Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
Over mijzelf
Ik ben T_DW, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Merootje.
Ik ben een vrouw en woon in Sint-Eloois-Winkel (België) en mijn beroep is Kelner.
Ik ben geboren op 29/05/1989 en ben nu dus 35 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Papegaaien, schilderen, tekenen, schrijven.
Deze blog gaat vooral over 't leven dat ik al door heb gemaakt. Ik sta nu op een punt dat ik het contact heb verbroken m
Story of Life
het waargebeurd verhaal van een meisjes leven
02-03-2012
Hoe het allemaal ongeveer begon!
29 mei, 1989, daar kwam ik dan, nog nietsvermoedend van de hele wereld. Onwetend
wat me allemaal te wachten stond. Nu bijna 23 jaar verder, hebben we alweer veel
te veel meegemaakt.
Alles begon wanneer mijn ouders gingen scheiden, ik
was een jaar of 4, misschien 5. Enkele vage herinneringen heb ik er nog aan
over, mijn vader was een alcoholist, maar wat ik toen niet wist, is dat mijn
moeder ook haar kwaaltjes had... Doorheen mijn hele leven hebben we haar beter
leren kennen. Nog steeds doet ze alsof ze de mooie, lieve huisvrouw is, die
nooit een vlieg kwaad doet... Nuja, nu zullen jullie haar misschien beter leren
kennen...
Dusja, ze reed met mij van m'n vader weg, jammer, want we
hadden het allemaal toen. Mijn vader heeft een succesvol zaakje, we hadden het
dus goed, maar goed... Mijn vader rende nog achter de auto aan, maar tevergeefs.
Ik mocht m'n vader een hele poos niet zien, met als gevolg dat ik werd vervreemd
van hem. We gingen wat verder wonen in een oud, klein huisje. Toen hij me na
enkele maanden voor de eerste keer weer mocht komen ophalen, was hij dronken en
ik ziek. Ik mocht niet mee van m'n moeder, maar hij sloeg de deur in en nam me
toch mee bij m'n kraag. Na al zo'n herinneringen, blijf ik nu toch graag
terugkeren naar m'n vader. Hij was misschien een alcoholist, maar bij hem heb ik
tenminste het gevoel dat hij écht om me geeft.
Toen ik ongeveer 7 werd,
was ze samen met een collega van haar. Laten we hem C. noemen. Hij had een zoon
die enkele maanden ouder was dan mij. We woonden toen ondertussen in een
appartement. Voor ze C. leerde kennen, was ik echt een tijdje gelukkig, mam en
ik speelden verstoppertje in de vrije tijd, al toffe momenten natuurlijk als je
een kleine meid bent. Maar toen C. 'in the picture' kwam, was het al gauw gedaan
met de pret. Ze vrijden terwijl we het allemaal konden horen, ze hadden nog
enkel oog voor mekaar toen.
Ze trouwden en kochten een huis weer een stuk
verder dan waar we woonden. De school was er iets verderop, dus het was best wel
tof. Maar de miserie begon al gauw... Met mijn gemis aan mijn vader, ging ik al
gauw C. 'papa' noemen, waar natuurlijk van geprofiteerd werd. Deed mijn
stiefbroer was mis, was het al mijn schuld. Belde mijn vriendin aan de deur om
te spelen, kon dat niet natuurlijk want ik had de afwas nog niet gedaan... Had
mam geen zin om te koken? Ah geen probleem, dochterlief kan ook wel wat steaks
bakken.... Dan werd mijn halfbroer geboren. Het was allemaal hem die de klok
sloeg, nog steeds, maar ah, mij maakt het niets meer uit. Ik ben nu pas beginnen
schrijven omdat ik weer eens niet kon slapen nadat mijn lieve moeder weer wat
gelapt heeft, maar daar komen we nog wel, alleen nog niet nu.
