Dag Allemaal!!!!xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

We zullen het maar de titel geven ‘in schoonheid afsluiten’ zeker.

Echt waar, op mijn communie zieltje moet ik jullie allemaal meedelen dat het niet echt meer realistisch was om ter plaatse de blog nog aan te vullen. Lees maar snel verder.

We zaten bij donderdag.

Nog snel effe terug naar woensdag. Het bleef een miezerige regen-dag. Er werd wat bijgeslapen, geblogt, paperassen in orde gebracht. En ’s avonds vooral goed gegeten en vroeg naar de bedstee getrokken. Want donderdag was het de koniginnerit (lees : de zwaarste en langste).

Afspraak om half 8 (!) iedereen vertrekkensklaar, wegens overzet te nemen om 7u55. Dat verliep allemaal heel vlot, enkel de hotelbaas ad interim wou niet echt mee. De afgesproken prijs werd terug ter discussie gesteld en het had heel wat voeten en getelefoneer in de aarde om dat allemaal recht te trekken.

Soit, mooi op tijd aan overzet en om 8u15 konden we er dan eindelijk aan beginnen.

Langs Como meer, door niet al te veel gevaarlijke tunnels richting eerste pas van de dag. Passo di San Marco. 22 km klim, prachtige col over kleine slingerende wegentjes, wel verschrikkelijk lastig en behoorlijk fris. Nog maar eens afdalen in de regen richting San Pellegrino. Na een pick nick in de zon!!!! Wij verder naar de 2^de van de dag. Passo de la Croceta. Niet simpel om te vinden, iets simpeler om op te rijden. Vervolgens in groep verder over nog 2 colletjes die onze reisleider niet echt zo vermeld had. Otre il Colle en vooral de Passo de Zambla doen de beentjes nog eens overwacht verzuren. De laatste van de dag is de passo de Presolana. Lichte verwarring rond de te volgen route zorgt ervoor dat het in stukken gescheurde peloton verschillende routes nemen. Iedereen geraakt uiteindelijk waar ze moeten zijn. Nog maar eens dalen om dan naar Bormo af te slaan. Nog maar eens een klimmeke dat niet echt was aangekondigd. Het weer blijft kwakkelen en deze laatste niet aangekondigde stijgkilometers veroorzaken toch wel wat gemor in de groep. Al goed dat Leo en Simon op verkenning waren gegaan, anders hadden we in de afdaling sowieso los voorbij ons hotel gevlamd en hadden we nog eens terug kunnen klimmen.

Om 19.00 binnen (van half 8 weg hé...). 186 km, 4300 hgm. Goed getrapt gasten!

Moet ik je nog zeggen dat er een verdiende grote pint werd gedronken, zelfs 2. Om half 10 ’s avonds zaten we eindelijk aan tafel.

Vrijdag

Laatste dag weeral. Rit recht omhoog. Ttz 2 passo’s en een pak hoger slapen dan ons vertrek. Niet rustig binnenbollen dus.

Maar vooral : de dag waar we in onze prachtige jubileum tenue rondrijden.

Weeral in kwakkelweer wij weg om iets voor 9. eerst passo de Vivione, stevige klepper toch weer met 22 klimkilometers, vervolgens nat dalen richting Edolo, voet van de verschrikkelijke passo di Mortirollo (ook wel gekend als Motorola onder sommige).18 km klimmen, met verschrikkelijk steile stukken. Rechtstaan op de trappers en stoempen om niet stil te vallen. Maar ook dit overleven we. Nu is het nog een 45 km binnenrijden. Leuk weetje : het steilste stuk van de week komt er nog aan : een omleggingske speciaal voor de fietsers die niet mee door de tunnel mogen. 17 %, heel goed gevoel in de benen.

Het laatste stuk tussen Bormio en Semogo zijn er toch nog enkele dapperen die een finaleke willen rijden en zo zijn we rond 17.15 allemaal veilig binnen.

Opnieuw een Rudicio’s fietsvakantie tot een goed einde gebracht, zonder brokken, met veel regen maar vooral veel karakter, plezier, vriendschap (pink een traan weg) en......Rino!

Tot volgend jaar, alhoewel we dan toch misschien eens een echt blogmaster moeten meenemen die daar tijd voor heeft.

P.S. : ik ga zodadelijk nog maar eens proberen om foto’s op te laden, in Italië ook een dozijn keer geprobeerd en dat wou maar niet lukken.

Grtz!