Echte wielerliefhebbers als daar er in Vlaanderen in duizenden soorten, vormen en maten rondlopen, kunnen er echt van genieten hun vrije dag op te offeren aan een dagje uit met de fiets. Zo een wielertoerist zou ik alleszins zijn. In deze tijd van het jaar je stalen ros uit de garage halen om er een tocht mee te maken over de echte Vlaamse Ardennen in die kille koude, je een echte flandrien wanend en in verdachten verzonken al was jij het die volgende week als grote favoriet aan de start staat van Vlaanderens Mooiste. De tijd van het jaar waar de bladeren de takken verlaten en door de wind neerdwarrelen op een plek waar de blaadjes zelf niet hadden durven van dromen ooit terecht te komen en een stalen ros, dat zoals het dat van een wielertoerist betaamt minder weegt als die van een doorsnee profrenner, zal hen moeten in staat stellen de echte steile stroken in een helling te overwinnen. Menig afgetraind lichaam en uiteraard zij met een beetje buik starten in volle overmoed aan 'Den Haaghoek' om na 500 meter volledig te plafonneren. Zichzelf niet beter kennen, gebeurd dit wel meermaals op één trainingstocht. Maar is het niet fijn dat de werkende mens zijn fietskracht meet met zijn vrienden, zij met hun krachten omspringend al ware het dartelende veulens die de wereld ontdekken. Een regendruppel of tienduizend over hun flink verdunde haardos later, want dat hoort er in België natuurlijk ook bij, komen ze dan moe maar gelukkig thuis om tegen moeder de vrouw een flink uit de kluiten gewassen koersverhaal uit de doeken te doen. Waarmee ik niet wil gezegd hebben dat een gemiddeld wielertoerist eerst geen tussenstop maakt bij café 'Het hoekske'. Nog eens een uurtje later is de wielertoerist fris gewassen, schenkt hij zichzelf een warme kop koffie uit.. en legt hij zich languit in de zetel.
De zesdaagse van Gent is een van de hoogtepunten op de kalender van de Belgische pistier. Dit jaar stonden dus de dagen van 19 tot en met 24 november met rood aangeduid in de agenda's van de zes Belgische deelnemers. Deze zes zakten naar Gent af met hoge ambities en scherp afgetrainde benen.
Plots kwam het in me op om een blog te beginnen, daar er mij soms woorden en zinnen te binnen schieten die een poëtisch verhaal met zich mee sleuren. Mijn eerste blog wil ik wijden aan drie renners die in deze zesdaagse gestreden hebben met het mes op de keel. Drie renners die ik mijn vrienden mag noemen en waar ik tonnen respect voor heb. Na afgelopen weekend nog meer als voorheen, met één vriend in het bijzonder.
Woensdag mocht ikzelf een paar rondes gaan rijden op de piste, maar dan omgekeerd. Leuk eens te mogen meemaken, maar dat ik nadien kaarten kreeg voor het zesdaagse gebeuren samen met mijn vriendin vanuit de tribune te mogen aanschouwen, gaf uiteindelijk het duwtje in de rug dat ik daadwerkelijk in tegengestelde richting op de piste ging rijden. We hebben ervan genoten en onze kelen schor geroepen.. Komaan Moreno! Allez Jasper! Goed Gijs!
Jasper De Buyst reed ooit zijn allereerste ploegkoers met.. mezelf! Geen idee hoeveelste we werden, maar als er iemand toen had gezegd dat een van ons de zesdaagse van Gent zou winnen op zijn 20ste verjaardag, had ik dat graag geloofd.. wel hopende dat het mezelf zou zijn. We hadden het graag geloofd natuurlijk, want dromen mag. Dat Jasper dit echt zou verwezenlijken is ongelooflijk. Hij heeft waarschijnlijk zijn voor- en tegenstanders, maar wie Jasper echt kent, zal meteen fan zijn! Daarom Jasper.. ik ben fan.
Hoe vaak heb ik samen met Moreno naar school gereden toen hij mij kwam ophalen aan het internaat? Toen hij zijn rijbewijs had, alle dagen! Een test, een mondelinge overhoring of een examen? Altijd lachen en zingen. Nooit stress. Geweldig waren die ritten. Moreno eindigde op 37 ronden en ik hoor al andere renners denken beter te kunnen, die kan ik verzekeren dat Moreno eender welke andere wielrenner op meer dan 5 ronden rijdt op de Blaarmeersen. Moreno kwam goed tot zijn recht in de nevennummers. Dat bewijst het hoge aantal punten die hij en zijn ploegmaat achter hun naam wisten te noteren. Moreno is de man die het publiek entertaint door de wave in te zetten of het publiek kan aansporen de handen op elkaar te zetten. Daarom Moreno.. ik ben fan.
Gijs zag ik voor het eerst toen we gelijktijdig onze testen moesten doen voor de Gentse Topsportschool. Elk met onze moeders, die aan de praat geraakten en als ze elkaar dan eens zagen, vlug wat wisten bij te praten.Waarschijnlijk waren ze beiden even blij toen ze telefoon kregen dat hun zoon toegelaten was. In Gent leerde ik Gijs beter kennen (Jasper en Moreno trouwens ook). Ik herinner mij nog hoe we eens van school met de stadsfiets naar internaat reden en Gijs me met een schijnmanoeuvre naast mijn stuur deed grijpen. Daar lag ik op de grond, boekentas en fiets over mij. Toen ik mij rechtzette lachte Gijs, lachte ik.. en we reden verder. Tijdens een koude wintertraining stopten we ook eens ten huize Van Hoecke en was het mama Marijke die ons bevoorraadde met chocolaatjes, dat zal ik nooit vergeten. De mama van Gijs werd ernstig ziek, soms kwam ze mijn mama nog tegen en vertelde ze over haar ziekte en dat ze blij was met alles wat ze nog meemaakte. Ze leefde en vocht nog voor haar familie. Ik was blij dat ik ze donderdag in de tribune zag zitten en dat Gijs haar de bloemen gaf die hij net gewonnen had. Thuis vertelde ik dat ik Marijke had gezien en we waren blij dat ze Gijs ook nu weer tijdens de zesdaagse kon bewonderen. Toen ik zondagmorgen het nieuws ontving dat Gijs had moeten afscheid nemen van zijn mama, werd het hier stil. Het is moeilijk te verwoorden en er zijn ook weinig woorden voor om Gijs en zijn familie te troosten. Graag wil ik samen met mijn ouders en mijn vriendin op deze weg ons medeleven betuigen voor heel de familie Van Hoecke. Hopelijk vinden jullie steun in deze tekst en bij elkaar. Ook bedankt Gijs om nog vol te koersen voor de eindzege, het was je zo gegund! Daarom Gijs.. ik ben fan.
