt had, steeds aan de toog. Bij het binnenkomen ging ik bestellen waarbij er een kruk naast mij door mijn toedoen omviel en de barman al lachend 'Nancy?' liet klinken alsof ze de hele avond nog niks anders gedaan had. Ik bekende mijn aandeel en de schuld werd door de barman en Nancy zo'n beetje afgeschoven op de stoel. Ik voelde me totaal oké met de situatie, door de humor die er rondhing, geen rood gezicht, geen warme gloed, niks,... fijn. Zou anders nooit waar geweest zijn, ik denk dat het besef van het genetisch bepaald onvoorzichtig zijn, hier wel hielp, voor mij.
Liesbeth komt op het moment dat ik vertrek op dezelfde plaats (aan de toog dus, pas op: genante situatie2), haar drankjes halen, we groeten elkaar, zij is een goede vriendin van goede vrienden en altijd warm en hartelijk. Ik begin terug over haar nieuwe (ondertussen al half jaar bewoonde) appartement, niet goed wetend waarover te beginnen en we komen op een meer recent thema door het lenteweer te koppelen aan haar al-niet-meer-zo-nieuwe-woonomgeving. En dat had het moeten zijn, daar had mijn aandeel in de korte ontmoeting aan de bar moeten stoppen. Maar ik kan geen afscheid nemen, niet loslaten, niet gewoon met een 'dag' weggaan, dan nog liever wat blijven hangen in een uitgeputte conversatie. Om me vervolgens 'rot' te voelen als Liesbeth zegt: ik ga nu eens terug gaan. Lang heb ik gedacht dat het door Warre kwam, hij had me leren afscheid nemen met een kus op één wang en kort daar achter op 20 jarige leeftijd heeft hij zelfmoord gepleegd. Maar nu denk ik dat dit mankement niet daar ontstaan is, ik denk dat het met mijn aandachtstekort samen hangt, van alle sociale dingen is dit er één waar ik al lang van wakker gelegen heb en blijf liggen. Maar deze avond niet, deze café-uitstap met Loes en Anthe beloofde te gezellig te worden. Hier kon ik me wel overheen zetten. Geen kwaad geschied.
de derde de meest genante had te maken met het niet kunne betalen aan de toog. Ik wist dat ik nog een briefje van 10 euro ergens moest hebben. Snel wat mompelen tegen de barman, Loes en Anthes middelen inroepen en even later bedenken dat ik bij de eerste bestelling net binnen kwam en dus waarschijnlijk mijn jas nog aan had, om met het verloren briefje terug mijn schuld bij Loes in te lossen. En ook deze derde keer bleef ik opmerkelijk kalm onder dit onhandige vertoon.
Een prachtige avond met vrienden, honderduit kunnen babbelen. Dat lukt lang niet met iedereen.