Dus, mijn
broer werd geboren, J.. Ik was wel blij, maar ergens hoopte ik nog steeds om ook
een beetje aandacht te krijgen, maar tevergeefs. Ik miste de moeder die ik ooit
voor een korte poos had. Nu nog steeds, mis ik haar, niet als persoon, maar als
de persoon die ze eigenlijk moest zijn al die tijd voor mij. Maar ze verkoos
altijd haar 'mannen' boven haar eigen kind. Op m'n 8ste verjaardag kreeg ik een
valkparkiet. Ik vroeg wel voor een papegaai, maar ik was ook best gelukkig met
Koko. Het was een wildkleur mannetje, niet tam in 't begin. Ik las elke dag een
verhaaltje voor en won zijn vertrouwen. Het werd mijn 'Flipke'. Als 't mooi weer
was gingen we buiten fietsen, hij op m'n schouder. Hij was zo tam geworden, maar
hij was ook al een paar jaar oud, heb nooit zijn exacte leeftijd geweten.
Na 2 jaar plezier met Koko, ging ik nog eens buiten gaan fietsen. Ik
deed altijd een knobbeltje wol rond zijn pootje en bond hem zo vast aan mijn
pols, zodat, moést hij schrikken, dat hij toch niet weg kon vliegen. Maar toen
er een vrachtwagen erg snel afkwam, schrok hij toch heel hard, en het touwtje
knapte. We hebben overal advertenties uitgehangen en het duurde al niet lang
vooraleer we antwoord hadden. We hadden Koko teruggevonden. Toen ik hem wou
nemen, beet hij eerst. Hij was echt pissed omdat ik hem had laten gaan, maar het
duurde niet lang vooraleer ik zijn vertrouwen terug won .
Het
duurde niet lang meer vooraleer m'n moeder scheidde van C. Achteraf zei ze dat
ze géén mannen meer moest hebben. Naar verluidt bedroog hij haar, maar of 't
waar is of niet, wie zal het zeggen?
Wéér verhuisden we, onze ma, m'n
broer en ik. Naar een huisje in een woonwijk. 11 was ik toen. Ik leerde veel
nieuwe vrienden kennen. Nog steeds denk ik vaak terug aan die tijd, want het was
die tijd, waarin ik me het meest zelfzeker voelde dankzij de grote
vriendenkring. Het was een klein dorpje waarin iedereen mekaar kende, en ik, als
nieuwe leerling, die meteen zoveel vrienden kreeg? Ja ik was echt gelukkig op
dat moment tot dat....
Ja... ze wéér een nieuwe vriend kreeg. Ditmaal M..
Maar deze M. was anders, hij was oprecht, lief, echt, een man die best m'n pa
mocht zijn. Maar wat ik achteraf vernam... Ze zouden eigenlijk ondertussen niet
getrouwd zijn, moest ze geen zelfmoordneigingen gehad hebben... We woonden nog
steeds in die woonwijk, ik was toen 12 en m'n broer 5. Ik weet inderdaad nog dat
ze eens boven lag, bijna bewusteloos, en zuchtte of dat ik naar de mug wou
bellen. Zo gezegd, zo gedaan, ze kwamen haar ophalen en eigenlijk best raar,
maar ze lieten mij en mijn broertje alleen thuis. Niemand leek het wat te
schelen. We zijn dan enkele dagen thuisgebleven van school. Ik zorgde voor m'n
broertje, 'k ging naar de winkel, 'k maakte eten klaar, 'k maakte schoon, heb
het vijvertje uitgekuist. Ja ik deed best m'n best. Maar als ik dan achteraf
hoorde dat ze een overdosis pillen genomen had omdat M. haar eerst had
afgewezen... Wat we natuurlijk ook nooit zullen vergeten is dat ze mij heeft
verweten voor 'trut' toen we eens woorden hadden.. Ja, de liefste moeder ooit,
een twaalfjarig meisje verwijten voor trut. Als dat nog niet alles was, is m'n
geliefde Koko enkele maanden later ook overleden...
We zijn dan
natuurlijk weer verhuisd, naar een andere woonwijk, een beetje verder weer. Ik
moest weer al m'n vrienden achterlaten... Maar ah wat, we waren het al
gewend..
Ze zijn ondertussen al een jaar of 10 getrouwd, maar ook met hun
kwalen.... Maar meer verder, in de volgende blog. Misschien dat ik na al dit
schrijven nu toch een beetje zal kunnen slapen!
.
